Æskan - 01.11.1957, Blaðsíða 32

Jólablað Æskunnar 1957
ÓVINURINN
Saga úr sænska skerjagarðinum.
„Mamma," sagði Níels. „Má ég fara inn í Grænuvík
í kvöld? Það verður hlutavelta og svo dans á eftir. Ég get
lagt netin, áður en ég fer. Aðalgamanið byrjar ekki fyrr
en seint, segja strákarnir í skólanum.“
Mamma hans stóð við eldstóna og bakaði brauð. Hún
var sein til svars. Það var eins og skugga bæri á andlit
hennar, sem áður hafði verið glaðlegt, og þegar hún
svaraði, gætti hörku í röddinni:
„Nei, Níels, þú verður heima."
á leiðinni til bæja. En eins og þið sjáið, hafa þeir orðið
fyrir því slysi að aka á vegarskiltið og brjóta það. Nú
versnaði fyrir þeim félögum að rata réttan veg, en á
vegarskyltinu stóð nafn bæjarins, sem ferðinni var heitið
til. Getið þið nú ekki hjálpað þeim til að komast á réttan
veg. Þið eigið að raða stöfunum í rétta röð, og þá munu
þið sjáið, hvert ferðinni er heitið. — Ráðningar sendist til
blaðsins fyrir 15. janúar 1958. Þrenn verðlaun, sem verða
útgáfubækur ÆSKUNNAR, verða veitt fyrir rétt svör.
— Senda skal svör við hverri þraut sér á blaði.
Ef Níels hefði verið einn, hefði hann vafalaust þagað
við þessu svari. Hann vissi, að þegar mamma hans talaði
í þessum tón, var ekki vert að koma með athugasemdir.
En nú stóð Óskar í Smiðjubúð að baki honum, og hans
vegna áræddi hann að reyna aftur.
„En Óskar og Kalli og Óli og allir mögulegir strákar
fá að fara — meira að segja pottormar, sem eru miklu
rninni en ég. Ég einn fæ aldrei neitt að fara að skemmta
mér, þó að ég sé orðinn 1>2 ára. Ég er nógu stór til að
vera vinnumaður hér heima," bætti hann við, þegar hann
sá engan bilbug á mömmu sinni, „en aldrei fæ ég að
skemmta mér neitt.“
Við síðustu orð hans sneri mamma hans sér snögglega
við: „Jæja, fyrst þú ert orðinn svona stór — ráddu þá
sjálfur."
Níels fitlaði vandræðalega við húfuna sína. Þá hnippti
Óskar í hann.
„Komdu nú,“ hvíslaði hann. „Þú hefur fengið leyfi,
veit ég. Nú skal ég hjálpa þér að leggja netin, svo að
þú verðir fljótari."
Níels smeygði sér út án þess að líta á mömmu sína.
----Þegar drengirnir höfðu lokið kvöldverkum Níels-
ar, fór hann inn og bjó sig í betri fötin. Hann reyndi að
vera glaður, þegar hann gekk fram hjá mömxnu sinni,
en það vildi ekki heppnast. Það var eins og kökkur stæði
í hálsinum á honum. Og þó — hugsa sér — hann hafði
komið sínu fram gegn vilja mömmu sinnarl Hún var þó
ekkert lamb að leika við; það vissu bæði vinnumaðurinn
og vinnukonan — og nágiannarnir raunar líka. Hún
hafði stýrt búinu og haft umsjón með öllu, utan stokks
og innan, eins og duglegur karlmaður, síðan pabbi hans
dó. Það voru mörg ár síðan. Níels mundi varla eftir hon-
um, og mamma hans minntist aldrei á hann.
Um níuleytið komu þeir Níels og Óskar til Grænu-
víkur. Þetta var laugardagskvöld, svo að unga fólkið
hafði frjálsræði til að skvetta sér upp. Hlutaveltunni
var þegar lokið, og fólkið hafði safnazt saman í sam-
komuhúsinu og úti fyrir því. Inni var dansað af kappi,
en úti seldi Óli ráðsmaður brennivín. Hópur fullorðinna
manna og stráka hafði safnazt saman utan um hann og
þeir Níels bættust þar við.
Níels leit í kringum sig. Þarna voru margir, sem hann
þekkti, og þar á meðal ungi járnsmiðurinn, sem Níels
var hrifinn af, bæði vegna krafta hans og tígulegs vaxtar.
En hvað var að honum í dag? Níels fór að gæta betur
að. Var það í raun og veru hann, þessi læpulegi, durgs-
legi maður, sem riðaði á fótunum og talaði drafandi
röddu?
Níels varð litið á brennivínskútinn — nú skildi hann!
Mamma hans hafði að vísu haldið honum mjög frá al-
mannaleiðum, en drukkna menn hafði hann þó séð fyrr.
En það höfðu bara verið strákarnir fisksalans, sem al-
168