Heima er bezt - 01.05.1990, Blaðsíða 5

og seinna í Villingadal. Hann var alltaf ákaflega gefinn
fyrir fjöllin.
Steinunn, systir mín, fór að Vindheimum, til Sigmundar
Andréssonar, sem þar bjó, mikill vinur föður míns. Snjó-
laug fór að Bakkakoti, til afasystur okkar, Helgu Hjálm-
arsdóttur, ömmu Jóns R. Hjálmarssonar, skólastjóra í
Skógum. En ég fylgdi móður minni. Við fórum stað úr stað
um framfjörðinn, vorum á Stapa, Grófargili, Brúnastöðum
og Frostastöðum. Foreldrar mínir höfðu tekið í fóstur
frændfólk föður míns, systkinin Guðrúnu og Þormóð
Sveinsbörn. En þegar þau skildu, fór Gunna út að Frosta-
stöðum og ólst þar upp. Ég var líka alltaf öðru hvoru á
Frostastöðum. Mér þótti óskaplega vænt um Gunnu. Hún
var svo góð. Þegar hún varð sjötug, kom ég saman kveðju til
hennar. Og mér þótti vænt um, hvað mér fannst ég ná vel
því, sem ég ætlaði mér:
Þín minning er bundin bernskunnar mynd,
barns, sem þiggur og nýtur.
Ástúð þín var eins og uppsprettulind,
sem aldrei bregst eða þrýtur.
Guðrún giftist Gísla Magnússyni, einkabarni Magnúsar
á Frostastöðum og Kristínar, konu hans. Guðrún og Gísli
fluttust seinna að Eyhildarholti, þar sem þau bjuggu og
eignuðust 11 börn, níu syni og tvær dætur.
Pabbi gekk síðar að eiga Ingibjörgu Jónsdóttur. Þau
eignuðust þrjá syni og eina dóttur. Bræður mínir eru Jón,
bóndi í Villingadal, látinn fyrir þremur árum, Þorlákur,
bóndi í Villingadal og Angantýr kennari. Systir mín er
Sigrún, sem býr í Kárdalstungu í Vatnsdal.
Manni dettur í hug útilegumannasögur, þegar maður fer
fram í Villingadal. Beygt er upp frá Eyjafjarðaránni og
farið upp eftir tómum grjót- og urðarhólum. Allt í einu
opnast bil á milli hólanna og þá blasir við bær í grænu túni.
Það er Villingadalur. Niður hjá bænum rennur Torfufells-
áin í stórfenglegu gljúfri með blómstóði í hvömmum.
Ég hefi stundum sagt að gamni, að ég væri kominn af
Mera-Eiríki í föðurætt, en af Galdra-Geira í móðurætt.
Langafi móður minnar var Þorgeir Hallsson á Heiði í
Sléttuhlíð. Hann var dóttursonur Þorgeirs þess Jónssonar
úr Fnjóskadal, sem kallaður var Galdra-Geiri. Galdra-'
Geiri magnaði draug, einhvern allra merkasta uppvakning,
sem sögur fara af, því að einn höfuðmálari okkar, Jón
Stefánsson, málaði fræga mynd af honum: Þorgeirsbola.
Og Þorgeirsboli var einmitt alveg sérstaklega tryggur við
þennan lið ættarinnar, þarna á Heiði.
Föðuramma mín var Þórey Bjarnadóttir, sonardóttir sr.
Hannesar Bjarnasonar á Ríp (d. 1838). Bjarni, faðir sr.
Hannesar, var sonur Eiríks Bjarnasonar, bónda í Djúpadal,
sem kallaður var Mera-Eiríkur, af því hvað hann átti margt
hrossa. Bróðir sr. Hannesar á Ríp var sr. Eiríkur Bjarnason
á Staðarbakka (d. 1843). Þetta er Djúpadalsættin, sem er
svipað metin í Skagafirði og Reykjahlíðarættin í Þingeyj-
arsýslu.
Hálfsystir föður míns, Elínborg Lárusdóttir, skáldkona,
skrifaði heilmikinn sagnabálk um Djúpadalsættina,
„Horfnar kynslóðir“ I-IV (1960-64).
Ragna Sveinsdóttir, eiginkona Hjartar Hjálmarssonar.
Bræðurnir, sr. Hannes og sr. Eiríkur, fengu seint emb-
ætti. Sr. Eiríkur fyrir það, að hann lánaði Jörundi hunda-
dagakonungi hesta og þá af honum þrestsembætti. Sr.
Hannes þótti aftur á móti óvarkár í orðum og þess vegna
hálfpartinn óhæfur til prestsþjónustu. Einu sinni hafði
komið til tals, að hann yrði aðstoðarprestur hjá klerki ein-
um, sem var maður stórvaxinn. Sr. Hannes var hins vegar
lítill vexti. Nú kemur sr. Hannes til að prédika. Líkaði klerki
vel það, sem aðstoðarpresturinn tilvonandi sagði úr stóln-
um, en ekki eins vel það, sem hann sagði um stólinn: „Það
veitti ekki af að hlaða undir mig þrjátíu hundsskrokkum og
sjálfum djöflinum þar ofan á, til þess að ég standi upp úr
þessu helvítis gímaldi!“
Eiríkur, afi þeirra, sneri einu sinni laglega á Skúla
Magnússon, siðar landfógeta, þegar Skúli bjó á Ökrum.
Skúli var þá nýbúinn að taka tvær hollenskar skútur og
hafði fengið ýmislegt úr þeim. Nú kemur hann fram að
Djúpadal til Eiríks. Skúla þótti fátæklegt í rúmunum í
Djúpadal, því að fólkið svaf á hálmdýnum með gæruskinn
yfir sér. Bauðst hann til þess að selja Eiríki sængurfatnað í
rúmin. Fyrir hvern rúmfatnað vildi Skúli fá hryssu með
folaldi. Þessu keyptu þeir. En það var tilskilið, að kæmu
hryssurnar í land Djúpadals, áður en Skúli hefði markað
sér þær og folöldin, skyldu þau aftur verða eign Eiríks. Á
tilsettum tíma kemur Eirikur með hrossin og var þeim
dembt í rétt á Ökrum. Skúli afhenti Eiríki sængurfatnaðinn
Heimaerbezt 149