Æskan - 01.09.1986, Qupperneq 44

eftir
Kristínu
Steinsdóttur
4.Spúki
En allt í einu brosti
strákurinn út að eyrum.
Þá kom í ljós röð
af stórum hvítum tönnum.
„Halló,“ sagði hann hægt
og kom nær.
„Halló,“ sagði Jói
og hörfaði aftur á bak.
„Ég heiti Spúki,“ sagði strák-
urinn.
„Ég var að njósna um þig“.
Rauða kúlan á hausnum á
honum var hætt að lýsa.
Það heyrðist ekkert
„pipp, PÍPP“ lengur.
„En.... en hvar áttu
heima?“ stamaði Jói.
Hann var ennþá svo hissa
að hann glápti á Spúka
eins og bjáni.
„Úti í geimnum,“ sagði
Spúki og gretti sig.
„Á hnetti sem heitir
Bonus. Við förum öðru
hverju í heimsókn til
vina okkar á hnett-
inum Prímusi.
En flugið er svo langt
og amma verður svo þreytt
að sitja kyrr.
Pess vegna hvílum við
okkur hérna í Stóra-Rjóðri
nokkra daga í hverri ferð.
Ég sá þig einu sinni.
Þá varstu að safna
skrítnum hvítum kúlum“.
Petta var löng ræða
hjá Spúka. Hann brosti alltaf.
„Pú meinar sveppum,“
sagði Jói.
„Já, kannski.
Hvað heitirðu annars?“
spurði Spúki.
„Jói, ég er 10 ára.“
„Ég er 85 ára,“
sagði Spúki.
„85 ára!“
Jói gapti af undrun.
„Já og amma mín er 650
ára,“ sagði Spúki.
„Hún er samt ekkert
gömul.“
44