Heima er bezt - 01.05.1990, Blaðsíða 16

Dag Strömbáck fil. lic., sem mörgum löndum er að góðu
kunnur, bauð gestina velkomna að borðum.
Annars má einkum geta ræðu þeirrar, er Ö. Undén pró-
fessor flutti um hlutverk Norðurlanda í heiminum. Meðal
annars fórust honum svo orð:
„Hvar sem um það er spurt hverjar þjóðir Evrópu séu
stöðuglyndastar og staðfastastar, er svarið ætíð: Norður-
landabúar. Norðurlönd eru skoðuð svo, að þar haldi hið
kalda loftslag ástríðunum í skefjum, en íhugun og skyn-
semd sitji þar í öndvegi fremur en í nokkrum öðrum lönd-
um.
Það er kunnugt, að vér styrkjum alla friðarpólitík og úr
voru horni er aldrei ófriðar að vænta.
Það er hlutverk yðar, og yðar kynslóðar, ungu stúdentar,
að leita út fyrir landamærin og leggja grundvöll að nýju og
betra alþjóða skipulagi.
Ef leitað verður til vor um að leggja fram krafta vora til
sliks starfs, þá er það víst, að æskulýður Norðurlanda
svíkur ekki hlutverk sitt.“
Ræðu þessari var tekið með dynjandi fagnaðarópum og
lófaklappi. Af öðrum ræðum, er þar voru fluttar, má geta
ræðu Dr. H. Pippings, er mælti fyrir Finnlands hönd. Og
fil. kand. H. K. Röntholm, er minntist skáldsins Gunnars
Wennerbergs.
Gleðin náði hámarki sínu, er menn heyrðu raust eina
ofan af þaki „Linnéanum“. Var það Finni einn, og bað sá
menn hrópa nífalt húrra fyrir Svíþjóð. Að því búnu lék
hljómsveit „Du gamla du fria“, og tóku allir undir. —
Fylgdu nú þjóðsöngvar Finna, Norðmanna og Dana hver á
eftir öðrum með húrrahrópum fyrir löndunum. Var þá hlé
nokkurt, og væntu menn, að íslenski þjóðsöngurinn yrði
einnig leikinn, en er bið varð, hófst hróp úr 1000 börkum:
ísland! ísland! Varð hljómsveitin að játa, að hún hefði ekki
þjóðsöng okkar með á nótum. Hefði þá illa farið, ef Dag
Strömback hefði ekki borgið málunum, með því að kalla
okkur fslendinga upp á tröppur Linnéanum og beðið okkur
að syngja þjóðsöng okkar. Gerðum við það, og var síðan
hrópað margfalt húrra fyrir íslandi.
Að lokinni máltíð dreifðust menn á ný út um bæinn.
Flestir héldu nú til skemmtistaða borgarinnar, þar sem
dans og hljóðfæraslátt var að fá, og skemmtu menn sér þar
við „í einingu andans“ þar til blásið var til brottferðar.
Kl. 6Vi var aftur lagt af stað til Stokkhólms, og enn að
nýju kvað lestin við af fagnaðarsöngvum og húrrahrópum.
En hrópið „Uppsala er bást“ yfirgnæfði þó allt annað.
Þetta kvöld áttum við frí og höfðum færi á að skoða
Stokkhólm. Var það óspart notað, en ekki þori ég að skýra
frá nokkrum þeim atburðum, er þá gerðust, því að það væri
að ganga allt of nærri einkalífi manna. En það er víst, að
norræn eining var í besta lagi þá sem endranær.
Næsta dag, mánudaginn 4. júní, skiptust menn niður
eftir námsgreinum sínum. Hafði hver háskóladeild undir-
búið fund eða ferð með fyrirlestri um eitthvert áhugamál
sitt. Síðan var sýnt eitthvert tilheyrandi safn eða stofnun, og
að lokum snæddi hver flokkur um sig hádegisverð. Alls
skiptust menn í 8 flokka. Humanistar (málfræðingar,
sagnfræðingar o.s.frv.), lögfræðingar, náttúrufræðingar,
læknar, verkfræðingar, tannlæknar, lyfjafræðingar og
verslunarfræðingar.
