Æskan - 01.09.1986, Qupperneq 31

Slna með því að sleikja á mér höndina
Sem mér var nú raunar ekki þægð í,
Se§>r faðir minn við Bjarna:
vSteina líst eitthvað vel á Perlu þína
PVl að ekki strýkur hann að jafnaði
°num Lappa mínum svona enda eru
P6ir ekki miklir vinir og gengur ekki
Ve* að láta þá fylgjast að þegar á þarf
aö halda.“
”Já,“ segir Bjarni, „hún er góðlynd
Jreyið og gefin fyrir að láta gæla við
'§ og virðist meta það því að hún
kist oft eftir því enda fær hún margt
aPpið og kjassið og hún tekur líka af
er niargt sporið.“
Pabbi lftur þá brosandi til mín og
Segir: P e
fá 'íannskl viljir versla við Bjarna,
hjá honum tíkina og láta hann fá
etrargömlu ána þína í staðinn?“
abbi vissi að mér þótti vænt um
'mbu mína og var sárt um hana.
^ ”Eg iæt nij perju mína ekkj fr^ mér
uteðan hún getur fylgt mér,“ sagði
Bjarni. „Hún er mér það mikils
virði á meðan ég fæst við fjármennsku
sem sjálfsagt verður mitt ævistarf því
að mér líkar það vel og er ekki fyrir
annað meira gefinn. En ég skal Steini
minn gefa þér hvolp undan henni næst
þegar hún eignast hvolpa og það verð-
ur víst ekki mjög langt eftir því að
bíða.“
Ég ljómaði af gleði, stóð upp og
sagði:
„Má ég það pabbi?“
Mér fannst það á þessari stundu
mikil hamingja ef ég fengi nú að
eignast hvolp undan þessari fallegu tík
og hann líktist henni ef til vill bæði að
útliti og trygglyndi. Og ég bað Bjarna
fyrir það morguninn eftir þegar hann
fór að velja mér hvolp sem mest líktist
Perlu að útliti öllu.
Nú leið veturinn fram í byrjun
aprílmánaðar án frekari tíðinda.
Björtu dagarnir lengdust eftir því sem
sólin, blessaður lífgjafinn, hækkaði á
himinhvolfinu og þar með boðaði að
vorið væri að koma og sumarið í nánd.
Þá birtist allt í einu bóndi af næsta bæ,
norðan við sýslumörkin en Gunnólfs-
vík er nyrsti bærinn í Norður-Múla-
sýslu. Þar norðan við er Langanesið
sem tilheyrir Norður-Þingeyjarsýslu.
Komumaður var með smápoka á baki
og þar upp úr gægðist lítið hunds-
höfuð. Þegar hann leysti af sér þennan
poka hljóp út úr honum lítill gullfalleg-
ur hvolpur, gulleitur á skrokkinn og
snögghærður með mjóa hvíta rönd af
enni niður á milli augna og fram á
trýni. Þetta var sending til mín frá
Bjarna Þorgrímssyni, fjármanni á
Sauðanesi. Ég réði mér varla fyrir
gleði og hamingju, tók þennan Iitla
gest í fang mitt og hljóp með hann inn
í eldhús til móður minnar til að sýna
henni gripinn og biðja um mjólk
handa honum. Um sendimanninn hirti
ég ekkert, aðrir urðu að sjá um hann.
Kom það í hlut föður míns af sjálfu
sér.
Ég var svo hamingjusamur með
hvolpinn að annað komst ekki að. Ég
kallaði hann Penna í tilefni af hvítu
röndinni sem var framan á höfðinu á
honum og helst líktist pennastöng með
penna í og þó öllu fremur sjálfblek-
ungi en þeir voru þá ekki þekktir hér
um slóðir.
Þessi hvolpur var mjög fjörmikill og
varð brátt góður vinur minn og leikfé-
lagi og mér fór að þykja vænt um
hann. Ég var líka eina barnið á bænum
því að Jónas sem var bróðir minn,
rúmum 3 árum yngri, var norður á
Grund á Langanesi hjá ömmu okkar
sem þar bjó ekkja með börnum sínum
uppkomnum um þessar mundir. Hann
hafði verið þar síðan um jól. Á hinu
búinu var aðeins fullorðið fólk.
Seppi minn stækkaði svo að segja
með hverjum degi sem leið og þegar
kom fram í miðjan maí fór ég að taka
hann með mér ef ég þurfti eitthvað að
snúast við kindur. í fyrstu var héppi
smeykur við kindurnar en það fór
fljótt af og hann varð hinn kotroskn-
asti gagnvart þeim. En hann varð fljótt
lúinn ef við fórum í lengri smala-
mennsku svona framan af og varð ég
þá að bera hann spöl og spöl í einu. En
hann þroskaðist býsna fljótt því að
hann var hraustur og matheill. Hann
hafði líka alltaf mjólk að lepja því að
nóg var af henni á heimilinu.
Framhald
31