Heima er bezt - 01.05.1990, Blaðsíða 34

þar sem við gengum framhjá, en hann sneiddi hjá þeim
öllum. Ég var samt óhræddur, því ég var búinn að kynna
mér leiðirnar áður, svo hann mátti fara nokkuð langt til
þess ég rataði ekki til baka aftur. Loks kom ég að húsi
einu, sem við gengum inn í, þar settumst við í stásslega
stofu. Hann tók í streng, sem var á þilinu í einum stað.
Þá hringdi bjalla í öðru húsi, og að vörmu spori kom
til okkar háöldruð kona og setti sig niður hjá okkur. Hún
var alls ekki frýnileg, kolmórauð á hörundslit og mjög
svipill, hún tók báðum höndum á móti gestinum, sem
með mér var, og það leit út fyrir, sem þau væru elskuleg
systkini, sem ekki hefðu sést í fjöldamörg ár. Þau tóku
tal með sér uppá ensku. Það kom fyrir í samtali þeirra,
að hún spurði hann, hver ég sé, en hann segir henni,
að þetta sé einn af íslenzku fíflunum. Það fór nú heldur
að fara um mig, þá ég heyrði þessi og þvílík orð. Ég
lét samt ekkert á mér bæra, því ég þóttist ekkert skilja
í ensku og gaf því ekkert orð fram í. Þau höfðu að síðustu
mikið hljóðskraf sín á milli. Það leit út fyrir, að þau væru
að ræða um einhvern félagsskap. Að endingu bað hann
hana um 2 glös af öli. Hún gekk nú burt. Ég hafði hring
á hendi, sem var af hreinu gulli, hann var hér um bil
8 krónu virði. Þetta sama kvöld hafði ég á mér '/2 pund
sterling eða sem svarar 10 krónum í peningum. Þá hún
var farin burtu, þá spyr hann mig hvert hringurinn minn
sé af gulli. Ég segi honum hið sanna. Hann gjörir sig
nú svo blíðan við mig, að hann faðmar mig að sér og
lætur öllum blíðulátum við mig, en um leið finn ég, að
hann þukklaði á vasa mínum. Ég hélt hendi minni í vasan-
um og buddunni í hnefanum, svo ekki var greitt að taka
hana án þess ég vissi af. I þessu kom ölið. Við drukkum
nú sitt glasið hver, og að því búnu gengum við út. Hann
heldur nú út í myrkrið og er nú blíðari við mig en nokkru
sinni áður. Hann vill nú ganga gegnum einn myrkvan og
þröngvan stíg, en ég vildi fara annan, til að komast sem
fljótast á almennu göturnar, því mér var nú farið að þykja
nóg um að vera lengur hjá þessum kunningja mínum!
Ég vildi samt ekki hlaupa frá honum, þar hann hafði verið
svo kompánlegur við mig, en ég hlaut samt að ráða, og
fór þá götu, er ég ætlaði mér. Hann segir mér nú frá
því, að hann sé svenskur og sé einn stólasmiður, og biður
mig koma með sér og sjá verkstæði sitt. Af því ég var
vel hress af víni, þá kærði ég mig ekkert, og svo langaði
mig til að sjá smíðatól hans og aðferð. Ég fór því með
honum. Við gengum gegnum margar götur, unz við kom-
um að stræti nokkru, þar voru fá ljós og því nær myrkt,
þar komum við að virki eða timburgarði háum. Á honum
var eitt hlið, það var rammlega gjört og læst. Þarna
gengur kunningi minn inn, og læsir vandlega á eftir okkur
og tekur lyklana. Mér þótti þetta ískyggilegt bragð. Þarna
stóð laglegt hús. Hann lauk upp hurðinni, og gengum
við inn, hurðin féll aftur, en samt ekki í lás. Þetta var
nú hús kunningja mfns. Þar logaði Ijós. Inn í öðrum enda
hússins var verktau smiðsins, þar voru stólar hálfgjörðir
og algjörðir. Nú allt í einu snýr kunningi minn að mér
og þrífur utanum mig fast og biður mig að lofa sér að
skoða hringinn minn, en mér var ekki um það, og bar