Ekki get ég sagt um, hvernig dagur þessi leið hjá öðrum
flokkum en náttúrufræðingum, en hjá þeim varð hann
bæði fróðlegur og skemmtilegur.
Okkur var ákveðin ferð út til Runmarön, sem er eyja ein
langt úti í Skerjagarði. Var þangað alllöng sigling. Lögðum
við af stað kl. 8 að morgni og komum heim kl. 4‘/2 síðdegis.
Þegar um morguninn sýndi það sig, að eigi voru veður-
guðirnir okkur hliðhollir. því að rigning var og kalsaveður.
— Engin áhrif hafði það samt á skapið, enda hefði það vart
verið náttúrufræðingum sæmandi að hræðast votviðri dá-
lítið. Á útsiglingunni út í gegnum sundin var glymskratti
settur af stað og fjörugur dans stiginn, enda þótt lágt væri
undir loftið í farþegarúmi bátsins.
Á meðan dansinn dunaði smaug báturinn út á milli eyja
og skerja. Sumstaðar voru sundin svo mjó, að næstum mátti
stökkva á land á báðar hliðar. Er harla fagurt að sigla
þarna, því að flestar eru eyjarnar meira eða minna skógi
vaxnar. Sýndist mér sumstaðar sem trén yxu upp úr nökt-
um klöppunum, og víst er um það, að þunnur er jarðveg-
urinn víðast hvar.
Er við höfðum lent við Runmarön, sem er ein af elstu
eyjum Skerjagarðsins, snerum við okkur að hinum alvar-
legri efnum. Jarðfræðingurinn Ragnar Lovström flutti þar
stutt erindi um jarðfræðilega byggingu eyjarinnar og
Skerjagarðsins yfirleitt og benti á, að þar stæðum við á
hinum elstu jarðlögum, er fundist hefðu.
Því næst skipti liðið sér í tvo flokka. Jarðfræðingar fylgdu
Lovström, en hinir sem heldur voru heillaðir af Flóru
fylgdu grasafræðingnum Norrby. Sýndi hann okkur helstu
gróðureinkenni eyjarinnar. Var þar margt að sjá a.m.k.
fyrir þá, sem eigi voru þaulkunnugir á þessum slóðum. Leið
dagurinn fyrr en varði, þrátt fyrir regn og kulda hefðu
margir okkar kosið að dveljast þar lengur, er eimpípa
bátsins kallaði á okkur til heimferðar og snæðings.
Úti á bátnum voru borð reidd í hverri smugu er finnast
kunni. Hefi ég aldrei tekið þátt í glaðara og frjálsara borð-
haldi en þessu. Þar var sungið um alla skapaða hluti, en
mest þó um „Studentens lyckliga dag“. Ræður haldnar
fyrir hverju sem vera skyldi milli himins og jarðar, skálað
og aftur skálað, hrópað og hlegið. Flestir voru votir sem
von var, enda streymdi regnið niður úti eins og helt væri úr
fötu. Hvort dagurinn hefir verið jafnánægjulegur í hinum
flokkunum, veit ég eigi, eða hvort þeim hefir tekist eins vel
að sameina hin fræðandi og skemmtandi verkefni dagsins
læt ég ósagt, en víst er það, að allir mættu glaðir og ánægðir
á Skansinum um kvöldið. Þar var haldin sameiginleg mið-
dagsveisla með ræðum og söng.
Skansinn er eins og kunnugt er einskonar þjóðgarður
Svia. Þangað er safnað saman byggingum frá öllum lands-
hlutum og ýmsum tímum, og er bæði skemmtandi og
fróðlegt að reika þar um og skoða þær. Ýmis dýr eru þar í
búrum en þó í svo eðlilegu umhverfi, sem unnt er að gefa
þeim. Þaðan af Skansinum er útsýni forkunnar gott yfir
160 Heima er bezt