Æskan - 01.06.1987, Qupperneq 7

fERÐ
Leiðin út
Klukkan var orðin hálf-tíu og
sólin komin hátt á loft þegar þeir
Vöknuðu.
»Jæja, reynum nú að koma
?kkur upp eða finna göng,“ sagði
lóti.
»Sammála,“ sagði Rúnar.
Kolur gelti. Hann var farinn að
kunna vel við sig hjá þeim.
. ^eir svipuðust ákaft um eftir
^ugum. Kolur tók þátt í leitinni
eftir stutta stund rak hann upp
»Ertu búinn að finna eitt-
hvað‘>‘
ba
spurði Tóti en Kolur hélt
ra áfram að róta og gelta.
Strákarnir fóru að róta líka og
allt í einu blöstu við þeim göng.
Þeir héldu inn göngin og létu
Kol ráða ferðinni. Göngin voru
allvíð og virtust nokkuð löng.
Eftir að hafa gengið dálitla stund
sáu þeir ljósbjarma framundan.
„Felið ykkur, strákar,og takt
þú Kol, Jonni,“ sagði Tóti.
Þeir þrýstu sér að veggjum í
skjóli við klettanef. Mennirnir
stikuðu stórum og urðu ekki var-
ir við þá.
„Úff, þar skall hurð nærri hæl-
um,“ sagði Rúnar.
„Hvað vilja þeir okkur eigin-
lega?“ spurði Jonni.
„Þeir vilja örugglega losna við
okkur en hvers vegna veit ég
ekki,“ sagði Rúnar.
„Við skulum halda áfram, þeir
gætu farið að leita að okkur,“
sagði Tóti.
Þeir gengu áfram með Kol í
fararbroddi. Allt í einu komu
þeir í stórt herbergi. Þar var alls
konar dósamatur.
„Hér hafa þeir verið,“ sagði
Rúnar.
„Höldum áfram, reynum að
komast út,“ sagði Jonni.
Málið skýrist
Þeir héldu áfram og loks sáu
þeir ljósglætu í fjarska. Eftir
nokkra stund komust þeir út.
„Við skulum gá hvort þeir hafa
tekið tjaldið," sagði Rúnar.
En það reyndist á sínum stað.
Þeir ákváðu að sofa í því um nótt-
ina og fara svo heim. Þeir skipt-
ust á um að vera á verði. Jonni
byrjaði, Rúnar tók við af honum
og loks Tóti. Þegar Tóti hafði
fylgst með umhverfinu nokkra
stund skimaði hann út á sjó og sá
þar ljós. Það færðist nær landi.
Tóta leist ekki á blikuna og vakti
hina. Þeir fóru allir niður á
strönd og sáu marga menn vera
að bera fjöldann allan af stórum
kössum.
Daginn eftir fóru þeir heim
með Kol með sér. Foreldrar
þeirra urðu mjög hissa vegna
þess að þeir höfðu búist við að
drengirnir yrðu lengur í ferðinni.
Þeir sögðu þá alla söguna. Faðir
Rúnars brá skjótt við og hringdi í
lögregluna. Lögreglumenn fóru
strax á staðinn og tóku mennina
fasta. Þeir játuðu allt og viður-
kenndu að hafa verið að smygla
alls konar varningi.
Daginn eftir komu tveir lög-
regluþjónar og sögðu drengjun-
um hvernig farið hefði. Jafn-
framt sögðu þeir að hundsins
væri saknað og skyldu þeir sjá um
að koma honum til eigenda.
Drengirnir voru því fegnir enda
þótt þeir sæju eftir Kol. Að lok-
um afhentu lögreglumennirnir
Rúnari, Tóta og Jonna hundrað
þúsund krónur fyrir að hafa kom-
ið upp um stóran smyglaraflokk.
Þeir voru fljótir að ákveða að
nota peningana til utanlands-
ferðar næsta sumar.
Sagati hlaut aukaverðlaun í smá-
sagnasamkeppni Æskunnar og Rás-
ar 2 ífyrra.
7