Heima er bezt - 01.02.1995, Blaðsíða 19

Margrét Finnbogadóttir
segir frá dulrænni
reynslu sinni
€n morguninn eftir bar svo við
að hún vakti mig ekki. Mér er
ákaflega minnisstætt hvað ég
var móðguð út í hana fyrir það, því
ég vissi að hún ætlaði að hafa
svartfugl með rjómasósu í
sunnudagsmatinn og það var
það besta sem ég gat hugsað
mér í mat. Ég vaknaði ekki
fyrr en klukkan eitt og þá
höfðu allir lokið sér af við
matborðið.
Þegar ég kom niður sagði
húsmóðirin að mér hefði ekkert
veitt af að sofa, því að það væri
orðið svo stutt þangað til að
barnið kæmi.
„Það er naumast að þú telur
þig vita,“ sagði ég, Hún svar-
aði því svo sem engu en
spurði:
„Ertu komin með verki?“
Ég kvað nei við því og settist að
snæðingi því að hún hafði geymt
matinn fyrir mig. En nú brá svo ein-
kennilega við að ég hafði enga mat-
arlyst. Upp frá því fór þetta að byrja
svona hægt og sígandi. Ég sagði ekki
orð um það hvernig mér leið allan
daginn og fram á kvöld, en hún
fylgdist alltaf með og ég sá að hún
vissi að þetta var komið af stað.
A þessum tíma var engin sérstök
fæðingardeild. Það voru bara tekin
frá nokkur rúm til þessara hluta uppi
á Landspítala, á efstu hæð. Þar réð
ríkjum ljósmóðir sem var nokkuð stíf
á meiningunni og ekki var leyfilegt
Þriðji hluti
Guðjón
Baldvinsson
skráði.
að taka inn sængurkonu án þess að
hún væri á staðnum. Nú stóð svo á
að hún var í fríi til klukkan hálf-
tólf, svo ég varð bara að þrauka
> þangað til.
En það fór nú svo að fæðingin
fór af stað hjá mér áður en að því
kom. Það var að sjálfsögðu
hringt á lækni, svo og ljósmóður-
ina, sem var reyndar stödd suður í
Hafnarfirði í veislu. Það stóð
heima, að þegar hún birtist í dyrun-
um fæddist barnið.
Það verð ég að segja að fyrir mig
var þetta afskaplega óvenjuleg fæð-
ing. Ég fann ekkert til. Það var eins
og þetta væri allt eitthvað svo fjarri
mér, það væri ekki ég sem væri að
eiga barnið. Ég álít að það hafi ver-
ið vegna hjálpar sem ég fékk annars
staðar frá.
Á meðan fæðingin stóð sem hæst
spurði ljósmóðirin læknisfrúna hvort
hún hefði sprautað mig.
„Nei,“ svaraði hún, „þú vissir að
ég kom hingað á eftir þér. Ég hélt að
þú hefðir gert það.“
Ég var náttúrlega sprautuð til deyf-
ingar en það breytti engu um líðan
mína. Það var í rauninni ekki fyrr en
ég átti annað bamið mitt sem ég
gerði mér almennilega grein fyrir
hversu lítið ég hafði fundið fyrir
þessari fæðingu.
Heima er bezt 55