Æskan - 01.11.1978, Síða 27

heimilisfólkið sat umhverfis hann í
endagt. Lífið varð fagurt í endurskini
Þessarar ríku sálar.
þess vegna þótti öllum vænt um
hann, eins og öllum þykir vænt um
l°lin, gleðina og vorsólina. Og þess
Vegna voru menn sviptir jólagleðinni,
Þegar Ruster kom. Heimilisfólkið
^afði unnið árangurslaust, ef hann
f*ri nú með húsbóndann með sér á
bert. Það var gremjulegt, að slíkur
n^aður skyldi sitja við jólaborð með
heiðarlegu fólki og ræna það jóla-
9ieðinni.
Fyrir hádegi á aðfangadag jóla
^efði Ruster lokið verki sínu og fór að
^efa orð á því, að nú væri kominn tími
fil að hann færi, enda þótt hann hefði
auðvitað í hyggju aó dvelja þar um
)olin. Liljekrona, sem orðið hafði þess
Var. að Ruster væri fremur óvel-
^°niinn jólagestur, sagði heldur
^oldalega, að það væri víst best, að
hann væri þar um jólin.
En Ruster litli var stoltur. Hann
Sr*eri upp á yfirskeggið og svarta,
^okkna listamannshárið á honum
ýföist. Hvað átti Liljekrona við? Hélt
^enn kannski, að hann gæti hvergi

verið nema þar um jólin? Var máski
ekki beðið eftir honum á öllum
bæjunum í umhverfinu. Stóðu ekki
uppbúin rúm í gestaherbergjunum,
sem biðu eftir Ruster, og stóðu ekki
fullir bikarar á hverju borði, sem biðu
eftir því, að Ruster tæmdi þá. Hann
þurfti aðeins að fiýta sér af stað. Bara
að hann vissi, hvern hann átti að
heimsækja fyrst.
— Herra trúr, sagði Liljekrona. —
Þú mátt víst gjarnan fara.
Að loknum hádegisverði fékk
Ruster lánaðan hest og sleða og
ökufeld. Einn vinnumannanna í Lauf-
dölum átti að fylgja honum, en þeir
áttu að flýta sér, því veðurútlit var
mjög Ijótt.
Enginn trúði því, að hann væri
nokkurs staðar velkominn, en fólkið
var svo fúst á að losna við hann, að
enginn hugsaði um slíkt. — Hann vildi
sjálfur fara, hugsaði heimilisfólkið, til
þess að þagga niður rödd samvisk-
unnar.
En um klukkan fimm, þegar fólkið
kom saman til þess að dansa um-
hverfis jólatréð, var Liljekrona þögull
og þungbúinn á svip. Hann settist
U'PÁO "l CJMt., Vv .-5
.. r
ekki á hábekkinn og bragóaði ekki á
púnsinu. Hann snerti ekki fiðluna, og
þeir, sem vildu dansa, höfðu engan
hljóðfæraslátt.
Þá varð húsmóðirin óróleg og
börnin óánægð. Allt gekk á tréfótum á
heimilinu.
Grauturinn brann við, lampinn
ósaði, eldavélin reykti og óveðrið
dundi yfir og vindurinn þaut ömurlega
í öllum gáttum.
Vinnumaðurinn, sem ók með
Ruster, var ekki kominn heim aftur,
ráðskonan grét og vinnukonurnar
kjökruðu.
Þetta var það raunalegasta að-
fangadagskvöld, sem nokkur haföi
lifað á því heimili.
Skyndilega datt Liljekrona í hug, að
vinnukonurnar hefðu gleymt að strá
út korni handa fuglunum. Hann
kvartaði sáran yfir því, að konurnar
skyldu gleyma þessum fornhelga
jólasið, en þær skildu vel, að skap-
vonska hans var því að kenna, að
hann hafði rekið Ruster litla burtu á
aðfangadag.
Þegar allt stóó sem hæst, fór hann
inn á herbergi sitt og læsti á eftir sér
SBBCÉlíÉtiÍ!