Æskan - 01.02.1965, Blaðsíða 19

Maurice Pate
látinn.
Maurice I’ate.
MAURICE PATE framkvæmda-
stjóri Barnahjálpar Sameinuðu
þjóðanna (UNICEE) lézt í New
York 19. janúar sl., og var
banamein hans hjartasjúkdóm-
ur. Hann fæddist í Bandaríkj-
unum 1894, og eftir margvísleg
störf í einkafy rirtækjum og
mannúðarfélögum var honum
falið að koma upp Barnahjálp-
inni árið 1947. Undir stjórn
hans hefur Barnahjálpin vax-
ið til jjeirra rnuna, að nú njóta
11« lönd aðstoðar hennar.
I’egar Æskan var 60 ára,
sendi Maurice l’ate blaðinu
kveðju sína og sagði meðal
annars.
„Æskan hefur ávallt á
skemmtilegan og skynsamlegan
hátt starfað í þágu unga fólks-
ins í landinu. Nú, þegar blaðið'
a sextíu ára afmæli, langar mig
til þess að senda ritstjóra og
utgefanda þess mínar hjartan-
•egustu hamingjuóskir ásamt
þeztu óskum um áframhald-
andi velgengni í framtíðinni,
bvi að þetta blað er helgað
mikilvægri hugsjón — æsk-
unni í dag — fólki framtíðar-
innar.“
Tæfan tók ostinn og skipti honum í tvennt. En annað stvkkið var mikiu stærra en hitt...
IT angt, langt fyrir innan fjall var stór, stór skúgur. ög í þessum dimnia, hljóða skógi
átti birnan lieima méð ungunum sínum tveimur.
Loks kom að þvi, aS þeir voru orðnir svo stórir, að þeir vildu fara út i lieiminn og
freista gæfunnar. En fvrst lórii þeir til móSur sinnar og spurðu lnina, hvort þeir mættu
fara. Móðir þeirra andvarpaði vitanlega, en loks varS liún aS láta þetta cftir þeim,
þvi aS engin móSir vill verSa gæfu barnanna sinna til fyrirstöðu.
Svo fóru bjarnarungai’nir tveir i sparifötin sín, kvöddu mömmu sína með kossi og
föðmuðu hana að skilnaði. Aður en þeir fóru, urðu þeir að lofa henni þvi að skilja aldrei
heldur halda alltaf saman. Og svo liigðu jjeir af stað. Nú gengu þeir og gengu, en skógur-
inn ætlaði aldrei að taka enda. Fyrsti dagurinn leið fljótt og svo kom sá næsti og næsti.
Og ioks kom að því, að þeir liöfðu horðað upp allt nestið, sem liún mamma þeirra liafði
gefið þeim. Og nú fóru þeir að verða svangir.
„Æ, hróðir sæll, ég er svo svangur,“ sagði sá eldri.
„hað er ég lika,“ urraði sá yngri.
Svo gengu þeir áfram, en þegar garnirnar í þeim gauluðu sem hæst, fundu þeir stóran,
kringlóttan, rauðan og feitan ost, og urðu nú lieldur en ekki glaðir. Þeim kom saman
um að skipta honum jafnt á milli sín, en þeir vissu ekki, hvernig þcir ætlu að fara að
þvi. Báðir ágirntust þeir ostinn og voru hræddir um að fá minni hitann.
BJARNAR-
UNGARNIR
59