Æskan - 01.12.1947, Page 16

Jólablað Æskunnar 1947
skilið dyrnar opnar eftir sig, þegar liann kom neðan
úr kjallaranum, og fór nú sömu leið og hann kom.
hegar liann var kominn niður í kjallarann aftur,
fór hánn inn í þvottaherbergið og fór að skola betur
af sér liveitið i andlitinu. Honum tókst það nokk-
urn veginn vel, og tók svo þurra tusku, sem hann
fann og þurrkaði sér svo i framan. Nú var allt í lagi
aftur fannst honum, nema að hann átti eftir að ná
upþ hveitinu, sem hann hafði misst í stigann. Hann
l'ór nú að Inigsa sig um og athuga málið, og í gegn-
um lnig hans flugu ýmsar spurningar: Hafði nokkur
heyrt, þegar hann missti fólanna og hann missti nið-
ur.hveitið? Ætli nokkur hafi séð hveitið í stiganum,
eftir að hann fór? Var liægt að bjarga þessu öllu
einhvern veginn við? Hann leilaðist við að svara
þessum spurningum sínum, sem komu fram í hug
hans með sjálfum sér. Enginn hafði opnað úti-
dyr í húsinu svo hann heyrði, á meðan hann var þar.
En hvort nokkur hafi séð hveitið eftir að liann var
farinn, þvi gat hann ekki svarað. Nú sá hann eftir
að hafa hlaupið svona hratt niður stigann í húsinu,
eftir að hafa misst hveitið. Maður gat ekki vitað
hvað fólkið í húsinu hefur hugsað, þegar þessi voða-
legi skruðningur kom allt i einu niður stigana, og
þá liefur það auðvitað opnað dyrnar, og þá séð hveit-
ið í stiganum. En liann huggaði sig við það, að hann
hafði verið kominn hér um bil miðja leiðina upp á
þriðju liæð, og þá verið svona rétl fyrir neðan pall-
inn á milli stiganna, en það voru tveir stigar á milli
hæða. Og dyrnar á annarri hæðinni voru á vinstri
Iilið, þegar komið var upp, svo ef konan hefur opn-
að þær, hefur hún varla séð hveitið, nema þá það,
sem rauk af Bjössa á leiðinni niður. Eftir að hafa
hugsað sig um dálitla stund, spratt liann upp, tók
nokkrar óhreinar léreftstuskur úr þvottahlaðanum
og stakk þeim í vasana. Siðan flýtti hann sér út,
hentist á hjólið og þaut af stað. Hann hjólaði eins
hratt og hann gat að liúsinu, skildi cftir hjólið rétt
við útidyrnar, svo opnaði hann hurðina og læddist
á lánum upp stigann. Það bar lílið á liveitinu, sem
liafði rokið af honum i neðri stiganum, og hann lét
það alveg eiga sig. En þegar hann kom þangað,
sem hann hafði misst niður pokann, leizt honum
ekki á blikuna, j)ví þar voru heilir skaflar af hveiti.
Bjössi fór nú að reyna að hreinsa það hurt. Hann
verkaði þelta upp eins vel og hann gat og lienti
])ví svo í næstu sorptunnu. Síðan hjólaði hann
heim til sín aftur með tuskurnar og fleygði þcim
inn í þvottaherbergið. Eftir allt þetta átti hann
J)ó enn eitt eftir, og j)að var að koma hveitinu til
viðtakandans i húsinu. Hann lijólaði í snatri í mat
vörubúð, en gætti j)ess að fara ekki þar hjá, eða í
126
búðina, sem hann var að sendast í. Hann keypti fyrir
sparipeningana sína jafnmikið hveiti og liann átti í
fyrstu að fara með, og flýtti sér svo að húsinu. Nú
fór hann gætilegar að en áður, hann settisl niður
og livíldi sig i hverjum sliga, til þess að vera viss um
að geta komizt slysalaust upp. Hann lét á engu bera,
þegar liann kom upp á þriðju hæðina, og afhenti þar
hveitipokann. Nú var eins og heljarstórum kletti
væri lyft af brjósti lians, og hann hentist niður stig-
ana eins hratt og hann gat. Nú mátti fólkið opna
dyrnar ef það vildi, sama var honum. — Þegar hann
kom í búðina aftur, spurði kaupmaðurinn, af hverju
hann hefði verið svona lengi. Bjössi varð liálf vand-
í’æðalegur, en stundi svo upp afsökunum og sagði:
,.E—é—g, sko, ég, það ég meina að — að-----------
ég tafðist svo, þegar ég var að fara með hve—, ég—
ég meina pokann stóra, ég varð nefnilega að bíða
svo lengi eftir að j)að væri lekið við lionum í hús-
inu.“
Kaupmaðurinn horfði rannsakandi augum á
Bjössa og sagði svo: „Mér sýnist jni hafa skipt um
peysu siðan áðan. Það getur annars verið vitleysa
hjá mér.“
Bjössi eldroðnaði og fór undan i flæmingi.
„Ég — ég, það, sko, ne— nei, nei, ég er í sko
sömu peysunni.“
Kaupmaðurinn brosti. „Jæja, það er allt í lagi,“
sagði liann. En samt fannst honum þetta eitthvað
undarlegt.
Um kvöldið, þegar Bjössi þurfti ekki að sendast
í búðinni meira þann daginn, og Iiann var kominn
heim og farinn að horða með pabha sínum og
mömmu, fór mamma lians að tala um það, sem hún
hafði séð í þvottalierberginu um daginn. En það
höfum við lieyrt áður. Þegar hún hafði sagt frá þvi,
eldroðnaði Bjössi i framan, og um leið leit hún á
Iiann. Þá tók hún eftir, að liann var'ekki i sömu peys-
unni og hann hafði farið í um morguninn, þegar
hann klæddi sig.
„Þú ert ekki í sömu peysunni og þegar þú fórst í
morgun,“ sagði hún.
„Ne—n—e—i— nei, ég fó—fór i gömiu peysuna
mína, til þess að óhreinka ekki þá nýju,“ sagði
Bjössi.
„Já, en ég sagði, að þú mættir vel vera í nýju
peysunni, þegar ])ú værir að sendast,“ sagði hún.
„Þetta er eitthvað einkennilegt,“ sagði pabbi hans
og hló um leið.
„Og livað er þetla hvita inni i eyrunum á þér?“
bætti hann við.
„Þa—það, é—ég veit það ekki,“ sagði Bjössi um
Jeið og liann boraði vísifingri inn í annað eyrað.