Æskan - 01.02.1965, Blaðsíða 35

I-iippland cr nyrzta
‘iiulið, sem byggzt hcfur
! Eyrópu, þegar frá cr tal-
'' Svalbarði (Spitzbergen).
' ^iúi'narfarslega er ]iað
;‘kki til sem iand, þvi það
'ekur yfir nyrztu skefjarn-
•II af Noregi, Svíþjóð og
innlandi, og enda Rúss-
Jndi lika. fbúar þessa
‘nikia landflæmis eru kall-
'r f-nppar. Þessi ]>jóð
mun teija aðeins rúmar 30
þúsundir sálna alts og
eiga flestir þeirra beima
innan landamæra Noregs.
Lappland er nokkrustærra
en ísland eða 116.000 fer-
kílómetrar, svo að nóg er
rúmið fyrir þessafámennu
þjóð. Enda veitir henni
ekki af landrými, þviflest-
ir lifa þeir hirðingjalífi
og fara mcð hreindýra-
hjarðir sinar um óravegu.
Lapparnir eru mongólskir
að ætt, cn eru þó talsvert
ólikir Kínverjum og Jap-
önum, enda eru þúsundir
ára liðnar síðan þeir hafa
greinzt frá þessum þjóð-
um. Þeir eru miklu iægri
að meðaltali en hvitir
menn, meðalhæð karla er
153 cm en kvenna 147.
Flestir lifa Lapparnir af
hrcindýrarækt og eiga
sumir hjarðir svo stórar,
að dýrin skipta ])úsundum,
en aðrir lifa á fiskveiðum.
ÍlöXiá
KOLDU
búðingarnir
ERU BRAGÐGÓÐIR
MATREIÐSLAN AUÐVELD
»
Fjórar bragðtegundir:
Súkkulaði
Vanillu
Karamellu
Hindbarja
Tll aölu 1 flestum
matvöruverzlunum
landsins.
LÍFSTRÉÐ
Helgisögn
eftir Jóhönnu Brynjólfsdóttur.
ré nokkurt óx á jörðinni og var svo geysihátt
að sjá mátti það frá endimörkum jarðarinnar.
Vöxtur þess og styrkur liafði eflzt við vatnsgnótt,
fír laugaði gróðurreit þess og reetur þess veittu
vatnsrásum sinum öllum öðrum trjám skógarins.
Greinar þess voru stórar og sterkar, og laufskrúðið
nikið og fagurt.
Fuglar himinsins af öllum tegundum hreiðruðu
sig i greinum þess, og dýr jarðarinnar fengu fœðu
sina af greinum þess, því ávöxtur þess var mikill
°S góður, og þau lögðu ungurn sinum undir lim
þess.
hkkert tré jarðarinnar jafnaðist á við það að
tign og mætti.
Eina friðsæla nótt, þegar skógurinn hvíldist, en
yjir hvelfdist himingeimurinn þakinn glitrandi
stjörnuljósum, bar skugga yfir gróðurreit trésins
nnkla. Það var svartvœngjaður fugl, sem kom úr
r,ki myrkursins. Hann vafði um sig dökkum vængj-
urn sínum og vökvaði rætur trésins eitri, siðan
þandi hann vængi sina og flaug út i myrkrið, þar
seni eilif nótt rikir.
Tréð mikla missti þá niátt sinn. Greinar þess
lögðust lifvana að stofni þess, og það hné máttvana
til jarðar.
Dýrin og fuglarnir forðuðu sér óttaslegin burt,
þvi gróðurreitur trésins var lævi blandinn. Gjörvöll
jörðin stundi, stjörnur himinsins misstu Ijóma sinn
og skógartré grétu saknaðartárum.
En sorgin grúfði aðeins stutta stund yfir himni og
jörð.
Tréð mikla reisti siofn sinn frá jörðu, unz það
stóð teinrétt og bar topplimið við himin og á svip-
stundu ummyndaðist það í Ijósadýrð ólýsanlegrar
birtu og hóf sig frá jörðu. Hærra og hærra steig það,
unz það stöðvaðist á tneðal stjarnanna sem hin
stærsta og fegursta þeirra.
Skógurinn allur og dýr jarðarinnar mændu undr-
andi og lotningarfull til himins. Ljómi hinnar
undrabjörtu stjörnu varpaði skærri birtu á staðinn,
þar sem rætur þess áður voru fastar i jörðu, en sjá:
Hvanngrænn nýgræðingur blundaði þar i reifum
sínum. Hljóð fagnaðaralda fór um alla jörðina, og
stjörnur himinsins fengu aftur fyrri Ijóma, saknað-
artár trjánna urðu að gleðitárum, sem tindruðu
og skinu á greinum þeirra.
En andi trésins mikla sveif yfir jörðinni og hvisl-
aði að sérhverju blómi, að þessi litli rótarkvistur
myndi færa mikla blessun.
75