Æskan - 01.11.1957, Blaðsíða 29

Jólablað Æskunnar 1957
Grétu litlu var svo mikið niðri fyrir, að móðir hennar
komst varla að til að svara henni.
— Já, elskan mín, þig vantar að kaupa jólin fyrir hann
pabba, en veiztu: Safnið þitt er frekar lítið enn þá, en
það smá stækkar, eftir því sem þú setur meira í það. En
þú getur gefið pabba þínum gleðileg jól. Já, jól, sem
honum þykir mikið vænna urn en þau, sem þú sérð i
búðargluggunum. Þau jól þarftu ekki að láta peningana
þína fyrir. Gréta mín, þú lest bænirnar þínar í kvöld,
eins og þú ert vön, og þá getur þú beðið guð um að
gefa þér gleðileg jól og þá um leið fær pabbi þinn gleði-
leg jól líka.
— Já marnrna, en guð er uppi á himninum. Hvernig
á hann að senda mér jólin? Hann kemst ekki niður á
jörðina með þau til mín.
Gréta litla hætti að tala, en stóð hugsi.
— Mamma, sagði hún allt í einu, — er búð uppi á
himninum? Hvar á guð að kaupa jólin fyrir mig og
pabba?
— Hann þarf ekki að kaupa þau, því liann á þau. Það
spönsku veikinnar í Reykjavík 1918. Þá gafst honum
tækifæri til þess að sýna hjálpfýsi sína og óeigingirni.
Óeigingirni hans kom fram í ótal myndum, en eink-
um í því hve stórgjöfull hann var. Hann gaf allt, sem
hann gat við sig losað, gaf á báða bóga, án þess að gera
sér nokkra hugmynd um endurgjald.
Eitt sinn, er hann var á förum frá Reykjavík til Hafn-
ar, var hann sem oftar eigi sérlega fjáður. Hafði hann því
fengið lán hjá kunningja sínum til ferðarinnar. Kvöldið,
sem liann fór, sat hann heima lijá móður sinni. Þá konr
gönrul, fátæk kona til hans til að kveðja hann. Þegar
hún fór, fylgdi Guðmundur henni til dyra. Er hann
konr inn aftur, sagði nróðir hans við hann: „Gafstu henni
það allt?" — „Nei — bara helnringinn," svaraði hann.
En nróðir hans, sem þekkti lrann bezt, gat búizt við því,
að ganrla konan hefði lengið allan farareyririnn.
Við jarðarför hans í Reykjavík, sagði presturinn eftir-
farandi sögu um hann:
Svo bar til eitt sinn, að Guðmundur mætti gamalli
vatnskerlingu á förnum vegi. Hann vissi að lrún hafði
misst nrann sinn fyrir nokkrunr dögum. Hann vék sér
að henni til þess að mæla við hana nokkur hughreyst-
ingarorð. En hún grét og barmaði sér: „Nú er hún
Signý lögst í rúmið. Hún hafði lofað að leiða mig við
jarðarförina á morgun." „En þá ætti ég að geta hjálpað
þér,“ sagði hann, „ég skal koma með þér á morgun."
Og daginn eftir leiddi Guðmundur gömlu konuna inn
kirkjugólfið á eftir líkkistunni, sat hjá henni í kirkj-
unni, og leiddi lrana síðan suður í kirkjugarð. Presturinn
kvaðst aldrei hafa séð meiri ánægjusvip á neinni brúði
en var á andliti gömlu konunnar, er hún gekk á eftir
líkkistunni við hlið Guðmundar.
Sálin hans Jóns míns. — Guðm. Thorsteinsson.
Gréta Bitla.
Eftir
Hrefnu Sigurðardóttur.
i
AÐ var sex dögum fyrir aðfangadag, að Gréta
litla kom hlaupandi inn til móður sinnar og
sagði:
— Mamma, veiztu að jólin eru komin í hverja
búð, ég sá alveg fullt af jólum; hvað á ég að gefa honum
pabba mínum í jólagjöf? Ég get tekið aurana úr safninu
mínu og keypt eitthvað fyrir þá. Mamma, það eru allir
að kaupa jólin upp á jólin.........
165