Heima er bezt - 01.02.1995, Blaðsíða 6

Vil markaðssetja brimið
„Ég hef alltaf viljað hafa mikið fyrir stafni. Oft fæ ég
hugmyndir, sem mér finnst ég verði að hrinda í fram-
kvæmd,“ segir Asi Markús. Hann situr andspænis blaða-
manni, þar sem við höfum komið okkur fyrir á efri hæð
hússins Ásheima á Eyrarbakka, en þar hefur Ási komið
upp gistiheimili. Ut um suðurglugga hússins sést svo á
haf út, og í fjörunni leikur svarrandi brim Atlantshafsins.
Brimið hefur einmitt orðið Ása uppspretta góðrar hug-
myndar. Fyrir fáum árum setti hann fram þá hugmynd á
ráðstefnu, sem aðilar í ferðaþjónustu á Suðurlandi stóðu
fyrir, að markaðssetja brimið við Eyrarbakka. Fá hingað
til lands ferðamenn, sem heyra vildu og sjá magnþrung-
inn kraft þess. Brimhljóðin mætti svo setja á hljóðsnæld-
ur, sem selja mætti víða um lönd, eins og til dæmis heill-
andi tónlist Bjarkar Guðmundsdóttur. Hugmynd þessi
vakti mikla athygli í fjölmiðlum, þó ekkert hafi orðið af
framkvæmdum ennþá.
Eyjapeyinn og Eyrbekkingurinn Ási Markús Þórðarson
hélt 22. júní á síðasta ári upp á 60 ára afmæli sitt. Þá voru
liðnir réttir sex áratugir frá því að pattaralegur strákur
fæddist þeim Guðfinnu Stefánsdóttur og Þórði Þórðar-
syni skipstjóra á Sléttabóli í Vestmannaeyjum.
„Ætli dagar mínir sem Eyjapeyja hafi ekki verið ósköp
svipaðir og annarra stráka á þessum tíma. Maður fór
fljótt að vinna fyrir sér, og eins og samfélagið er í Eyjum,
þurfti ég ungur að fara að vinna fyrir mér og spjara mig.
Það er siður Eyjamanna,“ segir Ási í upphafi samtals
þessa. Og hann heldur áfram:
Föðurmissir sýndi mér
hörku heimsins
„Föður minn missti ég sjö ára gamall. Hann var skip-
stjóri á bátnum Ófeigi VE, sem fórst með allri áhöfn út af
Þykkvabæjarfjöru þann E mars 1942. Mér var þetta mik-
ill missir, sem sýndi mér jafnframt hörku heimsins. Fyrir
vikið varð ég sem einstaklingur eðlilega harðari af mér
og einsetti mér að verða ofan á í baráttunni - en ekki und-
ir. Því þurfti maður að bjarga sér og sínum á ýmsan máta.
Maður gerði sér far um að hnupla niðri á bryggju máske
einum og einum þyrsklingi og selja svo körlunum aftur.
Auðvitað vissu þeir vel, hvaðan fiskurinn var, en engu að
síður voru þeir margir ósínkir á að borga manni 10 eða
25 aura fyrir. Tólf ára gamall fór ég að vinna við upp-
skipun á kolum hjá Helga heitnum Benediktssyni. Helgi,
sem er faðir Páls ferðafrömuðar, æskufélaga míns, var
mér ákaflega góður og liðsinnti mér á ýmsan hátt. Oft
gaukaði hann eplum og appelsínum að okkur systkinun-
um, en ávextir voru mikið hnossgæti á þessum árum,“
segir Ási Markús.
Asi Markús segir, að föðurmissir þegar harin var átta ára
hafi verið sér sár. „Fyrir vikið varð ég sem einstaklingur
eðlilega harðari afmér og einsetti mér að verða ofan á í
baráttunni, en ekki undir. “ Ekki er annað að sjá á þess-
ari mynd, þar sem hann heldur hjólastelli af hestakerru
hátt á lofti. Heimaklettur í baksýn.
„Vorið 1943, þá að verða níu ára gamall, var ég sendur
í sveit hér á Eyrarbakka, eins og gert var gjarnan með
peyja á þessum tíma. Var Eyrarbakki á þessum tíma fyrst
og fremst landbúnaðarstaður. I sveit var ég tvö sumur hjá
hjónunum Kristjáni Guðmundssyni og Þóru Þórðardóttur,
sem bjuggu í Merkisteini, sem er með austustu húsunum
hér á staðnum. Það var svo árið 1947, þegar ég varð
þrettán ára, að ég réð mig til Rafmagnsveitna ríkisins og
kvaðst vera sextán ára gamall. Þannig slapp ég í gegn og
fékk vinnu. Ég var þetta sumar að mæla fyrir háspennu-
línu, sem lá frá Selfossi og alla leið austur að Hellu. Um
haustið fór ég svo heim til Vestmannaeyja og var þar í
skóla til vors. Fór svo aftur að vinna hjá RARIK snemma
næsta vor. En áður en ég fór til þeirra starfa, hringdi ég
upp á land til verkstjórans, sem var norskur maður, Jakob
Olsen, og sagði að mér seinkaði um nokkra daga, því að
nú ætti að ferma mig. Mikið varð verkstjórinn undrandi;
ég hafði sagst vera sextán ára í fyrra, en var núna kominn
á fermingaraldurinn - sautján ára gamall!
42 Heima er bezt