Æskan - 01.04.1970, Side 57

^djúdant
Þessi mynd er af marabú-
s'orki þeim, er nefnist adjúdan'i
e®a stundum heimspekingurinn
v®9na þess, hve rólyndur og
a'hugull hann er, og hreyfing-
arnar hnitmiðaðar.
Höfuð hans er dökkrautt,
Þa'Sinn ber og skáldaður, bak-
öökkgrænt með málmgljáa.
Hann er hvítur á kviði og
hnakka, svartur á vængjum og
s*áli. Þessi íugl or stór vexti,
160 cm að lengd. Svo or hann
9ráðugur, að hann á sér engan
llra i öllu fuglaríkinu. Mjög
®r srfitt að veiða hann, vegna
Þess hve styggur hann er og
skynugur.

372. „Hvað ert þú að aðhafast, vinur minn?“
spurði ég. „Ég kom hingað til að fella nokkur
tré,“ svaraði hann. „En ég gleymdi að taka
öxina mína með mér, svo að ég varð að reyna
að gera þetta á annan hátt.“
374. Til allrar hamingju tókst mér að telja
einnig þennan ómetaniega mann á að ganga
í þjónustu mína. Herakles hefði verið eins og
hver annar piltungi við hliðina á þessum nýja
liðsmanni mínum.

1»
W'.
1 x l;.'. Copyright P. I. B. Box 6 Copenhogen
373. Um leið or hann sagði þetta, kippti
hann rösklega í lykkjuna. Það hrakaði og
brast í trjánum, og á næsta andartaki lágu
þau á jörðinni. Honum virtist ekki verða
meira um þetta en að lyfta smáheyvendi.

375. Við héldum áfram göngu okkar eftir
veginum á þessu frjósama, flatlenda land-
svæði. Allt í einu kom mikil vindhviða, sem
hafði nærri skellt okkur flötum. Við veginn
voru tvær vindmyllur, og mylluvængirnir
snerust með ofsahraða . . .
378. . . . þó að það væri blæjalogn og varla
bærðist hár á höfði manns. Skammt frá myll-
unni stóð kraftalegur maður. Með vísifingiri
þrýsti *hann á vinstri nasavænginn, svo að
aðeins hægri nösin var opin.
Dagbók
læknisins
. ^ristín Ólafsdóttir er nú þula
iri err*atíma sjónvarpsins. Krist-
þ auk prófi frá Leiklistarskóla
^^e®leikhússins á síSastliðnu
þl. °9 hefur oft komið íram sem
0®'agasöngkona.
Stúlka nokkur, sem var að
aka hil fyrir horn, lenti á öðr-
um hil og var flutt á spítalann.
Við rúmið standa læknirinn
og hjúkrunarkonan.
Læknirinn: Skrifið niður:
siðubrot, öxl úr liði, mar á
fótlegg .. . Hvað eruð þér göm-
ul?
Stúlkan: Tuttugu og fimm
ára.
Læknirinn: Skrifið ennfrem-
ur: Minnið bilað.
Milli bræöra
Karl litli liafði dottið i poll
og kom heim rennvotur og
hríðskjálfandi. Faðirinn varð
reiður og skipaði drengnum að
hátta, en sagði um leið:
— Alltaf þarftu að gcra ein-
hverja skyssu. Farðu nú i rúm-
ið, en þegar þér er orðið hlýtt,
þá flengi ég þig duglega.
Klukkutíma seinna hrópar
yngri bróðir Karls litla:
— Pabbil Nú er honum orð-
ið lieitt.
257