Æskan - 01.11.1978, Blaðsíða 6

*: ••••• ••••
a • • • • • •
>• • •
• •
». .• •
•••
•••

•••
••••• ••••
• • • • • •
• •
• •
•••
•••

• •••
*•* ■»••• • • '••• • •••
bernskuminningap
••••*.
.*•*.
• • • - .
•• • • •
• •• •
’• ••••
•••••
«•
H vað ætlar þú að starfa í sumar? Það var mamma, sem
spurði mig. Ég svaraði henni, að ég mundi verða í fisk-
vinnu eins og undanfarin sumur. En hún hafði hugsað
sér annað. Talaði hún um, hve mér yrði það hollt og
gagnlegt að fara í sveit og vinna þar fyrir mér. Sagði hún
mér, að þetta væri þegar ákveðið. Það var búið að ráða
mig til sumardvalar að Þúfu í Ölfusi.
Ég fór þegar að hlakka til ferðarinnar. Þetta var í júní
1893. Var ég ellefu ára og ekki hár í loftinu. En mér fannst
ég hækka um nokkra þumlunga við tilhugsunina um
sveitasæluna. Hlakkaði ég mjög til ferðarinnar. Þetta var
í fyrsta sinn, er ég fór að heiman.
Lagt var af stað síðdegis í blíðviðri. Ég sé þetta allt svo
greinilega fyrir mér. Þetta rifjaðist upp fyrir mér, er ég á
liðnu vori fór austur yfir fjall. Ég hélt hátíðlegan 50 ára
minningardag.
Fyrir 50 árum var ekki farið í bifreið. Þá voru hestar í
lest, mig minnir, að þeir væru fimm í þetta skipti.
Fremstur reið húsbóndinn á undan áburðarhestunum.
Mér fannst Björn bóndi í Þúfu vera hinn voldugasti og
ríkasti maður veraldarinnar. í förinni var ung stúlka, er
Sigríður hét, en aftastur og síðastur var ég, og fann ég
mjög til mín, því að rétt áður en lagt var af stað, var ég svo
heppinn, að einn kunningi minn lánaði mér hnakk og
sagði, að ég yrði víst nógu þreyttur, þó að ég væri ekki
hnakklaus. Mér fannst ótrúlegt, að ég yrði þreyttur. Þótti
mér stundir dagsins líða seint, því að í mér var mikill
ferðahugur. Loks rann upp burtfararstundin. Kvaddi ég
foreldra og systkini og hálfvorkenndi þeim, sem urðu að
vera heima. Brátt hvarf Reykjavík sjónum mínum. Sóttist
ferðin hægt og vel. Var farið fet fyrir fet, því að hestarnir
höfðu nóg að bera. Nú var komið að Elliðaám. Þótti mér
það karlmannlegt, að mig skyldi ekki sundla, er farið var
yfir hinar miklu brýr, yfir hinar straumhörðu ár. Ég hafði
aldrei séð stærri brýr og aldrei séð slíkt vatnsmagn.
Fram undan sá ég Ártún og Árbæ. Á þessa bæi hafði
ég komið einu sinni áður, en lengra ekki. Opnaðist nú nýr
heimur. Var ég í sjöunda himni. En hve ég hlakkaði h ^
komast nálægt fjöllunum. — Hvað skyldi þetta ^
heita? Rauðavatn. Að hugsa sér, Reykjavík með
horfin, og ég búin að sjá ár og stöðuvatn. — Hvað ^
þessi bær? Hólmur. Alltaf nýtt og nýtt. Ég vildi óska'k.r
þetta yrði löng leið. Hér er svo margt að sjá, nýirlse
nýjar hæöir, og fuglakvakið heyrist í kvöldkyrrðinm-
Hjá Hólmsá var hvílt um stund. Það færðist yíir
einhver sjálfstæðiskennd og framsóknarhugur.
Eftir nokkra stund var farið fram hjá Lækjarbotnn^
sem voru hægra megin við veginn á austurleið,
lengsl£l
spænis býli því, er nú heitir Lögberg. Þetta er
stbaK'-
leið, sem ég hef farið, og aldrei setið svo lengi á hes
En hvað er þetta? Er ég að verða þreyttur? Mig er
farið að syfja. Ég spyr Sigríði:
,,Er langt þangað til við komum í Ölfusið?" jn
„Hvaða rugl er í þér, drengur? Við erum ekki k°^
lengra en upp að Sandskeiði. Það verður víst ekki
lengra en að Kolviðarhóli í kvöld." . ^
Það er gott, hugsaði ég. Nú eru systkini mín íar,n
sofa, en ég er dauðþreyttur, aftastur í lestinni.