Æskan - 01.04.1970, Síða 9

vatni, Gulabæ, hvítu kirkjunni og skólanum í Blómadal.
Svo lá leiðin gegnum skóg, þar sem mikið af hesliviðarhnet-
um lá á jörðinni, mætti hagamús á vegarkantinum og nokkrir
lævirkjar sátu á símaþráðunum. Að síðustu komst hún að
bjarnarberjarunnanum, sprengmóð ettir öll hlaupin. Hún
gekk á milli runnanna, þefaði af þeim og rýndi inn í þá,
en af því hlaut hún rispur á skrokk og andlit.
Skyndilega kom hún auga á einhvern, sem hafði rauða
hettu og sat og sneri baki að henni.
„Heíur þú séð Hildu?" Sþurði hún en fékk ekkert svar.
Henni heyrðist einhver flissa. Hún vildi sjá betur, hver
þetta væri með rauðu hettuna á höfðinu, en festi sig þá
á þyrnum. Henni heþpnaðist að losa sig eftir nokkrar lil-
raunir. Þá kom í Ijós, að hún hafði fengið stóra rispu á
aðra hliðina.
„Selma hefur nál og þráð og saumar mig saman aftur,“
hugsaði hún með sér. „Þá verð ég heil og fín aftur.“
En nú stanzaði hún undrandi. Hver var þarna önnur en
Hilda með rauðu hettuna sína? Elsku litla Hilda með bláu
augun og litla, óhreina nefið.
„Situr þú hér?“ spurði Lena. „Nú verður þú að koma
með mér heim aftur."
Og svo hljóp Lena sömu leið til baka gegnum bjarnar-
berjarunnana, eftir þjóðveginum, fram hjá skólanum og
hvítu kirkjunni í Blómadal, framhjá Gulabæ, og Mánavatni,
yfir skurðinn og inn á kornakurinn. Hún stökk fram hjá fugla-
hræðunni, sem veifaði til hennar um leið, hljóþ svo gegnum
eplagarðinn, kringum andapollinn, fram hjá kalkúnunum og
gæsunum. Alla leiðina sat Hilda á baki Lenu. Grísirnir hrinu,
endurnar görguðu, kalkúnarnir kvökuðu og allir hinir fugl-
arnir sungu af gleði.
Elmer og Selma sátu enn við brunninn og Lena var
að springa af mæði, þegar hún komst til þeirra. Elmer
var að henda steinvölum í grindverk, en Selma grét og
huldi andlitið í höndum sér.
með skvettum í tjörnina. Hún lenti niður á botn en ílaut
strax upp af því að hún var búin til úr tuskum og viðarull.
Endurnar ýttu henni á land og þar lá hún um stund í
sólinni og þornaði. „Hafið þið séð Hildu?" sþurði Lena,
Þrátt fyrir það að vatnsdroparnir rynnu niður í gegnum
nefið á henni.
„Nei, við höfum ekki séð hana,“ svöruðu endurnar.
Nú var Lenu allri lokið. Hvert gat Hilda hafa íarið?
Elsku litla Hilda með litla óhreina nefið.
Hvar ertu og hvað ertu að gera?
Þá sögðu endurnar: „Spyrðu fuglahræðuna. Hún veit um
allt, sem gerist hér.“
„Þakka ykkur íyrir upplýsingarnar,“ sagði Lena glaðlega
°9 hljóp í sveig utan um andatjörnina og inn í eplagarðinn,
íram hjá býflugnabúunum á smáraenginu og þá lenti hún
inn í býflugnasveim. Hún herti á sprettinum en flugurnar
fylgdu henni eftir. Þær bitu sig fastar í nef og háls Lenu,
en þegar þær urðu þess varar, að Lena var bara úr tusk-
urn, þá flugu þær vonsviknar leiðar sinnar.
Loksins kom Lena inn á akurinn, þar sem íuglahræðan
stóð. „Hefur þú séð Hildu?" spurði hún. En fuglahræðan
haíði ekki séð Hildu í marga daga. Hún hafði séð hana í
grennd við sig dag einn í vikunni næst á undan.
Nú fór Lena að leita á kornakrinum. Hún hljóp þ.ar íram
°g aftur, án þess þó að verða nokkurs vísari um Hildu.
Að síðustu iagðist hún dauðþreytt til hvíldar og reyndi
samt að hugsa um, hvar brúðan gæti verið.
Hún sagði við sjálfa sig: „Ég verð að finna hana, svo
að Selma hætti að gráta."
Og enn einu sinni sagði hún við sjálfa sig:
..Elsku litla Hilda með litla óhreina nefið.
Hvar ertu og hvað ertu að gera?“
Skyndilega datt henni gott ráð í hug. Hún brosti með
sjálfri sér, dinglaði rófunni og reisti upp bæði eyrun. Gat
verið að Hilda væri í bjarnarberjarunnanum? Hún stökk
Vfir næsta skurð, inn á þjóðveginn, sem lá fram hjá Mána-
209