Æskan - 01.11.1978, Síða 26

ó
s
T
U
R
M eðal riddaranna í Eikibæ var
Ruster litli, sem kunni aö skrifa nótur
og lék á flautu. Hann var lítilla manna,
fátækur, heimilislaus og stóð einn
uppi í veröldinni. Og þegar riddararnir
skildust og hver fór heim til sín, varð
þröngt í búi fyrir Ruster.
Hann hafði ekki framar hest og
kerru og ökupels. Og rauðmálaða
matarskrínan hvarf úr.eign hans.
Hann varð að fara gangandi milli
bæja, og bera hinar litlu eigur sínar
vafðar innan í bláröndótta vasa-
klútinn. Hann hneppti frakkann alveg
upp í hálsinn, svo að enginn fengi
veður af því, að vestið og skyrtan
væru ekki beinlínis samkvæmt nýj-
ustu tísku, og í vösum sínum bar hann
dýrmætustu eigur sínar: flautuna,
nótnapennann og vasafleyginn.
Atvinnuvegur hans var að afrita
nótur, og hefði allt verið eins og í
gamla daga, hefði honum veist létt
að fá atvinnu, en er tímar liðu, dofnaði
áhugi manna á tónlist í Vermalandi.
Gítarinn með hálftrosnaða silki-
bandinu og slitnu skrúfunum fékk að
fara upp á skemmuloftið, þar sem
beyglaða valdhornið hafði áður hlotið
varanlegan samastað, og ryklagið
þykknaði á langa, járnbenta fiðlu-
kassanum. En því sjaldnar, sem
Ruster þurfti að grípa til flautunnar og
nótnapennans, því oftar tók hann upp
fleyginn, og endirinn varð sá, að hann
varð mesti drykkjuræfill. Þetta var
slæmt fyrir Ruster litla.
Enn um stund var tekið á móti
honum sem gömlum vini á bæjunum í
kring, en mönnum þótti skemmtilegra
að sjá hann fara en koma. Það fylgdi
honum alltaf sterkur vínþefur og auk
þess var hann mesti óþrifagemsi.
Fengi hann ofurlítinn toddysnaps, fór
hann óðara að þvaðra endaleysu og
segja ýmis konar óheyrðar smáskrítl-
ur. Það kom að því, aó hann varð
hreinasta plága á hinu greiðvikna
bændafólki.
Einu sinni á jólunum fór hann til
Laufdala, þar sem Liljekrona, hinn
frægi fiðlusnillingur, átti heima. Lilje-
krona hafði Ifka verið meðal riddar-
anna á Eikibæ, en eftir að majorynjan
dó, fór hann heim á búgarð sinn,
Laufdali, og settist þar að. Nú heim-
sótti Ruster litli hann, einmitt þegar
fólkið var í jólaönnunum, og bað um
smávegis atvinnu, og Liljekrona fékk
honum nótur til þess að afrita.
— Þú hefðir heldur átt að vísa
honum burtu, sagði húsfreyjan. Nú
treinir 'hann sér verkið svo lengi, að
við verðum neydd til þess að hafa
hann um jólin.
— Einhvers staðar verður hann að
vera, sagði Liljekrona. Og hann bauð
Ruster upp á toddy og brennivín og
þeir minntust daganna í Eikibæ. En
hann var þó dálítið þvingaður í nær-
veru Rusters, þó að hann léti ekki á
því bera, því gömul vinátta og gest-
risni voru honum heilög.
Á heimili Liljekrona höfðu jólaann-
irnar staðiö yfir í þrjár vikur. Fólkið
hafði haft nóg að gera, það hafði
vakað við kertaljós langt fram á
nætur, skolfið í útihúsunum við að
höggva sundur kjöt og brugga jóla'
mjöðinn. En allir höfðu tekið þessu
með ánægju og hlökkuöu til jólanna.
Þegar allir ætluðu að verða að nýjum
og betri mönnum.
En nú, þegar Ruster var kominn.
fannst öllum í Laufdölum sem Þeir
væru rændirjólagleðinni. Rustervakti
öllum kvíða, því þegar Liljekrona og
hann fóru að tala um gamla daga.
voru þeir hræddir um, að listamanns-
eðlið vaknaði í þessum gamla fiölu-
snillingi og hann færi aftur í ferðalag.
því fyrr á tímum hafði hann aldrei
getað verið stundinni lengur heima i
einu.
En öllum þótti vænt um húsbónd-
ann, og nú hafði hann verið heima i
tvö ár. Hann var lífið og sálin í öllu a
heimilinu, ekki síst um jólin. Hann
hafði gaman af að sitja á hábekknum i
króknum og segja frá, svo að heim-
ilisfólkinu fannst það sjá óþekktar
álfur, svífa ofar stjörnum um heima og
geima. Stundum spilaði hann.
stundum sagði hann frá og aH*
Saga
eftir
SELMU
LAG-
ERLÖF