Æskan - 01.11.1978, Blaðsíða 43

HEIMSINS FEGURSTA HJÓL
9ekk lengi, þar til gatan lá upp í móti. Þá nennti strák-
Urinn ekki aö hjóla lengur.
— Uss, nei nú nenni ég ekki að hjóla lengur á þessu
krakkahjóli, sagði hann um leið og hann gaf hjólinu
duglegt spark, svo að það þeyttist langt út á götuna.
Nú varð fegursta hjól í heimi alvarlega skelkað. Bílarnir
Þutu fram og aftur og hvað eftir annað munaði minnstu
aö Það lenti undir þeim.
— Hjálpið mér, hjálpið mér, skrækti það í örvilnun.
f sama mund komu tvær stúlkur gangandi yfir götuna.
þær gripu hjólið með sér.
— Við megum ekki taka hjólið, sagði önnur.
— Því ekki? svaraði hin. — Það skilur enginn eftir hjól
uti á miðri götu sem ekki er alveg sama um það. Það er
iika orðið gamalt og Ijótt. Það gerir áreiðanlega ekkert til
Þótt við tökum það. Við skulum koma meó það inn í
Qarðinn.
— Gamalt og Ijótt! Hjólið tók andköf af bræði. — Það
er útilokað að þær hafi verið að tala um mig. Sjá þessar
Þeimsku stelpuskjátur ekki að ég er fegursta hjól í heimi?
Um leið fóru þau fram hjá stórum spegli í búðarglugga
°9 þegar hjólið sá hvað það var í rauninni illa útleikið
Þyrjaði það að kjökra.
— Heyrðirðu hvað ískrar í hjólinu, sagði önnur
stúlkan, ég er ekki hissa, þótt það hafi verið skilið eftir á
9ötunni.
Þær hjóluðu inn í garðinn og fóru hring eftir hring um
stóru trén. Hjóliö gleymdi sorgum sínum, því að garður-
inn var svo fallegur og svo mikið frábrugðinn garðinum,
sem Eiríkur lék sér í.
1 miðjum garðinum voru menn að störfum með stóreflis
9röfu. Þeir voru að grafa fyrir tjörn. Gröfukjafturinn reif í
sig jarðveginn og sveiflaði honum yfir á bílpall.
Stúlkurnar skildu hjólið eftir á barmi gryfjunnar og fóru
tala við bílstjórann.
— Hér á að koma andatjörn, og það verða blóm allt í
^ing, sagði hann. Svo reisum við hús fyrir endurnar úti í
ttiðri tjörninni.
Stúlkurnar hlustuðu hugfangnar á bílstjórann og brátt
9leymdu þær hjólinu.
Fegursta hjól í heimi tók nú að hugleiða hvernig það
®tti að komast í burtu. En skyndilega greip það óskap-
le9ur ótti. Gröfukjafturinn færðist nær og nær, hann tók
Þvað eftir annað kjaftfylli af mold og sandi, og jörðin skalf
°9 nötraði undir hjólinu.
Hjólið horfði ráðþrota kringum sig, en allt um kring var
tlatneskja, svo það gat ekki rúllað af stað. Allt í einu lyftist
Það hátt í loft og skall síðan niður á bílpallinn á kafi í sandi
°9 mold.
— Nú geturðu sturtað þessu í sjóinn, heyrðist einhver
segja.
Bílstjórinn setti í gang og ók niður að höfn. Nú var úti
Fiskarnir flykktust í kringum þríhjólið, þar sem það lá á hafs-
botninum...
um hjólið. Hugsið ykkur þau ömurlegu endalok að liggja
á hafsbotni alla eilífð.
Hjólið sveif í loftinu með sandi, mold og steinum og
lenti í sjónum með háum skelli. Svo sökk það hægt til
botns, og skömmu síðar lá það grafkyrrt. Allt umhverfis
var ókennilegur grænn og slímugur gróður, og fiskarnir
syntu í sprettum fram og aftur. Brátt fóru þeir að gefa
hjólinu gætur og ekki leið á löngu þar til stór hópur var
kominn til að skoða þetta furðuverk.
— Ég ætla að liggja undir framhjólinu, sagði gamli
þorskur.
— Nei, ég var búinn að panta þann stað, sagði mar-
hnúturinn.
— Þarna á ég að vera, sagði kolinn. Munið, að ég hef
fyrir flestum að sjá — ég á þrjátíu og átta börn.
Fleiri og fleiri fiskar komu nú syndandi og allir vildu
þeir eiga heima undirframhjólinu. Þeim varfarið að hitna
í hamsi og sporöaköstin voru slík að hjólið ruggaði fram
og aftur. Fegursta hjól í heimi óskaði að það væri komið
langt, langt í burtu. Þetta var það versta sem það hafði
upplifað um dagana. Það gat ekki hugsað til þess að
þessir Ijótu og ógeðslegu fiskar snertu það — þá yrði
það alsett þangi og slýi eins og allir aðrir hlutir sem lágu
þarna umhverfis það. Hvað það var nú heimskulegt að
stelast á brott — bara að það væri nú aftur komið til
Eiríks litla og . . .
Skyndilega gerðist mjög undarlegur atburður. Net
kom eins og skríðandi eftir hafsbotninum og hvolfdist yfir
hjólið og alla fiskana og hreif allt með sér upp á yfir-
borðið.
— Nei, sko hjólið, heyrðist einhver kalla. — Það hefur