Æskan - 01.11.1978, Síða 29

honum og hve ömurlegt þetta ferða-
lag hafði verið. Hún kenndi svo mikið í
brjósti um hann, að hún gleymdi alveg
sínum eigin áhyggjum.
Liljekrona hélt áfram að spila inni á
herbergi sínu. Hann vissi ekki, að
Ruster var kominn aftur. En hann sat
þá inni í salnum, ásamt frúnni og
börnunum. Vinnufólkið, sem venju-
lega var á jólunum inni í salnum, hafði
farið fram í eldhús.
Húsfreyja fór að setja Ruster inn í
embættið.
— Þér heyrið, að húsbóndinn hefur
helgað sig fiðlunni í kvöld, og ég þarf
ein að sjá um allt. Börnin eru dálítið
óróleg í kvöld, svo að ég þarf að biðja
yður að líta eftir þeim.
Börnin voru Ruster eins og verur
frá öðrum heimi, sem hann hafði
Alt í einu stansaði sleðinn og
snöggiega birti umhverfis hann. Hann
heyrði vingjarnlegar raddir. Það var
einhver, sem studdi hann inn í hlýjuna
°9 annar hellti te ofan í hann. Hann
Var klæddur úr ökufeldinum og menn
bnðu hann velkominn og neru hendur
eans, sem voru stirönaðar af kulda.
Honum varð svo mikið um þetta, að
^ann náði sér ekki um stund. Hann
9at hreint ekki skilið, að hann væri
^°nninn aftur til Laufdala. Hann hafði
ekki orðið þess var, að ekillinn, sem
°rðinn var leiður á þessum hrakn-
ln9um, haföi snúið við. Hann skildi
Heldur ekki, hvernig á því stóð, að
honum var svona vel tekið á heimili
'''yekrona. Því hvernig gat hann búist
V|ö, að húsmóðurina grunaði, hve
tsllvölt gistivináttan hafði reynst
aldrei umgengist áður. Honum fannst
sem hann ætti engin orð nógu fáguð
til þess að geta talað við þau.
Hann tók flautuna sína upp og fór
að leika. Börnin hlustuðu eins og í
leiðslu á hina töfrandi tóna, sem hann
nefndi bókstöfum, eins og þau höfðu
nýlega heyrt í stafrófskverinu. Svo
sóttu þau bókina sína, og nú varð
hann að hlýða þeim yfir. En kunnáttan
var nú svona og svona, og Ruster
varð að leiðrétta þau, og að lokum tók
hann þau sitt á hvort hné og fór að
kenna þeim.
Móðirin kom að og hlustaði
undrandi á. Þetta gekk leikandi létt og
börnin hlógu og voru í besta skapi.
Ruster hélt áfram stundarkorn, en
allt í einu var sem þyrmdi yfir hann.
Hvað tjáði það, þegar öllu var lokið og
úti var um hann? Hann fól andlitið í
höndum sér og fór að kjökra örvænt-
ingarfullur.
Kona Liljekrona kom inn:
— Ruster, þér finnst vera úti um
þig. Þú verður að hætta við tónlistina
og brennivínið eyðileggur þig. En
samt skaltu ekki láta hugfallast.
— Ég get ekki meira, kjökraði litli
flautuspilarinn.
— Já, en séröu ekki, að þú hefur
fundið nýtt hljóðfæri til þess að leika
á, sem er miklu fínna en flauta og
fiðla. Ef þú vilt kenna börnunum að
skrifa, máttu vera viss um, að þú
verður aftur velkominn, hvar sem er.
Sko börnin, Ruster! Hún leiddi börnin
til hans. Hann leit upp, en hann þorði
ekki að horfa í augun, sem spegluðu
þessar óflekkuðu barnssálir.
— Ég get það ekki, sagði Ruster
og huldi andlitið í höndum sér.
Þá hló móðirin lengi og innilega. —
Þá verðurðu að venja þig við það,
Ruster. Fyrsta árið geturðu verið
heimiliskennari hjá mér.
Liljekrona heyrði hlátur konu sinnar
og kom út úr herbergi sínu.
— Hvað er nú á seiði?spurði hann.
— Aðeins það, að Ruster er
kominn aftur og ég hefi ráóið hann
sem heimiliskennara í ár.
Liljekrona stóð sem steini lostinn.
O ~!