Heima er bezt - 01.05.1990, Blaðsíða 31

Þvereyri á Suðurey.
tekinn og mætti mínum fjær. Það jók líka ekki alllítið
á kvalir mínar að verða að vera niðri í lestinni, því þar
var svo sterkur hiti og illt loft, hrossin byltust einatt, bitust
og börðust. Þó við værum búnir með mestu fyrirhöfn að
reisa 5-6, sem öll lágu hvert ofan á öðru, þá voru á öðrum
stað fallin 8 og 9. Það hvað stundum svo rammt að, að
við þurftum allir að koma til og reisa þau, og létum skipið
stjórnlaust á meðan. Við vorum eins og dregnir af sundi
af svita; þetta kom mikið til af því, að of þröngt var í
skipinu.
Þá við nálguðumst Færeyjar, fengum við logn og þoku
svo svarta, að ekki sást út yfir borðin. Við vissum ógjörla,
hvar við vorum, en til lukku birti brátt, svo við sáum
til sólar og kapteinninn gat náð sólarhæðinni og gat þess
strax til, að við værum austan undir Litlu Dímun það
er smá eyðiey í Færeyjum. Þar hafa nokkrir bændur fénað
sinn.
Alls vorum við 8 daga á leiðinni til Færeyja. Við
lögðum inn að Suðurey. Kaupstaður sá, er við komum
fyrst að, hét Þvereyri. Þá voru dauðir 9 hestar, sem við
köstuðum öllum með húð og hári, en 5 létum við fara
á land, sem öll voru sár og sundur grafin, af því sem
önnur höfðu bitið og slegið. Við álitum þau að öngvu
leyti ferðafær. Skipinu lögðum við við bryggjusporð, þar
fengum við vatn og hey um borð.
Mr. Askan fór í Iand og í brúðkaup eitt, er haldið var
þar í eyjunum. Fyrsta kvöldið gekk ég lítið eitt í land
mér til skemmtunar, að sjá mig um, og sá þar fyrst fær-
eyskan kvenmann. Hún var að sækja vatn. Ég heilsaði
henni og spurði hana, hvar bærinn sé, sem kapteinninn
væri í heimboði á, en hún tekur til og þylur mér eitthvað,
sem ég skildi ekkert í. Ég hélt, að það stúlkugrey mundi
aldrei ætla sér að þagna. Ég stóð yfir henni eitthvað hálf-
an tíma, sem hún lét einlægt dæluna ganga. Mér leizt
ekki á blikuna og dró mig í burtu það skjótasta. Hún
var víst að segja mér eitthvað um, hvað skemmtilega það
mundi ganga til í brúðkaupinu.
Ég fór um borð að því búnu, og lagði mig til hvíldar,
því ég var mjög þreyttur. Daginn eftir kom til mín ís-
lenzkur snikkari, sem var kallaður Sívertsen; hann var
ættaður af Vesturlandinu. Hann hafði komið giftur til eyj-
anna og var búsettur þar. Það var hinn allra þægilegasti
maður. Hann sagði mér, að sér væri nýtt um að sjá ís-
lenzkan mann. Hann spurði mig margs af Islandi. Hann
sagði, að ekkert þækti sér verra en þurfa að skilja við
mig svo bráðlega, sagði mér, að kirkja væri í smíðum
þar í næstu sókn, sem hann mætti ekki fara frá, því hann
væri yfirsmiðurinn. Hann bað mig ganga með sér til búðar
og drekka skilnaðarskál. Ég gjörði svo. Að því búnu
skildumst við og höfum ekki sést síðan. En um kveldið
komu til mín smástúlkur 2, önnur var 10 en hin 12 ára.
Sú eldri heilsar uppá mig á íslenzku, og segir mér að
móðir sín biðji mig koma til sín í kveld. Þetta voru dætur
snikkarans. Ég spurði hver hefði kennt þeim íslenzku,
en þær sögðu að móðir sín hefði gjört það strax áður
en færeysku.
Heima er bezt 175