Æskan - 01.12.1947, Qupperneq 8

Jólablað Æskunnar 1947
>; >: >: >: >: >: >: >: >: >: >: >; >; >: >; >: >; >; >; >; >; >; >; >; >; >; >; >; >; >; >; >; >; >; >; >; >; >; >; >; >; >; >; >; >; >; >; >; >; >; >; >; >; >; >; >; >; >; >; >; >; >; >; >; >; >; >; >; >; >; >; >; >; >; >; >; >; >; >; >; >; >;

^Brádum homa &/essuð jó/in.
93 örnin fara ací fila íá a ui.
$ÆUir fá f á eitifiaaLci fa/legt,
í fací minnsta ferti og spil.
91 aad fad uerður, ueit nu enginn.
^í^andi er um sLíft ad spá.
Citt er uísi, arí alttcif uerdut
áfaftega gaman pá.
Jóhannes úr Kötlum.
:+::+::+::+::+: :+;;+;;+:;+::+;;+;;+;;+;;+;;+;;+; ;+;;+;;+; ;+;;+;;+;;+;;+;:+;:+::+:;+::+: :♦::+::+::+::+::+::+: :♦::+;:+::+::+::+;;+;;+;:+;:+;:+;;+;;+;;+;;+;;+;;+;;+;;+;;+; ;♦;;+;;+;;+;;+; ;♦;;+;;+;;+; ;♦;;+; ;♦;;+;;+;;+;;+; ;♦;;+;:+;:+:
sem hún gæti greitt.“ Og Binni brosti óviljandi, þó
lionum væri ekki hlátur í hug.
„Og svo hefur eittlivert óliapp viljaö til?“
„Það vill alltaf eittlivað til. Eitthvert tryppið
lapparbrýtur sig eða minkur kemst inn i hænsna-
búsið.“ Og hann studdi olboganum á borðið og hönd
undir kinn og horfði á, hvernig nál seglasaumarans
flaug út og inn um faldinn, sem hann var að sauma.
„Nú, ekki finnst mér þú þurfir að missa móðinn
af því.“
„Nei, en það er allt svona. Um daginn missti
mamma bláu, fallegu tekönnuna, og ég sá á því,
hvað henni varð mikið um það, að liún er alveg húin
að gefa allt upp líka.“
„Og fleira?“
„Ég liugsaði mér að gleðja hana með þvi að gefa
henni nýja og fallega könnu, en heldurðu ekki, að
allt sé eins? Um nóttina eftir lúlaði lilöðuþakið í roki,
og þegar húið var að lappa við það, var ekki eyrir
eftir.“
„Jæja, og þess vegna ertu svona ólmur að komast
á sjóinn,“ sagði gamli maðurinn og lagði þunga
áherzlu á orðin.
„Ég kemst ekkert áfram öðruvisi,“ sagði Binni í
örvæntingu. „Ég veit um marga stráka, sem hafa
gert þetta og komast vel áfram. Af liverju ætti ég
ekki að geta það líka?“
Gamli maðurinn hallaði sér aftur á bak í stóln-
um og leit út um gluggann á snæþakta götuna. Þar
var fjöldi fólks á ferð, flest hlaðið högglum. Konur
að hraða sér heim til þess að ljúka við að fága og
fægja eða stinga einni jólakölcu enn inn i ofninn.
Drengir og telpur i smáhópum, ýmist með skauta i
hendinni eða sleða í eftirdragi og á honum iðgrænt
og bústið jólatré.
„Svona á það að vera,“ hugsaði Iiann upphátt.
„Drengir eiga rétt á að njóta jólagleðinnar heima,
njóta þess að vera með jafnöldrum sínum og leika
sér, en ekki velkjast í vetrarveðrum úti á reginhafi.“
Hann sneri sér að drengnum og sagði lilýtt og al-
úðlega: „Ég er hræddur um, drengur minn, að á
þínum aldri sé hentugra að fara með löndum en
leggja beint á djúpleiðina. Það er ekkert harnameð-
færi að stunda sjó á vetrarvértíð. Það er fullorðins-
verlc en ekki fyrir unglinga. Mundu, að þú ert ekki
nema tólf ára.“
„Já, en ég verð að vinna fullorðins manns verk
heima,“ sagði drengurinn þrálcelknislega. „Og mér
bundleiðist það. Og svo er ekkert upp úr því að hafa.
En á sjónum er hægt að moka upp peningum.“
Hann sat og spennti greipar um hnén og horfði
dreymandi á slcipin úti á höfninni.
Gamli maðurinn leit undan til þess að leyna brosi.
Allt í einu gusaðist úrdrengnum: „Stundum, þegar ég
er við gegningarnar, loka ég augunum og læt mig
dreyma, er ég sé á skipi á siglingu. Ég finn vindinn
blása um mig og skipið vaggar undir mér. Þá baular
einhver heljan og ég hreklc upp lieima i fjósinu.“
Röddin dó út, full af leiða og viðbjóði.
Seglasaumarinn vann þegjandi um stund og
aumlcaði drenginn sárlega. Eftir litla Iiríð sagði
hann hógvær: „Og samt máttu eldci hlaupast að
lieiman.“
Drengurinn þaut upp. „Af hverju ekki? Af hverju
118