Æskan - 01.02.1975, Side 15

um litlu vélina og það, hvernig hún hvarf. Ég talaði um
þetta daginn eftir við lækninn, því að ég hitti hann þá.
Hann sagðist hafa séð mjög svipaða brellu gerða í Tubingen
og lagði sérstaka áherslu á það, að Ijósið slokknaði. En
hvernig að þessu væri farið, vissi hann ekki.
Fimmtudaginn næstan eftir fór ég aftur til Richmond. —
Ég hef víst verið einn af stöðugustu gestum tímaferðalangs-
ins. Ég kom nokkuð seint, og fjórir eða fimm menn voru
komnir á undan mér og sátu í stofunni. Læknirinn stóð við
arininn með pappírsblað í annarri hendi og úrið í hinni.
Ég svipaðist um eftir húsbóndanum. „Hún er hálfátta,"'
sagði læknirinn. „Eigum við ekki að setjast að matnum?"
„Hvar er... ?“ spurði ég.
„Þér voruð að koma? Hann hefur tafist. Hann skrifar
már hér línu og biður mig að sjá um, að sest verði að mið-
degisverði kl. 7, ef hann verði ekki kominn. Segist skuli
skýra frá öllu, þegar hann korni."
„Það er náttúrlega synd að láta góðan mat skemmast,"
sagði ritstjóri einn, sem var þarna, og læknirinn hringdi
bjöllu. \
Sálfræðingurinn var eini maðurinn, auk læknisins og mín,
sem verið hafði við í fyrra skiptið. Hinir mennirnir voru
Blank, ritstjórinn, sem nefndur er áður, blaðamaður og
annar maður — fjarska hæglátur og ómannblendinn, ai-
skeggjaður, — ég man ekki til þess að ég yrði var við að
hann opnaði munninn allt kvöldið. Það var eitthvað verið að
tala um það yfir borðum, hvar húsbóndinn mundi vera niður
kominn, og ég gat þess I gamni, að hann mundi vera í tíma-
ferðalagi. Ritstjórinn vildi fá skýringu á því, og sálfræðing-
urinn varð fyrir svörum og hrátimbraði saman frásögu um
þessa „snilldarlegu fjarstæðu og brellu“, sem við hefðum
horft á fyrir viku. Hann var í miðri frásögninni, og þá opn-
3. KAFLI
TÍMAFERÐALANGURINN
kemur aftur
Ég held mér sé óhætt að segja, að enginn okkar hafi að
svo komnu haft trú á tímavélinni. Tímaferðalangurinn var
einmitt einn af þessum mönnum, sem eru of snjallir til þess
að vekja tiltrú. Það var alltaf eins og hann væri ekki aliur
Þar sem hann var séður. — Ég fyrir mitt leyti hugsaði mest
sorfnir eða sagaðir úr kristallshnullungum. Hún var full-
smíðuð að sjá, en þó lágu nokkrar stengur úr kristallinum
alla vega bognar og undnar og ófullgerðar á bekk innan
um uppdrætti og ég tók eina af þeim í hönd mér og skoð-
aði hana. Mér sýndist hún vera úr kvartsi.
„Heyrðu annars," sagði læknirinn, „er þetta virkilega
alvara þín? Eða ertu að gabba okkur eins og á jólunum í
fyrra, þegar þú sýndir okkur drauginn?"
.,1 þessari vél,“ sagði hann og lýfti iampanum hærra,
„ætla ég að fara í rannsóknarferð um tímann. Er það ekki
augljóst? Mér hefur aldrei verið meiri alvara á ævi minni.‘‘‘
Við stóðum allir ráðalausir.
Ég sá framan í Filby yfir öxlina á lækninum, og hann
deplaði augum til mín íbygginn.
13