Æskan - 01.11.1978, Blaðsíða 7

JÖLAKERTIÐ
§ Man það fyrir mörgum, liðnum árum,
^ >narnma kom með jólakertið inn.
S hafði grátið, grátið beiskum tárurn,
en Shymt er nú, hvað vakti harminn minn.
h á sagði mamma, svona er guð þér góður,
nnn gaf þér jólin, sjáðu kertið þitt.
arin elskar þig, þú átt hann fyrir bróður,
°S ekki máttu gráta, barnið mitt.
Þá varð svo bjart, ég brosti gegnum tárin,
er blessað jólaljósið við mér skein.
Og eftir mörgu, mörgu horfnu árin
er minning þessi enn þá Ijúf og hrein.
Og jafnan eiga jólin töframáttinn,
er jólanótlin fyrsta í sér bar,
þótt öldin nýja hafi annan háttinn,
er hjarta barnsins líkt og áður var.
Og jólaljósin Ijóma í austur, vestur
og lýsa þeim, er heyra, vilja og sjá,
til hans, er öllum reynist bróðir bestur
og börnin huggar bœði stór og smá.
Margrét Jónsdóttir.
"Hvar erum við nú?“ sagði ég við Sigríði.
"Við erum í Svínahrauni, og þá komum við að
Hólnum."
"Er löng leið yfir Svínahraun?“
b "Já, nokkuð löng. Af hverju ertu að spyrja um þetta?
e ert þó ekki þreyttur?“
”^ei.“ sagði ég, en rómurinn var ekki sterkur.
^ú var komin rigning. — En hve þetta er löng leið. Það
auma ævin, að vera kaldur í rigningu uppi í Svína-
auni. G0tt eiga þejri sem þurfa ekki að fara burt úr
ReVkjavík.
ko,
^-°ksins
komum við að Kolviðarhóli. Ég ætlaði varla að
^ ^ast af baki og fann til verkja í handleggjum og fótum.
knjandi rigning var komin, er sprett var af hestunum. Ég
j / ekki mjög upplitsdjarfur. Gott var að fá húsaskjól hjá
vori
ni á Hólnum. Ég svaf uppi á lofti, og í sama herbergi
I u tveir ferðamenn. Ekki varð mér svefnsamt. Annar
eröamaðurinn hraut mjög hraustlega og lét illa í svefni.
rusínur átti ég í bréfpoka. Þó að ég væri þreyttur,
1 úi ég ekki nestió við mig. Aldrei hef ég bragðað betra
i Í9æti en rúsínurnar, sem ég borðaði á Kolviðarhóli
Vrir 50 árum.
^idrei fer ég svo fram hjá Kolviðarhóli, að ég hugsi ekki
nasturgistinguna og rúsínurnar.
var snemma á fótum næsta dag. Úrhellisrigning var
^ kuldi. Mat fékk ég og mjólk, og leið mér allvel. En löng
Reiðin í Ölfusið.
Pe9ar leið á daginn var haldið upp Hellisskarð, beint
p af Hólnum. Hvílík feikna hæð. Þetta hafði ég komist
^st á liðnum ellefu æviárum.
tók við Hellisheiði. Komið var á Kambabrún og
aidið niður í Ölfusið.
^eint um kvöldið kom ég að Þúfu. Fékk ég þar hjart-
e9ar viðtökur. Næsta dag var ég eldsnemma á fótum,
^ k til húsbóndans, og sagði: „Hvað á ég að gera í dag?
e9 ekki að fara að vinna?“ „Ekkert liggur á,“ sagði
Björn bóndi. En það kom brátt á daginn, að ég þurfti ekki
að kvíða vinnuleysinu. Það var unnið af kappi, ekki 8
stundir á dag, en mjög oft 18 stundir.
Mér leiddist fyrstu dagana. Gekk ég þá út fyrir tún-
garðinn og grét. Meóan ég var að gráta, taldist mér til, að
ég ætti eftir að vera 90 daga í útlegðinni. Næsta dag gekk
ég aftur út fyrir túngarðinn og grét. Þá voru eftir 89
dagar. Engan lét ég vita um þessar sorgarstundir, og
enginn heyrði harmakveinið. Ég bar mig vel, er ég var
meó fólkinu. Enn grét ég þriðja daginn, og nú voru eftir
88 dagar.
Þá hætti ég aö gráta, og um leið hætti ég að telja.
Nú var allt sumarið sælutími, og mér var óskiljanlegt,
hvernig menn gætu lifað, ef þeir væru ekki í sveit.
Ég eignaðist vináttu fólksins á bænum, og ég á enn
vináttu niðja húsbændanna, sem ég dvaldi hjá í fjögur
sumur.
Kunnugur varð ég kindunum, kúm og hestum. Nú varð
ég ekki þreyttur af að sitja á hestbaki. Með mikilli gleði
gekk ég að heyvinnu, fékk orf og Ijá og létta hrífu.
Himneskt var að lifa.
Kýrnar voru ekki í fjósi á sumrum. Þær lágu úti allar
nætur sumarsins. Var ég snemma á fótum á morgnana,
og fyrsta verkið var að sækja kýrnar. En oft varð ég lengi
að leita, áður en ég gat fundið þær. Á ég frá þeim árum
mörg spor um hæðir og lautir í Kömbum, og man enn
örnefni þaðan. Heitir ekki ein hæðin Jarpsmerar-
hryggur? Ég gleymi aldrei hinum undurfögru morgun-
stundum, er ég var að leita að kúnum uppi í Kömbum.
Einu sinni leitaði ég lengi og fann ekki kýrnar. Var ég
orðinn dapur í bragði. En er ég nam staðar á kletti einum
og horfði niður eftir hlíðunum, sá ég kýrnar í grasbrekk-
unni. Gekk ég til þeirra, og voru þar fagnaðarfundir. [
gleði minni gekk ég til Skjöldu, ávarpaði hana nokkrum
oröum, faðmaði hana og klappaði henni.
Ein var sú íþrótt, er iðkuð var í Ölfusinu, og má henni