Æskan - 01.02.1965, Blaðsíða 7

ÆSKAN
Undarlegur
NÁUNGI
Snikkarafuglinn hafði tekið sér bólfestu í einu at
hæstu trjánum í skóginum. Þar hafði hann reist
fallegt hús og málað rautt og gult og grænt og
blátt, og nú sat það þarna á trjástofninum og var
öllu umhverfinu til sóma. Fuglarnir komu úr öllum
áttum til þess að skoða það, og stöku sinnum henti
það, að Joeir urðu svo heppnir að sjá nýja íbúanum
bregða fyrir. En hann yrti ekki á neinn og enginn
umgekkst hann, og enginn fékk að koma inn í lnisið
hans, Jjví að snikkarafuglinn vildi liala frið og ró.
Uglufrúin var skrafskjóða hin mesta og forvitin
mjög. A hverjum degi flaug hún hvað eftir annað
fram hjá nýja húsinu. Stundum kom hún auga á
nýja nágrannann, og Jrá sagði hún alltaf hátt: „Góð-
an daginn!“ en enginn svaraði. Snikkarafuglinn vissi,
að ef hann færi að heilsa uglunni, ])á liði ekki á
löngu áður en hún viidi líka fara að masa, og úr
Jtví hefði hann engan frið.
I»ess vegna fór frú Ugla að halda, að hann væri
með eitthvað leyndardómsfullt — já kannski eitt-
Itvað glæpsamlegt, — sem hann fæli inni í húsinu.
En sannleikurinn var sá, að hann sat einungis inni
og telgdi hljóðpípur — Jrað var nú hans ánægja.
Frú Ugla og frú Dúfa stóðu dag hvern saman á
bak við næstu tré og rnösuðu og skröfuðu. Og því
lengur sem þær fjösuðu, Jreim mun meiri ógnir
ímynduðu Jrær sér að færu fram innan við lokaðar
húsdyrnar. Þaðan bárust einkennileg hljóð, og þar
var oft ljós fram á miðjar nætur.
Brátt barst sá kvittur um skóginn, að snikkara-
luglinn væri ógnarlegur ræningi. Hafði frú Ugla
ekki sjálf heyrt kveinandi hljóð berast frá lrúsi hans
á kyrrum nóttum? Hafði ekki frú Dúfa séð undar-
lega skugga innan við glnggatjöldin? Jú, á Jressu lék
enginn vafi. — Snikkarafuglinn var illur fugl, sem
kvaldi og hrjáði aðra íugla.
Og dag nokkurn barst Jretta til eyrna Arnar kon-
ungs. Hann sendi eftir frú Uglu, sem sagði allt, er
hún vissi, — Jtað er að segja allt, sem hún og frú
Dúfa héldu að þær vissu. Því að í rauninni vissu
Jrær ekkert um snikkarafuglinn. Örn konungur varð
skelfingu lostinn og sendi krákurnar Jregar eftir
fuglinum.
„Ef konungurinn í Jtessum skógi leggur eyrun við
Jrvaðri heimskra fugla," sagði snikkarafuglinn, „er
bezt að ég flytji." Og það gerði hann. En áður en
hann fór, gaf hann flautu öllum litlu fuglunum,
sem ekki höfðu sagt um hann slúðursögur, og engar
tvær fiautur voru eins. En örninn, uglan og dúfan
fengu enga. Þess vegna getið Jrið víða heyrt falfegt
fuglaflaut. En Jtið megið vera viss um það, að sfúður-
gjörnu fugiarnir hafa ekki fagrar söngraddir — Jjví
það er snikkarafuglinn, sem settur ltefur verið til
Jtess að búa til raddirnar, og hann kærir sig lítið um
Jrá, sem tala illa um aðra.
47