Æskan - 01.04.1970, Qupperneq 4

Sammi kúrði skjálfandi undir einu rúminu, en slökkviliðsmennirnir hlupu að gati, sem
var í miðju gólfinu.
sjá! Hvaðan kemurðu? Viltu koma inn og
hiýja þér? —
Hann opnaði hurðina betur, en Sammi
hreyfði sig ekki. Sammi hafði aldrei haft
mikil afskipti af fólki. Hann hræddist það
ekki, en hann vildi fara sínar eigin leiðir.
Hann hafði komizt að því, að hinir svo-
kölluðu heimiliskettir réðu sér ekki alltaf
sjálfir.
Þar, sem Sammi kúrði á köldum pallin-
um við dyrnar, horfði hann inn í hlýtt her-
bergi slökkviliðsmannanna. Það rigndi nú
ennþá meira en áður.
Kannski gerði ekkert til, þótt hann færi
inn og biði þangað til að stytti upp. Maður-
inn, sem var að bjóða honum inn, hafði
vingjarnlega rödd.
Sammi stóð hægt á íætur og gekk gæti-
lega inn um dyrnar.
Hinn slökkviliðsmaðurinn, em var lítill
og feitlaginn, kom nú auga á Samma, þar
sem hann gekk þvert yfir herbergið og
settist út í horn.
— Raffi, — sagði hann, — þetta er nú
sá horaðasti köttur, sem ág hef lengi séð.
Skyldi hann nokkurn tíma á ævinni hafa
fengið nóg að éta?
— Það efast ég um, Billi, — sagði Raffi.
Billi fór nú að ísskápnum, opnaði hann
og sagði: — Nú, það er ekki mikið til af
mat hér. -Jæja, hér er þó mjólk, en hann
þarf að fá magaíylli af mat. Hvað segirðu
um túnfisk? —
— Ég býst við, að hann yrði ánægður
með hann. Ég skal ná í eina dós, — sagði
Raffi.
Hann fór að skáp, sem stóð þar inni og
tók út eina dós. Þegar hann hafði opnað
hana lét hann túnfiskinn í skál og setti
skálina á gólfið.
— Komdu og fáðu þér bita, — sagði
hann við Samma.
En Sammi sat kyrr. Fiskurinn ilmaði
yndislega, og enn fannst honum tómur
maginn veltast i sér. Hann hugsaði um,
hvað hann væri sjálfstæður, og hvernig
hann færi sínar eigin leiðir, án þess að
þiggja greiða af öðrum. Já, hann var stoltur
köttur, og hann ætlaði ekkert að þiggja.
— En aftur fannst honum maginn í sér
vera eins og stór, tómur belgur.
Hann leit til slökkviliðsmannanna tveggja.
Þeir voru að brosa til hans, og augu þeirra
voru góðleg. — Það væri nú leiðinlegt að
særa tilfinningar þeirra. Kannski gerði
ekkert til, þó að hann fengi sér nokkra
bita, áður en hann færi, fyrst þeir höfðu
haft svona mikið fyrir honum.
Sammi labbaði rólega að matarskálinni
og fékk sér litinn bita.
Slökkviliðsmennirnir fóru aftur að spila.
Sammi át allan fiskinn úr skálinni og íór
svo aftur út í horn, til að þvo sér í íraman.
Hann sleikti loppurnar sitt á hvað, og þvoði
sér rösklega.
Það small f spilunum á borðinu, og
rigningin streymdi niður gluggarúðurnar.
Sammi hringaði sig saman þarna I horninu,
og íyrr en varði var hann sofnaður.
Hann opnaði annað augað, þegar hann
heyrði Rafía segja: — Það or orðið íram-
orðið. Bezt að koma sér í rúmið! —
— Hvað með köttinn? — spurði Billi. —
Eigum við að láta hann út? —
— Æ, iofaðu honum að vera. Hann gerir
ekkert af sér, — sagði Raffi.
Mennirnir fóru upp á loft. Sammi heyrði
fótatak þeirra yfir höfði sér. Svo varð allt
hljótt. Nú iannst honum hálf einmanalegt
niðri. Hann fór að velta því íyrir sér hvern-
ig væri umhorfs uppi á lofti.
Sammi læddist upp stigann og kom inn
i stórt herbergi. í daufri birtunni sá hann
íimm rúm, og í þeim öllum virtist einhver
sofa. Hann heyrði hrotur koma frá sum-
um þeirra. Svo þefaði hann sig áfram
þangað tii hann kom að rúmi Raffa. Þá
tók hann undir sig stökk og var á auga-
bragði kominn upp í rúmið. Hann hjúfr-
aði sig niður til fóta, og brátt var hann
steinsofnaður.
Morguninn eftir, þegar Sammi vaknaði,
voru slökkviliðsmennirnir enn í íasta
svefni. Það var hætt að rigna og sólin
skein nú glatt. Sammi fór hljóðlega niður
stigann og beið við útidyrnar eftir að ein-
hver hleypti honum út. Brátt komu allir
fimm slökkviliðsmennirnir niður stigann, og
einn þeirra spurði:
— Hvaðan kom þessi örótti dækings-
köttur?
— Hann rakst hingað inn í gærkvöldi,
til að forða sér undan rigningunni, — sagði
Raffi, um leið og hann opnaði til að hleypa
Samma út.
Sammi gekk hnakkakertur út úr Slökkvi-
stöðinni. Honum var sama þótt hann vaeri
kallaður „öróttur" sða „vlækingsköttur"-
Honum var alveg sama hvað þeir sögðu!
Hann var fær um að sjá um sig sjálfur.
Hann þurfti ekki á áliti neins að halda.
Þetta var ánægjulegur dagur. Samma
leið prýðilega, er hann reikaði um höfnina
í leit að æti. Svo kom kvöldið, avalt og
heiðskírt. Og áður en hann vissi af, var
hann kominn að Slökkvistöðinni, og þar
stóð hann.
Fimm slökkviliðsmenn sátu þarna í her-
berginu á neðri hæðinni, en það voru ekki
þeir sömu og hann hafði séð í morgun-
Hann velti þvl íyrir sér, hvað hefði getað
komið fyrir Raffa og Billa. Hann ætti nú
kannski að kíkja inn, svona augnablik, og
athuga hvort þeir væru veikir.
Dyrnar voru hálf opnar. Sammi mjélm-
aði. Einn slökkviliðsmannanna kom þá,
opnaði betur útihurðina og sagði: — NeM
Þetta hlýtur að vera kötturinn, sem RafM
og Bilii sögðu okkur irá. — Svo sagð'
hann við Samma: — Vinir þínir eiga frí 1
kvöld, en ef þú ert svangur, getum við
kannski hresst þig upþ.
Hann lét iúnfisk f skál og gaf honum-
Sammi var kurteis köttur. Hann át íiskinn-
Og af því, að hann þóttist kunna góða siði,
fór hann ekki strax og hann hafði lokið
við að éta. Satt að segja stóð hann nokk-
uð lengi við — eða alla nóttina.
Þegar Raffi og Billi komu á vakt naest3
morgun, var Sammi vaknaður og beið við
dyrnar.
— Nei! Sjáðu hver er þarna. Hann l3r
bara orðinn fastagestur! sagði Billi.
— Sjáumst seinna, kisi minn, sagð1
Raffi um leið og hann hleypti Samma út-
204