Æskan - 01.04.1970, Síða 23

l nú vcl að ]jví, að kertin brenni ekki alveg niður.
Ketið sctt ný í stjakana seinna," sagði frú Ólsen við Björgu.
skulum gæta að ]>vi,“ sagði Björg, tók flöskur af borð-
SL‘iti þær á annað borð úti í horni og gekk að ]>ví búnu
úni
'Hil j
""um
„É:
sku]
ulciliús. Þá var Elna að taka til mat handa ]>eim stúlk-
S veit ckki, iivað ykkur þykir bezt,“ sagði hún. „En nú
L'ftir
við velja okkur það bezta, sem við finnum í þvi, sem
er.“
^íðan neyttu þær matar við eldhúsborðið.
”IJetta er dásamlegur matur, enda er ég orðin sársvöng,“
,gði Stina.
„horðið nú vcl, enda er af nógu að taka. Matur er mannsins
uKin. ]>að er mitt máltæki," sagði Elna.
„Nú þurfum við að þvo upp eftir kaffið hjá gestunum," sagði
’tina.
I ljúkum því öllu í tæka tið. Nú verður dansað nokkuð
bið^' * stofunni, þar til næst verða bornar fram veitingar. Ef
Ij . Ve*‘ðið ])á orðnar mjög lúnar, getið ])ið fengið að fara
1,11 strax þar á eftir,“ sagði Elna.
. „I'að viljum við alls ekki. Við förum ekki fvrr en ...“ sagði
v"ren.
'ei'ð^ '^ iíirunl ekki fyrr en öllu er lokið,“ kallaði Karen. „Ég
I ., einhvern vcginn að vinna upp kaffibollana, sem brotnuðu
Ja mér.“
. „t ss, við skulum ekki hugsa um þá. Nú skulum við láta eitt-
"Vað i
1 svangmn.
,j Skönimu siðar voru þær aleinar i eldhúsinu. l>á sagði Stína:
. "uinn liður og við erum engu nær, enda dansar Olsen alltaf
Jai(iianum. Mig langar mest til að rífa jakkann af iionum.“
„I>a hefði ég gaman af að sjá framan í hann,“ sagði Björg.
'* ' ÍíS .. .... ......... . ~ .
aum ekki
t . . 'ei'ðum að vona og bíða eftir þvi, hvort við fái
'faeri til að athuga i vasann."
,Qf» L'g veit bara ekki, hvernig slíkt má ske,“ sagði Karen.
áli . 1U' Scfst aldrei neitt tækifæri til annars en að erfiða með
gí?Um "t "t' þvi, sem liefur brotnað.“
vjg JorK sat og horfði fram fyrir sig. „Með einu móti gætum
svo 'l!,llnsiie iengið Ólsen til að fara úr jakkanum,“ sagði liún
lll ”Évernig þá? Hann virðist vera of ánægður með jakkann
l'ess,“ sagði Stina.
Iiv * u k°ni Elna aftur inn i eldhúsið. „Nú þurfið ]>ið að atliuga,
ax°rt et'ki þarf að þvo upp einhver glös. Svo verðum við lika
la ‘)ess» hrcin glös séu borin inn jafnóöum. Svo pyrfti
lj.... að hjálpa mér að sneiða niður ost. Við verðum að
Slnurt lírauð á tveimur stórum bökkum/
,,Ei«u gestirnir að fá meira af smurðu brauði?“ spurðu stúlk-
''Uai' lnssa.
0í,”',a> vissulega," sagði Elna. „Og einnig eitthvað að drekka.
an 1,1 Ólsen vill einnig gel'a þeim kaffi, en hér neita ég, því
áf ‘l,s verður enginn þeirra syfjaður, og þá heldur dansinn
k0'm til morguns. Sagt var, að í liirðveizlum hjá Kristjáni
,.öm,1Ki tiunda liefði alltaf verið borið fram súkkulaði klukkan
vc e«a ellefu, og þetta var hreinasta snjallræði, því menn
](|ul j1 syfjaðir af súkkulaði. Enginn skyldi neyta kaffis eftir
jjUl" ellefu á kvöldin. l>að er mitt máltæki.“
tlCr JOrfi gekk inn i borðstofuna til að safna glpsunum saman.
af h11 Hlsen var enn að dansa. Allir voru i góðu skapi. Einn
'e,runum sagði við liann: „Er ]>ér ekki heitt, Ólsen?“
skvTi ’ Iller er mjög heitt,“ sagði hann. „En ég verð að dansa
'^""daiisana."
enn (]ansjnn áfram.
stöðiJ°lK saf"ahi óhreinu glösunum saman á bakka og braut
jíiKh'1^* ,leiIann um sama vandumálið. Enn dansaði Ólsen i
l'enn-,,U.m- ®nra a® hún gæti nú rétt út höndina til að stinga
e|tt augnablik niður i vasann, svo að hún gæti komið upp
HVAR er tungliO?
Það er aðeins sjaldan, sem við sjáum tunglið að
degi. Stundum er ástæðan einfaldlega sú, að það
er hinum megin við okkur á jörðinni, og við sjáum
það ekki fyrr en undir kvöldið. Á öðrum tíma er
það á lofti yfir okkur, en sólin skín svo skært, að
birta hennar yfirgnæfir hina veiku birtu þess. En
stundum snemma að morgni eða á eftirmiðdegi
getum við bæði séð tunglið og sólina á lofti I einu.
En það er aðeins undir þeim kringumstæðum, að
veðurskilyrði hamii því að sólin nái að skína full-
komlega skært.
með happdrættismiðann. l>að væri verðskuldaður árangur alls
erfiðisins, sem liún og stallsystur hennar höfðu lagt á sig.
Skyndilega datt henni nokkuð nýtt í hug. Var ekki einhver
að spyrja Ólsen fyrir skömmu, hvort honum væri ekki mjög
heitt? Hann hafði svarað játandi og þurrkað um leið svitann af
enni sér. Hann var samt ennþá í jakkanum. En ef liitinn yrði
nú meiri hérna inni? Hvað mundi hann þá gera?
Hún var nærri liúin að missa bakkann, svo æst varð hún yfir
hinni nýju hugmynd sinni. Hún flýtti sér með glasabakkann inn
í eldhús, setti hann með titrandi höndum á borðiö og hvíslaði
að Stínu:
„Mér datt nokkuð í hug.“
„Hvað var það?“ spurði Stína.
„Ég segi þér það ekki strax, en ég ætla að skjótast snöggvast
niður í kjallarann. Veiztu annars, hvar stiginn er?“
„Jú, liann er í ganginum fvrir framan cldhúsdyrnar. Hvað
ætlarðu annars að gera niður i kjallara?“
„f'g skal segja þér það, þegar ég kem til baka.“
Hún flýtti sér fram úr eldhúsinu og niður í kyndiklefann.
Hér var olíukynding. Björg virti útbúnaðinn fyrir sér og ihug-
aði, hvernig mundi eiga að breyta hitastillingunni. Þarna var
]>á hringliandfang og tölur við. Þetta hlaut að vera hitastilling-
in. Ef hún hækkaði nú dálitið á miðstöðinni, hlyti Ólsen bráð-
lega að fara úr jakkanum og leggja hann frá sér. Þetta hlaut að
vera tækifærið.
I einu vetfangi slillti hún á hærra liitastig, þáut upp stigann
og inn í eldhúsið.
„Jæja, þarna ertu þá,“ sagði Elna. „Hjálpaðu mér nú við að
þvo upp glösin."
Framhald.
223