Heima er bezt - 01.10.1983, Side 15

andvökunóttina enn, þreytt af erfiði
dagsins og áhyggjum. Ö, þessar löngu
nætur sem hún vakti ein og beið,
vonaði og kveið. Hún brast í sáran
grát og hristist af niðurbældum ekka.
Hve lengi myndi þessi martröð hvíla á
henni. Kraftaverk þyrfti að ske, allt er
á guðsvaldi. Er grátnum linnti reikaði
hugur hennar til æskuáranna, er hún
ung og saklaus lék sér í föðurgarði og
sólargeislarnir léku sér í hári hennar
og hún umvafin ástríki föður og
móður. Ó, hversu ólíkt var líf hennar
nú. Guð minn góður, því er lífið svona
miskunnarlaust? Ó, þetta líf, hvað það
er tilgangslítið þó öll sund lokuðust
átti hún þó litlu börnin sín, hún stundi
þungan. Sárust var kvöl hennar er
hún á kvöldin mátti hátta litlu sólar-
geislana sína og elsta telpan spurði
með tárin í augunum. „Mamma, af
hverju kemur elsku pabbi ekki heim?“
„Hann kemur bráðum, elskan mín,“
svaraði hún litlu stúlkunni sinni og
klappaði henni blíðlega á vangann og
breiddi ofan á hana. Síðan sneri hún
sér undan til að dylja tárin sem brut-
ust fram og þerraði þau með svuntu-
horninu, svo þau blinduðu henni ekki
sýn. Hún stóð við rúm litlu barnanna
sinna, hún bað guð að blessa þau.
Hún sá nóttina hjúfra sig að jörðinni,
stjörnurnar glitruðu eins og daggar-
perlur á himinhvolfinu, hún kraup
niður í hljóðri bæn til alheimsföður
um hjálp í neyð sinni, á hann lagði
hún allt sitt traust, hann var skjól
hennar og skjöldur, hún bað fyrir
elsku manninum sínum, ekki efaðist
hún um ást hans, hann var svo um-
hyggjusamur og góður heimilisfaðir,
allsgáður.
En er Bakkus náði tökum á honum
snerist allt við, vandamálin svo mörg,
þó reyndi hún að yfirstíga þau, en nú
var skelin sem hún brynjaði sig með
komin að því að bresta. Þó ætlaði hún
ekki að gefa upp alla von, því sá sem
bíður eftir einhverju góðu bíður aldrei
of lengi. Hún grét sáran, tárin runnu í
stríðum straumi. Elsku maðurinn
minn, því gerir þú mér lífið svona
erfitt, orðin sameinuðust ekkanum hún
gat ekki hugsað sér lífið án hans, hún
lifði og andaði fyrir hann og börnin
þeirra. Kvöl hennar fá orð ei lýst, allt
talar sínu máli, hún var hljóð og hugsi,
hún hlustaði á öldurnar hvíslast á í
hálfum hljóðum við sandinn, síðan
hörfuðu þær til baka, aftur. Nóttin var
hljóð og köld, henni leið illa, henni
var kalt, hún færði sig að ofninum til
að verma kaldar hendurnar, síðan
reikaði hún að rúmi sínu og gróf and-
litið ofan í mjúka voðina og hrópaði
aftur og aftur á mann sinn, hún bylti
sér fram og aftur eins og hún væri að
tapa vitinu. En hróp hennar heyrði
aðeins þögul nóttin og litlu börnin
sem vöknuðu hágrátandi, það snerti
viðkvæman streng í brjósti hennar.
Hún kom þeim aftur í værð og allt
varð hljótt, hún hlustaði á brestina í
viðnum sem brann í ofninum. Gamla
klukkan tifaði á veggnum, tikk takk
tikk takk. Ljósið á lampanum blikkaði
og hækkaði. Máninn varpaði annar-
legum bjarma á fagur tekið andlit
hennar, er hún spennti greipar móti
þessum velkomna gesti sem hefur
verið vís að svo mörgu og gæti sagt
manstu, manstu, þarna í gullnu skini
mánans grét unga konan örlög sín,
hún óskaði sér að vera máninn mildi
skæri, sem öllum lýsti á rökkurstund,
henni leið vel eftir grátinn, hún fékk
útrás.
