Æskan - 01.11.1957, Blaðsíða 17

Jólablað Æskunnar 1957
Með ofsahraða valt Jón og hundarnir niður fjalishlíðina.
„Nú,“ sagði læknirinn vinalega, þcgar hann liafði hlustað á
frásögn Jóns. „Þú ert þá kominn alla þessa leið á bátnum þín-
um til þess að sækja mig. Við skulum nú bíða þangað til á
morgun, þá getur þú komið með í vélbátnum mínum iieim i
sveitina."
Daginn eftir liéldu þeir i langa ferð heim aftur i sveitina, en
hún gekk sannarlega fljótt, því að vélbátur læknisins þaut á
fieygiferð yfir hafið. Það var nú eitthvað annað en að sigla einn á
litla bátnum. Á leiðinni heim sáu þeir marga fugla og seli, og
við og við nam læknirinn staðar og lofaði Jóni að skjóta, og
hann var svo heppinn að hitta nú annan litinn fjarðasel. Hann
var halaður upp i bátinn tii þess að Jón gæti farið með hann
heim með sér. Eftir nokkra daga siglingu komu þeir til byggð-
arinnar, þar sem menn höfðu beðið heimkomu Jóns með mik-
illi eftirvæntingu. Læknirinn gekk strax á land og heim til
litla hússins, þar sem faðir Jóns bjó. Læknirinn rannsakaði
Pela, og honum varð það þegar ljóst, að höggið, sem björninn
liafði á dauðastundu sinni gefið þessum gamla veiðimanni,
myndi valda lionum örkumlun ævilangt. Peli hlustaði á lækn-
inn án þess að segja orð, en það mátti sjá, að það olli honum
vonbrigðum að geta aldrei framar farið á veiðar, eða í löng
ferðalög á hundasleðanum.
En þá sagði ltonan hans Pela: „Þú skalt ekki iáta það verða
þér leitt, Peli. Mundu, að þú átt þó drengina þína, og Jón er þeg-
ar orðinn duglegur veiðimaður — auk þess sem Tobías litli
skýtur marga snjóhéra. Þú skalt sjá, drengirnir skulu sjá okk-
ur fyrir þeim mat, er við munum þurfa.“
En á liverju kvöldi, þegar sólin gekk til viðar, fór gamli veiði-
maðurinn upp til fjallanna. Hann valdi sér alltaf stað, þar sem
hann hafði gott útsýni út yfir hafið. Já, þarna úti lá hafið kyrrt
og siétt. Síðustu geislar kvöldsólarinnar köstuðu gullnum bjarma
yfir fjöllin og jöklana. Margir veiðimenn voru á leið heim með
veiði sína. Svona kom hann lika heim áður fyrr, þegar liann
liafði verið frískur. Nú sat hann aleinn uppi á fjallinu og varð
að gera sig ánægðan með að horfa út á hafið, þar sein selirnir
og rostungarnir héldu til.
Og aflur kom veturinn. Enn nálguðust jólin. Úti fyrir kofan-
um blés vindurinn; það kingdi niður snjó svo að mynduðust stór-
ir snjóskaflar. En inni i litla kofanum var hlýtt og notalegt, og
öll fjölskyldan, nema Peli, var að undirbúa jolahátíðina. Á ltofa-
veggina límdu þau nýjan og finan pappír. Allar fallegar og
skemmtilegar myndir, sem þau fundu í vikublöðunum, voru
klipptar út og límdar upp á vegg. Læknirinn góði liafði gefið
Jóni svo mikið af slíkum fínum blöðum, en hann og Tobias
litli bróðir hans voru nú í óða önn að útbúa litla stöng, sem
skyldi vera jólatréð. Þeir boruðu liolu i þykkan trékubb og
stungu henni í og skreyttu síðan með laufi og mosa og þeir höfðu
eitthvert það dásamlegasta jólatré, sem hægt var að liugsa sér.
I rekkjunni lá faðir þeirra. Sjúkdómurinn hafði ágerzt og
hann kvartaði nú meira um verki en fyrr, en það hafði verið
ómögulegt að komast til kaupstaðarins, því að ísinn var ekki
enn þá nógu sterkur til þess að hann bæri hundasleða.
Eitt vetrarkvöld, er úti fyrir bæði snjóaði og blés, sagði Jón
við pabba sinn: „Pabbi, á morgun fer ég í kaupstaðinn og sæki
meðul, sem stilla verlti þina.“ Sá gamli liristi liöfuðið, en svaraði
syni sínum engu, því að hann vissi að hann var sltynsamur
drengur.
Næsta morgun var komið gott veður. Landið var svo hvítt
og fagurt að sjá, svo langt sem augað eygði, og Jón fór snemma
á fætur og spennti tólf beztu hundana fyrir sleðann. Það lilakk-
aði svo í liundunum yfir því að vera að fara í langferð, að þeir
ýifruðu og geltu.
Á sleðann lilóð hann miklu af kjöti, sem skyidi vera lianda
lionum og hundunum og ofan á allt saman lagði hann svefn-
pokann sinn. Hann batt þetta fast á sleðann með reipi, veifaði
pisknum sínum og þaut eins og örskot út yfir ísinn og inn á
milii stóru isfjallana. Þegar Jóni varð kalt, stökk líann af sleð-
anum og hljóp í kapp við hundana, þar til lionum hlýnaði. Þá
stökk hann móður og niásan/li aftur á sleðann og veifaði i kátínu
svipunni til þess að hvetja hundana enn þá meir.
Þegar á daginn leið, þykknaði upp, dökk ský sáust á himnin-
um, og það hvessti. Jón vissi hvað þetta merkti. Þetta boðaði
snjóbyl, en liann var ekki liið minnsta liræddur, því að hann
liafði svo oft verið úti i stórhríð og ailtaf kunnað að bjarga sér.
Smátt og smátt hvessti meir og meir. Hríðin varð þéttari og
þéttari, og til þess að létta á sleðanum fór Jón af og liljóp við
hliðina á liundunum. Það fór að dirnrna og það varð æ erfiðara
fyrir Jón að sjá hvar hann hljóp. Oft hrasaði hann og datt um
stóra isköggla á ísnum.
En Jón hélt ferðinni áfram. Hann var nú kominn yfir ísinn
og framundan lá fjöllótt landið. Áður en liaun hélt lengra, hvíldi
hann sig um stund. Hann þurfti nú að fara yfir hátt og bratt
fjall. Eskimóarnir kölluðu það Svartfjall, því að á sumrin var
]iað svo svart á litinn. Hægt ók hann upp fjallslilíðina til þess
að komast upp á tindinn, og hann mátti slá til hundanna með
svipunni sinni, þegar þeir vildu neita að draga sleðann lengra.
Jón sjálfur var mjög móður og þreyttur, en liann vissi að kaup-
staðurinn var nú ekki mjög langt undan, auk þess sem bylinn
hafði lægt, og hann vildi Iialda áfram, þar til hann næði á
ákvörðunarstaðinn.
Um leið og hann var komin upp á fjallstindinn, beið lians
]<að allra erfiðasta á aÞri sleðaferðinni, því að hann þurfti þá
að fara niður snarbratta fjallshlíðina hinum megin. Jón stöðv-
aði hnndana, lét sleðann fara á undan og liundana aftur fyrir
hánn til þess að þeir drægju úr fcrðinni á leiðinni niður. Sjálf-
ur tók hann sér stöðu og bjóst til að hjálpa hundunum, ýtlr
Ljósin á jólatrjánum voru kveikt í húsunum.
153