Æskan - 01.09.1986, Qupperneq 51

atnaði lítið eitt. Eiginlega var þt
llJa kona bráðskemmtileg. Hún
all'tið ömmuleg í framan, en ald
alði Rúna kynnst neinni ömmu s
Sat svona ein og fiskaði.
Nú fór konan úr skóm og sokku
retti síðbuxurnar upp að hnjám
Settt fæturna út í kalt vatnið. 5
stundi hún af vellíðan.
~~ Hvað heitirðu og hvaðan kem-
Urðu? spurði Rúna og gat varla verið
reið lengur.
. " Kallaðu mig Stínu og ég er kom-
*n langt að. Ég kom með langferðabíl í
og í nótt svaf ég í hlöðu á bæ hérna
1 nagrenninu.
Rúna var alveg hissa og spurði:
" Hr enginn sem ræður yfir þér og
§lr þér að koma að borða, bursta
ennurnar eða skipar þér að fara að
a á kvöldin þegar þú ert ekki
syfjuð?
£ f’^rna komstu með það, sagði
lna og brosti drýgindalega. Það
^ Ur snginn yfir mér en ég á upp-
111111 börn sem sjálf eiga börn. Ég er
nta og mamma og það getur verið
v^ið þreytandi þegar allt þetta fólk
g Segja mér til og minna mig á hvað
§ a að gera. Ég gerði svolítið ljótt í
Sa r'Hg skrökvaði að fólkinu mínu. Ég
§ lst ætla í ferðalag á laugardaginn
en fór svo af stað í gær, á föstudegi.
Þetta gerði ég til þess að sleppa við allt
óþarfa röfl. Þegar ég fer í ferðalög
stendur fjölskyldan venjulega fyrir
utan bílinn sem ég fer með og kallar til
mín: Gleymdirðu ekki lestargler-
augunum þínum? Eða: Ertu með nóga
vasaklúta ef þú kvefast? Mundirðu eft-
ir skyndiplástri? Eða: Amma, ertu
með ullarnærbuxurnar þínar, ef kólnar
í veðri?
Nei, hélt Stína áfram. Ég er búin að
fá nægar áminningar og þess vegna lék
ég á þetta ágæta fólk sem vill mér svo
vel. Svona er ég nú slæm.
Rúna skellihló. Svona ömmur voru
ekki á hverju strái.
Hún ætlaði að halda áfram að spyrja
þegar Stína dæsti og dró fæturna upp
úr vatninu.
— Ég er svöng, sagði hún. En þú,
Rúna?
— Veistu að ég heiti Rúna? spurði
stelpan.
— Það er saumað í úlpuna þína,
svaraði Stína.
- Já, auðvitað. Ég er með nesti,
sagði Rúna. En ég á að fara í hádegis-
mat bráðum. Mamma sagði það.
— Og hvaða hádegismatur er hjá
ykkur? spurði Stína varlega.
- Það verða kjötbollur í sósu og
kartöflur og sveskjugrautur á eftir,
sagði Rúna og fann um leið að hún var
orðin svöng.
— Komdu heim með mér og borð-
aðu með okkur, bað hún.
— Eru þessar kjötbollur úr dós og
sósan kannski úr pakka? sagði Stína.
— Nei, mamma býr til matinn sjálf
og hefur engan dósamat. Komdu bara
með mér, hélt Rúna áfram.
— Fyrst þú býður mér svona hátíð-
lega læt ég til leiðast. En ég verð að
biðja þig að halda á ýsunum fyrir mig
því að ég verð að bera skóna mína og
sokkana. Það er svo hollt að ganga
berfætt, sagði Stína og rétti Rúnu fisk-
ana tvo.
Þær gengu heimleiðis og Rúna hélt á
silungunum hin ánægðasta. Það gerði
ekkert til þó að Stína kallaði þá ýsur.
Leiðin lá fram hjá húsinu hans
Sigga. Rúna sá langafann ganga hægt
og virðulega um garðinn við húsið.
Siggi kom að hliðgrindinni og starði á
vinkonurnar tvær og fiskana og augun
ætluðu út úr höfðinu á honum.
Áður en hann kom upp nokkru orði
kallaði Rúna:
— Það fiskaðist ágætlega í dag. Þeir
eru vænir þessir. Svo veifuðu þær
stöllur brosandi til Sigga og langafa
hans og héldu áfram heim á leið.