Heima er bezt - 01.05.1990, Blaðsíða 9

hreppsins var borinn hérna niður stigann og út. Þá var ég
laus.
Ég var lengi í stjórn Sparisjóðs Önundarfjarðar, síðustu
árin sparisjóðsstjóri. En þetta var orðið of mikið til þess að
hægt væri að sinna því með skólanum. Það var samt ekki
fyrr en í fyrra að ég lét af stjórnarformennsku í sparisjóðn-
um. Um tíma var ég svo í stjórn kaupfélagsins og síðast
formaður. Hreppstjóri var ég líka á tímabili.
Ég hafði gaman af því að vera sýslunefndarmaður. Og
það var oft gaman á sýslufundunum. Hann var skemmti-
legur maður, hann Jóhann Gunnar Ólafsson, sem hér var
lengi sýslumaður.
Á sýslufundunum passaði ég mig alltaf að tala vel um
sauðkindina. Sr. Stefán heitinn Eggertsson á Þingeyri talaði
illa um hana. Því var það, að ef okkur Stefáni greindi á í
einhverju máli. þá átti ég alltaf stuðning þeirra Jóhannesar
Davíðssonar í Hjarðardal og Guðmundar Inga Kristjáns-
sonar á Kirkjubóli.
Ein vísa, sem ég botnaði hjá Jóhanni Gunnari, fór
nokkuð víða. En menn túlkuðu hana víðara en ég hafði
ætlast til í upphafi. Það var sýslunefndarfundur á Þingeyri.
Eiríkur Þorsteinsson, kaupfélagsstjóri, hafði boðið okkur í
bíltúr. Jóhann Gunnar kastaði þá fram þessum fyrriparti:
Dýrlegt í Dýrafirði
draumfögur undralönd.
En svo ók Eiríkur út af, eins og stundum kom fyrir hann.
Þá kom botninn alveg af sjálfu sér:
En lífið er lítils virði
lagt í Eiríks hönd.
Það gustaði alltaf talsvert um Eirík í Dýrafirðinum.
Jóhann Gunnar hafði ákaflega gaman af svona smá-
kímni. Hann var merkilegur maður. Hann hafði frum-
kvæði að varðveislu gamalla minja og minninga á ísafirði.
Sturla Jónsson, hreppstjóri í Súgandafirði, var líka mjög
hressilegur maður, máttarstólpi í sínu byggðarlagi og mikill
reglumaður. Við Sturla áttum margar skemmtilegar
stundir saman.
Þórleifur Bjarnason, námsstjóri, sagði mér tilsvar sr.
Árna Pálssonar, dóttursonar sr. Árna Þórarinssonar pró-
fasts. Þórleifur hafði fengið kransæðastíflu. Sr. Árni Páls-
son fréttir það og segir: „Er nú Þórleifur kominn með
kransæðastíflu? Ekki er það fitan! Ekki er það óreglan! Og
ég, sem hélt, að mannhelvítið væri samviskulaus!“
Ég var sjálfur lengst af í stúku. Þegar vinfengi okkar
Skjóna hófst í ferðinni góðu til Akureyrar, hafði ég sam-
band við kaupfélagsskrifstofuna á Akureyri og beiddist
þess þar, að félli ferð fram i fjörð, þá yrði pabbi látinn vita,
að ég væri á Akureyri þessa daga. Daginn eftir fór ég niður
í kaupfélagsbúð, sem þá var bara ein, því að kaupfélagið
var þá ekki orðið það stórveldi, sem það er nú. Þegar ég
kem inn í búðina, heyri ég að búðarmaðurinn segir: „Það
má þá loka nótunni hans Hjálmars." Ég sé, að við nótunni
tekur maður, sem stóð fyrir framan búðarborðið. Ég geng
Frá Flatev á Breiðafirði. Málverk eftir Veturliða Gunnarsson, list-
málara. (Ljósmynd: Guðmundur B/örgvinsson, Flateyri).
til hans og spyr hann að heiti. „Hjálmar Þorláksson,“ segir
hann. „Og hver ert þú, góði?“ spyr hann svo. „Hjörtur
Hjálmarsson," segi ég. Þetta var í fyrsta sinn sem við sá-
umst, feðgarnir, eftir að þau mamma skildu. Ég mundi
ekkert eftir föður mínum, sem skiljanlegt var. En mamma
hafði átt af honum myndir, þar sem hann var bæði með
yfirskegg og alskegg. Pabbi varð hjartanlega glaður við
fund okkar og fór með mig víða um Akureyri til þess að
sýna kunningjum sínum gripinn. En það var ekki fyrr en
löngu seinna, að ég kom í Villingadal. Það var, þegar Emil
sonur okkar fór á Menntaskólann á Akureyri.
Þegar pabbi var hættur að búa og kominn í hornið hjá
sonum sínum í Villingadal, heimsótti ég hann einu sinni
sem oftar. Pabbi dró þá upp úr horninu hjá sér pela og bauð
mér hressingu. Ég vissi, að þetta var næstum það eina, sem
hann hafði fullt ráð á sjálfur og þvi lá mér við að þiggja
sopa: ætlaði svo að kæra mig í stúkunni, þegar ég kæmi
heim. Það varð þó ekki af því, að ég smakkaði það hjá
honum. Pabbi fékk sér stundum í staupinu. En Þormóður
Sveinsson segir frá því í „Minningar úr Goðdölum“, að
pabbi hafi alltaf verið stilltur við vín.
Pabbi bar mjallahvítt alskegg á efri árum. Jón bróðir
minn sagði mér, að einhverju sinni hefði komið til sín
maður. Þeir sátu í stofu í Villingadal og spjölluðu saman. í
stofunni hékk mynd af pabba á vegg. Gesturinn mun hafa
verið heldur sjóndapur. Allt í einu segir hann við Jón:
„Heyrðu, hvaða fallegi foss er þetta þama?“ Honum
sýndist skeggið á pabba vera hvítfyssandi fallvatn.
Hrólfur nokkur úr Ábæ heimsótti pabba alltaf öðru
hvoru og taldi að hann hefði bjargað lífi sínu, þegar hann
lenti í Hofsá, sem rennur niður Vesturdalinn. Áin var þá í
miklum leysingjum, en pabbi hafði náð í hann og bjargað
honum.
Jóhann Gunnar kallaði alltaf á okkur í kaffi heim til sín í
lok sýslufunda. Einhverju sinni, þegar verið var að undir-
búa fyrsta forsetaframboðið, erum við sýslunefndarmenn-
Heima er bezt 153