því við, að hann væri mér svo lítill að mér væri ekki hægt
að taka hann fram af fingrinum. Hann segir þá, að ég
skuli og kreisti mig nú að sér svo fast og um leið fer
hann höndum um vasa mína, og vildi þreifa ofan í þá,
en þess var enginn kostur, því ég hafði hendur mínar
í vösunum. Hann segir nú við mig, að það væri aumt
að hafa veitt mér og fá ekkert fyrir, og biður mig loks
algjörlega að leggja af við sig peninga mína, ef ég hefði
þá nokkra, og í því tekur hann hendina á mér og vill
plokka hringinn fram af. Mér fór nú heldur en ekki að
lítast á blikuna og þótti heldur fara af gamanið, þar ég
sá, að þetta mundi vera einhver hinn versti prakkari. Það
fór að síga í mig snögglega, og sagði ég honum að sleppa
mér það fljótasta, því ég gæfi ekki um að láta halda mér
sem hundi, og í því rak ég hnefann fyrir brjóst honum
svo hann féll á gólfið. Hann stóð upp aftur svo fljótt sem
kólfi væri skotið og hleypur í annan enda hússins og kem-
ur að vörmu spori vaðandi að mér með höggjárn í hendi,
eitt af verkfærum þeim, sem hann hafði við stólasmíðina.
Hann stendur og réttir fram hægri höndina með járninu
og segir að þetta skuli í gegnum mig ganga, ef ég vilji
ekki láta undan og láta sig frá hringinn minn, og nokkuð
af peningum. Ég sagðist öngva peninga hafa. Nú sá ég,
að þurfti að taka til skjótra úrræða, þar ég sá að illmenn-
inu var full alvara að veita mér aðgöngu. Mig minnir líka,
að ég væri ekki lengi að búa mig til, og sló hann sem
ég mest mátti á ofanverðan mjóhandlegginn, svo járnið
féll á gólfið úr hendinni á honum, og í sama bili snéri
ég til dyra í einhverjum ósjálfráðum flýti, lauk upp hurð-
inni og ætlaði út, en í því grípur hann til mín aftur, í
jakka minn, en ég brást við hið harðasta og snéri mér
við í dyrunum og þreif til illmennisins. Svo var hann
praktuglega búinn, að hann bar á sér gullúr, sem var um
600 króna virði með keðjunni, en hún var einnig af gulli.
Mér varð fyrir að grípa í barminn á honum, en úrkeðjan
varð fyrir átakinu, og slitnaði lið frá lið í sundur, og
hrundi niður á gólfið, en úrið hafði ég í hendi minni og
með það í hnefanum sló ég manngreyið. Það hugsa ég,
að hafi verið ónotalegt, því blóðið streymdi ofan eftir
honum, en úrið skall í múrgólfið, svo ég held, að það
hafi ekki verið nein vasaprýði. Með þetta hljóp ég út
í mesta flýti, út í myrkrið, en rak mig á virkisvegginn.
Ég leitaði þá að hliðinu, en það var harðlæst og ekki
greitt útgöngu. Ég snéri þá að annarstaðar og mölvaði
2 rimar úr virkinu neðanverðu, með stígvélunum mínum,
því þau voru vel járnuð og sterk. Þar smaug ég út, og
tók heldur til fótanna, hljóp nú allt þvert og endilangt
gegnum göturnar, þar til ég komst um borð. Mér þótti
nóg um þetta, og hef aldrei orðið fyrir þvílíku, hvorki
fyrr né síðar um dagana, en það má ég segja, að hefði
ég ekki verið neitt ölvaður, þá hefði ég verið of stilltur
og linur af mér, og beðið svo ósigur fyrir illmenni þessu,
og líkast að hann hefði ráðið mig af dögum. En þetta
varð til að kenna mér, að ég sló mér aldrei eins út og
var alltént varari um mig. Það heyrði ég sagt, að svenskir
væru jafnan falskir, og ekki gott að trúa þeim, enda
reyndist mér svo, þar sem ég kynntist við þennan pilt. (Frh.)
178 Heima er bezt