Æskan - 01.04.1970, Qupperneq 7

g elpurnar eru strax til I tuskið. Og næstu daga skjótast Palli,
na °g Skotta oft út að greninu með mat handa yrðlingunum.
au fóðra þá á slld og pylsum, lifrarkæfu og yfirleitt öllu þvl
bö* arkyns’ sem Þau ná '■ Loks verða rándýrin litlu svo gæf, að
rn|n geta haldið á þeim og gælt við þau. Bangsi liggur ró-
•cQij r
og virðir yrðlingana fyrir sér vingjarnlegur á svip. Hann
erjr þeim aldrei neitt mein.
a9 nokkurn er Palli á leið úr eldhúsinu með fullan poka af
e v°rum. Hann ætlar að skjótast gegnum garðinn út í skóginn,
n Þá kallar Malln á hann.
étur 0g Malín sitja ( hengirúmi og róla sér fram og aftur.
’jKorndu og rólaðu þér með okkur!“ kallar hún til Palla.
al|i sezt I hengirúmið á milli Malínar og Péturs. Rúmið
|. ,f|ast fram og aftur af miklum krafti, svo að annað veifið
9Ur viS, ag þag hvolfist með þau. Þremenningarnir hljóða af
S|. nu®i, en allt í einu heyrist brestur og festing hengirúmsins
ar. svo að þau hendast öll þrjú ofan í grasið.
" u hefur verið of þungur!" segir Malín við Palla. Jafnskjótt
hún auga á marga indæla matarbita, sem velta út úr
^^PPírspoka Pallá. „Hvað ertu með þarna? Hvað ætlarðu að
ra við allan þennan mat?“
a n flýtir sér að tlna saman matvörurnar.
” etta er . . . eh ... til að nota í góðgerðarskyni . .. en það er
9'°rt leyndarmál!"
°mmu síðar heldur Palli til skógar.
Stin
a’ Skotta og Palli sitja róleg og gefa yrðlingunum að éta
cr orðinn góður vinur þeirra.
úti í skóginum. Þá heyra þau allt i einu þrusk skammt undan.
Síðan heyra þau hósta.
Palli stekkur á fætur. ,,Hó, þetta er Vestermann. Hann er að
koma! Hann má ekki finna yrðlingana. Hvað eigum við að gera?“
„Leyfðu mér að sjá um hann!" segir Skotta, stekkur á fætur
og þýtur inn I skóginn eins hratt og hún kemst.
Skammt undan hittir hún Vestermann, og mikið rétt. Hann
hefur byssuna meðferðis. Skotta stöðvar hann.
„Þú mátt ekki fara þessa leið, Vestermann!"
„Hvers vegna 1 ósköpunum ekki?“ spyr sjómaðurinn.
„Það er bannaður aðgangur.“
„Vitleysa! Öll höfum við jafnan' rétt til þess að ferðast um
skóginn. Leyfðu mér nú að komast leiðar minnar.“
Skotta grlpur í handlegg Vestermanns.
„Nei, komdu heldur þessa leið,“ segir hún og dregur hann
með sér i aðra átt.
„Ég skal sýna þér dálítið sniðugt. Þú hefur aldrei séð það áður.“
„Hvað ætli það geti nú verið?“
„Ég ætla að sýna þér apa,“ segir Skotta hátíðlega.
Vestermann verður forvitinn. Hann hefur fundið mörg skrítin
dýr f skóginum á Krákueyju, en aldrei apa. Skyldi hann vera til
á eyjunni? Hann fylgir Skottu fast eftir, þvi að hann vill ekki
missa af apanum.
Skotta fer með Vestermann eftir mörgum stígum langt frá
greninu. Loks nemur hún staðar.
„Nú skaltu fá að sjá apann, Vestermann,“ segir hún.
Vestermann lítur í kringum sig.
„Ég sé ekki neitt,“ segir hann. „Ég held, að þú sért að gera
gys að mér.“
„Ég held nú síður," segir Skotta sannfærandi og dregur eitthvað
upp úr vasa slnum. „Sjáðu bara. Hér er apinn.“
í sömu andrá lyftir hún litlum spegli upp að nefi Vestermanns
og hann virðir fyrir sér andlit sitt, hrukkótt og sólbrennt.
„Þetta þykiir mér einum of langt gengið ..segir hann. Og
samstundis snýr hann við og gengur þunglamalega heim á leið
með byssuna undir hendinn. Hann hefur móðgazt mikið, og . . .
það sem betra var: Hann er hættur við refaveiðarnar þennan
daginn.
Skotta snýr aftur til hinna barnanna, sem sitja enn við refa-
grenið.
„Hann kemur bara aftur seinna," segir Palli, sem er engan
veginn rólegur. „Og þá skýtur hann vesalings yrðlingana. Hvað
eigum við að gera?“ Palii er hugsi. „Maður eins og Vestermann
ætti alls ekki að hafa byssuleyfi. Nú veit ég, hvað við gerum.
Við brjótumst inn hjá honum í nótt og rænum byssunni hans.
Þá getur hann ekki skotið yrðlingana."
„Já, en heldurðu að það takist?“ spyr Skotta skelkuð.
„Já, ef við verðum heppin," segir Palli. „Hittumst öll þrjú
í kvöld, þegar hin eru háttuð. Þá fremjum við innbrot hjá
Vestermann." Framhald.
207