Æskan - 01.09.1986, Síða 30

Hólmsteinn Helgason, sem
skráð hefur þessa æskuminn-
ingu sína frá árinu 1902, um
hvolpinn Penna, er nú 93 ára.
Fyrsta frásögn hans sem kom á
prenti fjallaði einnig um hvolp.
Hún birtist íÆskunni árið 1914.
í bréfi til okkar segir Hólm-
steinn m.a.:
„Pá var ég um tvítugt. Síðan
hefur mikið vatn til sjávar runn-
ið. Nú sit ég hér í hárri elli og hef
helst haft mér til afþreyingar að
skrifa ýmsar minningar frá fyrri
dögum. “
Okkur þykir vœnt um að höf-
undur skyldi hugsa tilÆskunnar
og bjóða birtingu þessarar hug-
nœmu sögu - 72 árum eftir að
hin fyrri kom fyrir augu lesenda
blaðsins. Eftil vill voru það
langafar ykkar og langömmur!
Pað gœtu jafnvel hafa verið
langa-langafar og -ömmur
ykkar!!!
En nú hefur Hólmsteinn orð-
ið:
Bjarni Þorgrímsson var vinnumaður
hjá Arnljóti Ólafssyni presti á Sauða-
nesi á Langanesi, um og eftir síðustu
aldamót og var þar sauðfjárhirðir.
Prestur þessi var stórbóndi, hélt
mannmargt heimili og hafði margt
sauðfé, um og yfir 500 fjár.
Þegar Bjarni fjármaður á Sauðanesi
var í fjárleitum, einkum haust og vor,
kom hann oft á heimili foreldra minna
í Gunnólfsvík og hvfldi sig af göngunni
og stundum yfir nótt því að oftast var
hann gangandi. Bjarni átti fjártík,
snotra og snögghærða, sem ávallt
fylgdi honum og varð honum oft tíð-
rætt um ágæti hennar í þjónustunni við
fjárgæsluna.
Ég var 9 ára stúfur 1902 er þeir
atburðir gerðust sem þessi saga herm-
ir. Var talsvert farinn að hlaupa og
snúast við kindur og hafði sumarið
áður setið kvíaær með öðrum og smal-
að þeim er leið á sumarið. En ég átti
engan smalahund en það fannst mér
þó orðin mér nauðsyn. Heimilishund-
urinn , sem var fullorðinn seppi, var
tregur að fylgja mér og reyndi oftast
að komast hjá því, fannst það víst fyrir
neðan sína virðingu að fylgja svona
litlum manni, vildi helst engum fylgja
nema föður mínum en til þess var
hann ávallt viljugur. Var jafnan létt
yfir seppa þegar hann varð var við
einhvern heimanbúnað hjá föður mín-
um. En það var allt annar svipur á
honum ef hann var neyddur til að
fylgja mér og hvarf þá oft frá mér er
eitthvað var komið áleiðis og heim til
bæjar. Hafði ég hans því lítil not og gat
aldrei hænt hann að mér. Ég var því
oft að færa það í tal við forelda mína
að fá leyfi til að útvega mér hvolp sem
ég gæti hænt að mér og leikið mér við
og haft sem smalahund er hann stækk-
aði. En þau voru heldur treg að sam-
þykkja það og fannst of mikið að hafa
tvo hunda á heimilinu þar sem líka vat
hundur á hinu búinu, en þarna
tvíbýli.
Þá bar svo til nokkru eftir haust
göngur að Bjarni, fjármaður ‘j
Sauðanesi, var í fjárleit og kom 11
gistingar í Gunnólfsvík til foreldr3
minna og fylgdi honum sem jafnan
fjártík hans sem hann kallaði Per u^
Þetta var mjög vinaleg skepna me
dökkblá tindrandi augu sem virtus
skína úr vinsemd og hlýja. Hún fy*S
fast eftir eiganda sínum og húsbon
og virtist ekki vilja við hann skilj3'
Hún lá við fætur hans þar sem hann sa
á rúmi í baðstofunni og ræddi við i°
ur minn og undir borðinu sem ha
mataðist við. Allt háttalag hennar vtf
ist bera með sér trygglyndi sem vitru
góðhundum er eiginlegt. ^
Eitt sinn um kvöldið er ég kraup ‘
gólfinu framan við fætur Bjarna
gældi við Perlu, klappaði henni °|
strauk hið smágerða og fallega höru
hennar og hún vildi votta mér vinat
30