En ósköp var hún þreytt, þreytt eins
og litla aldan sem líður hægt að
ströndinni til að leita hvíldar í faðmi
jarðar eftir mikið erfiði. Ó, þú misk-
unnarlausa líf. Nú var svefninn að ná
tökum á henni, þessi dásemdargjöf
allra er þjást, hann tók hana í faðm
sinn í draumalöndin. Dró tjaldið fyrir
til þess að geta dregið það frá aftur frá
nýjum degi og nýjum atburðum.
Dagarnir liðu, hver eftir annan, líf-
ið gekk sinn vana gang. Unga konan
varð æ daprari og hljóðari, það eru
svo margir sem gefast upp þegar vonir
þeirra bregðast, en hún ásetti sér að
leggja ekki árar í bát heldur þrauka
meðan hún eygði einhverja von, ró-
semi hennar hjálpaði henni, hún tók
ætíð vel á móti manni sínum, þegar
hann kom drukkinn heim, hann var
aldrei vondur, hvorki við hana né
börnin, það virti hún við hann, því
henni þótti vænt um hann, þrátt fyrir
galla hans, aldrei talaði hún til hans
styggðaryrði. Þögn er gull, orð eru blý.
Áfram hélt hann sínum hætti, stund-
aði flöskuna og var flestar nætur í
burtu, oft óttaðist hún um hann að
hann færi sér að voða, þegar dimmast
var. Djúpur skurður var skammt frá
heimili þeirra sem spýta var lögð yfir,
þetta óttaðist hún mest, eitthvað hug-
boð hafði hún um að þarna leyndist
hætta.
Svo síðla hausts á stjörnubjartri
nótt, seig höfgi á brá hennar, henni
leið eitthvað svo vel, henni fannst eins
og mjúk hlý hönd lögð á öxl sér og
hvíslað í eyra sér, gefstu ekki upp,
lifðu lífinu, það fór hlýr straumur um
hana alla, hún þekkti þessar hlýju
hendur og þennan milda róm,
mamma, mamma, hvíslaði hún út í
tómið, hún var ekki ein, hún beið
manns síns með óþreyju, aldrei hafði
hann komið svona seint, hún ætlaði
að bæla sig niður í hlýja mjúka voð-
ina, því kalt var inni og dautt í ofnin-
um og langt finnst þeim er bíður.
En allt í einu berst hróp að eyrum
hennar, skerandi, nístandi, guð minn
góður, hún hendist fram úr rúminu í
ofboði, nú skynjar hún allt, aftur er
hrópað, nú þekkir hún rödd manns
síns. Guð hjálpaðu mér, hrópar hún í
örvæntingu, hann hefur fallið í
skurðinn, hún hlúir að bömunum og
þýtur út í ofboði í áttina að skurðin-
um, þar sem maður hennar liggur
ósjálfbjarga í skurðinum, hann hafði
fallið út af spýtunni sem lá yfir hann.
Hann var ofurölvi og gat sig hvergi
hrært. Til allrar guðs lukku var lítið
vatn í skurðinum, annars hefði farið
verr og ungi maðurinn ekki þurft að
kemba hærurnar. Fleiri en kona hans
heyrðu hrópin í honum og komu
henni til hjálpar.
Unga manninum varð mikið um
þetta, þó meiddist hann ekki alvar-
lega, en taugar hans létu sig og var
hann lengi ekki mönnum sinnandi,
þetta tók á konu hans, en hún stóð sig
sem hetja. Þarna urðu snögg þáttaskil
í lífi þeirra.
Eftir þessa örlagaríku nótt var hann
reynslunni ríkari. Nú endurheimtu
þau hvort annað, gæfusól þeirra reis á
ný, hamingjan brosti við þeim.
Nú var vor í sál ungu konunnar, hið
langþráða vor, en það var haust,
þannig getur allt snúist til betri vegar
með guðs hjálp. Nú voru þau sátt við
lífið, það hafði boðið þeim bæði rósir
og þyrna, mikil var gleði barnanna
sem voru farin að stálpast, nú endur-
heimtu þau elsku pabba sem var svo
góður.
Ungi maðurinn vafði konu sína
örmum. Elsku vina, getur þú fyrirgef-
ið mér? Rómur hans var blíður og
biðjandi, hann beið eftir svari, hún
leit á hann geislandi augum. Já, elsku
vinur. Hún lyfti sér á tá, lagði hend-
urnar um háls hans og hvíslaði í eyra
hans: „Ég á allt meðan ég á þig.“
Jóna Guðrún Vilhjálmsdóttir,
Lundi.
Heimaerbezt 323