Æskan - 01.11.1957, Blaðsíða 14

Jólablað Æskunnar 1957
komast til lands, fara á sölutorgið og síðan heim aftur
út í eyna. En þau voru önnum kafin við að gera allt
sem hátíðlegast, svo að þessir fimm tímar liðu fljótt. En
nú beið jólaborðið dúkað og kassinn með jólatrésskraut-
inu frá því í fyrra stóð þarna tilbúinn. Nú vantaði ekkert
nema að pabbi kæmi með jólatréð. Börnin voru þvegin
og greidd og komin í sparifötin. Þau horfðu með eftir-
væntingu út á sjóinn.
Var ekki þarna ofurlítill svartur depill, skammt undan
landi? Æ, nei. Hann hvarf strax aftur, og þannig fór það
í hvert sinn, er þau þóttust sjá til bátsins.
150
Það var farið að skyggja og móðirin kveikti á vita-
ljósinu. Til allrar hamingju hafði haldið áfram að lygna
og var nú komið gott veður, aðeins hressandi gola, en
undiralda og brimhljóð.
Nú ætti hann að vera kominn. Hvernig stóð á þvx, að
þetta drógst svona lengi? Það dimmdi meir og meir og
var nú komin koldimm desembernótt.
Mamma sat með Knút litla í langinu. Ó, hún var svo
skelfing hrædd um pabba. En hún reyndi að láta sem
ekkert væri, svo að börnin væru róleg. Telpurnar sátu
báðar við borðið og þóttust vera að lesa, en í rauninni
gerðu þær ekki annað en að stara út í náttmyrkrið.
Knútur einn var rólegur og öruggur.
Pabbi lxlaut bráðum að fara að koma með jólatréð-
og allt var gott. Drengurinn masaði án afláts eins og
börnum er títt.
— C.óða mamma, segðu okkur sögu, bað hann. Og
móðirin sagði þeim söguna af smaladrengnum, sem gaf
Jesúbarninu hljóðpípuna sína, það bezta, sem hann átti.
Og þá biosti Jesúbarnið í fyrsta sinn. Söguna hafði hún
lesið í barnablaði.
— Getum við ekki gefið Jesúbarninu eitthvað líka,
mamma? spurði Knútur.
— Þú veizt það, Knútur minn, svaiaði mamma, — að
Jesús er nú á liimnum. En við getum glatt hann með
því að vera heiðarleg, góð og hlýðin og vera öðrum góð
og þá brosir hann til okkar.
— Getum við ekki farið upp til himins til þess að
færa honum eitthvað? spurði Knútur.
— Við komumst þangað ekki fyrr en við deyjum, svar-
aði móðirin.
— En þá hlýtur Jesús að vera dáinn, fyrst hann er á
liimnum, sagði Knútur hugsandi.
Mamma vissi ekki, hvernig hún átti að útskýra þetta
fyrir lxonum, en liann svaraði sér þá sjálfur og sagði:
— Nei, auðvitað er hann lifandi, annars gæti hann ekki
brosað.
Móðirin brosti til drengsins síns, en tárin runnu niður
vanga hennar. Ó, pabbi, pabbi, farðu að koma.
En þá heyrðist þungt fótatak í stiganum. Konan gat
varla risið á fætur, hún var svo eftir sig eftir hræðsluna.
En börnin þutu til dyranna. Og þarna stóð pabbi með
l'allegt jóaltré og stóran kassa undir hendinni, og á eftir
honum kom reyndar enginn annar en Hans frændi, sem
hafði verið í förum árum saman um öll heimsins höf.
Hann var einnig hlaðinn pinklum. Hafði hann komið í
land þennan morgun og pabbi hafði beðið eftir honum,
svo að hann gæti komizt með og haldið jólin í vitanum.
Þetta urðu yndisleg jól. Augu allra ljómuðu af gleði og
þeir fullorðnu urðu börn að nýju. Allt hafði farið vel.
Guði sé lof.
Margrét Jónsdóttir þýddi.