Æskan - 01.04.1970, Qupperneq 33

/^RIÐ 1941 fengu skátarnir afnotarétt af
jörSinni Úlfljótsvatni í Grafningi fyrir
sumarstarfsemi sína. í mörg sumur var
Þar skátaskóli bæði fyrir stúlkur og drengi,
núna síðustu árin hefur einungis verið
um dvöl fyrir stúlkur að ræða. Hefur það
Þreytzt úr skátaskóla í sumarbúðir íyrir
telpur á aldrinum 7—12 ára með vikudvöl
! ágúst fyrir eldri telpur, 13—14 ára. Er
Þessi sumardvöl rekin af Bandalagi ís-
'enzkra skáta undir stjórn kvenskátafor-
'ngja, og með skátasniði. S.l. sumar dvöldu
að ÚlfIjótsvatni 177 telpur, dvalardagar
v°ru 2150. Forstöðukona var frú Ingibjörg
Rorvaldsdóttir, skátaforingi.
Margar eru þær orðnar stúlkurnar, sem
hafa dvalið í skátaskólanum að Úlfljóts-
vatni, og ekki er að efa, að um þá dvöl
ei9a margir góðar minningar. Ég var þar
' 7 sumur, og þrátt fyyir rigningu, mýflugur
°g ekki sem bezta aðstöðu, eða öllu heldur
iéiegan aðbúnað, eru minningarnar frá ver-
unni þar eins og leiftrandi perlur á snúru.
^iit, sem erfitt var, er gleymt, en sólskins-
standirnar lifa og verða því skærari Bem
lengra líður, eins og venja er um fagrar
aiinningar.
Með þessum línum var það meining mín
að Vekja athygli á starfinu á Úlfljótsvatni,
°g drepa rétt aðeins á eina eða tvær
Úlfljótsvatn
„gamlar" sögur, en nú leita þær á svo að
segja í tonnatali — hvað á að taka?
Það verður fyrir mér eftirmiðdagur í
grenjandi rigningu, ekki hundi út sigandi,
hvað þá heldur skáta. Við sátum í „drekku-
tímanum", sem sumir kalla svo. Það voru
hálfgerð leiðindi i sumum telpunum. Við
vorum þó búnar að syngja og spila, segja
sögur og masa rétt eins og gerist á bezta
kvenfélagsfundi. Ein er byrjuð að snökta
og vill fara heim. Þá dettur mér í hug að
spá fyrir þær í kakókönnurnar. Sem sagt
ég spái þarna í 18 kakókönnur, og sú sem
grét er löngu hætt. Þá segir ein 9 ára
hnáta: „Sérðu ekki, hvort ég giftist?" Ég
hafði satt að segja ekki reiknað með svo-
leiðis sþádómi fyrir Ijósálfa (skátarnir voru
i ferðalagi). Jú, ég tók könnuna hennar, sá
mann, pels, utanlandsferð, pakka, já þetta
venjulega, og endirinn varð sá, að ég íór
að ,,finna“ ýmislegt fyrir þær allar, svo
könnurnar 18 fengu aðra yfirferð. Og eng-
um leiddist lengur, allar voru orðnar sáttar
við tilveruna, svona skal stundum litið til.
Eitt af því sem allar urðu að gera, var að
þvo sokkana sína og stundum gallabuxurn-
ar. Þetta var nú spennandi. Þvegið var úti
á palli eða niður við læk og buxurnar
skrubbaðar á gamalli koju, sem lá á hvolfi.
Það kom nú íyrir, að það hefði þurft að
leggja þvottakonurnar í bleyti að loknum
þvotti.
Kvöldvökur voru alltaf öðru hverju, og
alltaf á laugardagskvöldum. Einu sinni var
leikrit, sem hét „Undradýrið“ það voru auð-
vitað 2 telpur með skálateppi yfir sér og
útbúinn eins konar haus, en ekki sá,,dýrið“
neitt. Dýrið át ýmislegt, sem eigandinn gaf
því, en sparkaði svo aftur íyrir sig miklu
stærri hlut, heldur en það fékk. T. d. ef
því var gefinn lítill bolti, þá kom út vót-
bolti. Ef það 'fékk gamlan vannbursta,
kom gólfskrúbbur o. s. frv. Nú var eigand-
inn með „dýrið" frammi í eldhúsi en „þart-
arnir" voru ekki þáðir jafnviðbúnir, svo þeg-
ar sá mikli kúreki kom með praktugheitum
spígsporandi inn og tilkynnti, hið mikla
„furðudýr", varð afturendinn eftir frammi í
eldhúsi, en framparturinn var heldur en
ekki vesaldarlegur. Allir skelltu upp úr, þeg-
ar sú, sem átti að vera afturparturinn,
kom hlaupandi og smeygði sér undir íepp-
ið, en leikurinn hófst eins og ekkert hefði
í skorizt og allir skemmtu sér konunglega.
Já, margt álíka skeði á Úlfljótsvatni, en of
langt yrði það hér upp að telja.
En örugglega verður mörgum á að hugsa
til gamla söngsins: „Austur aftur unaðs-
land, unaðsland, endurnýjum aftur okkar
bræðra band.“ H. T.
Rammi mótsins verður regnboginn,
sem hvelfist yfir öll lönd jarðarinnar.
Hann tengir okkur saman þótt hann
sé hverfull og komi og fari eins og
erlendu skátarnir, sem koma á mótið,
en eftir verður marglit minning í hug-
um okkar. Liti hans finnum við alls
staðar í náttúrunni, í lofti, á láði og
legi.
„Á Landsmótið langar mig
líka að fara . ..“
27. júlí — 3. ágúst
233