Æskan - 01.11.1978, Blaðsíða 85

c
VERÐLAUNAÞRAUT
Drengirnir, sem þið sjáið á myndinni, eru
að æfa sig að kasta í mark. Þeir hafa skrifað
nokkrar tölur á vegginn og nú ætla þeir að
reyna að hæfa fimm þeirra með pílunni,
þannig að útkoman samanlögð verði 100.
Hvaða tölur þurfa þeir að hitta til þess?
Svör þurfa að berast Æskunni fyrir 1.
febrúar 1979.
— Fimm bókaverðlaun verða veitt, og
verður svo dregið úr réttum ráðningum.
75 »27 12 •3. !
54 65 5 ¥ 1
f9 J26 iii. ■ 'fc 1C JöiJí

^aulvitch varð að hleypa illsku í sig til að sletta því ekki í
^auninn, að hann og aðrir á Kincaid ættu óglæsileg endalok
^r‘r höndum. Hann óttaðist að vekja grun, svo hann
skundaði yfir þilfarið og ofan í bátinn.
^Ugnabliki síðar reri hann til lands og hvarf í myrkur
na:turinnar. Fyrir honum lágu þær hættur og hörmung-
ar uiargra ára, að hann hefði fremur kosið dauða á kafi
hefði hann vitað örög sín fyrir. Þegar sjómaðurinn sá, að
aulvitch var farinn, gekk hann til hásetaklefans, faldi feng
j’jun 0g lagöist til svefns. En i klefanum, sem Rússinn hafði
e'msótt, gekk klukkuverkið í svarta kassanum og geymdi
nd þá, er Rússinn hafði búið áhöfninni á Kincaid.
XIX. KAFLI
Endalok Kincaid
Skömmu eftir aftureldingu kom Tarzan upp á þiljur til þess
3 §á til veðurs. Vindinn hafði lægt. Himinninn var heiðskír.
I ^ virtist hjálpast að til að gera ferðina til Markeyjar giftu-
Á eynni áttu dýrin að verða eftir.
^Pamaðurinn vakti stýrimanninn og bauð honum að hafa
'pið ferðbúið hið bráðasta. Þeir, sem eftir voru af skips-
I ° n'uni, skunduðu glaðir til verka sinna, því Greystoke
I Varður hafði lofað að gefa þeim upp allar sakir. Dýrin voru
'n upp á þilfar og ráfuðu þar um, sjómönnunum til lítillar
^e^*> sem höfðu í fersku minni aðfarir þessara skógarbúa,
nda virtust klær þeirra og kjaftar brenna eftir meira kjöti.
^híta og apar Akúts létu þó svo vel að stjórn þeirra Tarzans
ðlugambis, að sjómennirnir voru miklu öruggari meðal
'ranna en þeir höfðu hugmynd um. Loksins lagði Kincaid af
ta^ niður Ugambi-ána og út á spegilslétt Atlantshafið.
Tarzan og Jane stóðu á þilfarinu og horfðu á gróðurríka
ströndina. 1 fyrsta sinni sá Tarzan ekki eftir að láta frá þessari
strönd, er verið hafði vagga hans og fóstra. Ekkert skip í víðri
veröld hefði getað borið hann nógu hratt á braut, svo hann
gæti hafið leit eftir syni sínum, og Kincaid var sá sleði, að
Tarzan fannst hann standa kyrr. Samt gekk nú skipið furðu-
lega, og brátt sást blána fyrir hæðunum á Markey í vesturátt.
I klefa Alexanders Paulvitch heyrðist sí og æ í litla svarta
kassanum: tikk, tikk, tikkatikk. En með hverri sekúndu færðist
lítill vísir, er festur var á eitt hjólið, nær og nær vísi þeim, er
Paulvitch hafði stillt, og þegar vísar þessir kysstust hætti
ganghljóðið — að eilífu. Jane og Tarzan stóðu á skip-
stjórnarpallinum og horfðu til Markeyjar. Hásetarnir voru
fram á og horfðu líka á landið, er stöðugt stækkaði. Dýrin
höfðu skriðið í skugga hjá eldhúsinu og sváfu þar. Þögn ríkti á
skipinu og á sjónum. Skyndilega, alveg óvænt, flaug þakið
af klefanum á afturþiljum skipsins; þykkan reykjarmökk lagði
upp af skipinu. Sprenging hristi skipið stafnanna á milli.
Jafnskjótt ætlaði allt vitlaust að verða á skipinu. Aparnir
hlupu urrandi og skrækjandi fram og aftur. Shíta þaut
öskrandi um, svo að hásetarnir urðu dauðskelkaðir. Mugambi
skalf og nötraði. Aðeins Tarzan og kona hans misstu ekki
jafnvægið. Varla var hvellurinn dáinn út, er Tarzan var
kominn meðal dýranna. Hann talaði við þau vingjarnlega og
sefandi, strauk þeim og klappaði og sagði þeim, að hættan
væri liðin hjá í bili. Rannsókn leiddi í Ijós, að mesta hættan lá
í eldi, er læsti sig um skipið og teygði tungurnar upp þilju-
brotin og fram eftir lágþiljunum, er sprungið höfðu.
Mesta mildi var, að enginn hafði slasast við sprenginguna,
sem enginn þekkti orsök til, nema einn sjómaðurinn, sem vissi,
að Paulvitch hafði komið fram í skipið og farið ofan í klefa
sinn nóttina áður. Hann gat sér hins sanna til, en hyggindi