Æskan - 01.12.1988, Blaðsíða 18

ió\atoó&tt
I eftir Selmu Lagerlöf
Laufey Kristjánsdóttir þýddi
Við sitjum við stóra vængjaborðið að-
fangadagskvöld eitt á Marbakka. Pabbi
situr við annan borðsendann og mamma
við hinn.
Wachenfeldt frændi er þar - hann
skipar heiðurssætið hægra megin við
pabba - Lovísa frænka, Daníel, Anna,
Gerða og ég. Við Gerða sitjum að vanda
hvor sínum megin við mömmu af því að
við erum yngstar. Ég sé þetta allt fyrir
mér.
Við höfum þegar borðað siginn fisk,
hrísgrjónagraut og sætabrauðið. Diskar,
skeiðar, hnífar og gafflar hafa verið fjar-
lægð en dúkurinn er enn á borðinu. Tvö
heimatilbúin ljós loga í stjökum á miðju
borði og umhverfis þau standa enn þá
saltskálin, sykurkarið, kaffístellið og stór
silfurbikar, barmafullur af jólaöli.
Þar sem máltíðinni er í raun lokið ætt-
um við að rísa á fætur en það gerum við
ekki. Við sitjum kyrr og bíðum þess að
jólagjöfunum verði úthlutað.
Það er ekki venja í nágrenninu að fá
jólagjafirnar á matborðið en það er gam-
all siður á Marbakka og okkur er hug-
leikið að halda honum. Ekkert jafnast á
við biðina á aðfangadagskvöld og vita að
það besta er eftir. Tíminn líður hægt, of-
ur hægt, en við erum fullviss um að þau
börn, sem fá jólagjafirnar klukkan sjö
eða átta, njóti ekki gleðinnar jafnríku-
lega og við þegar hin langþráða stund er
loksins upp runnin.
Augun ljóma, vangarnir loga, hend-
urnar titra þegar dyrnar opnast og stúlk-
urnar tvær birtast, búnar sem jólahafrar
og rogast með tvær stórar körfur - fullar
af jólapökkum - þangað sem mamma
situr.
En hún tekur upp pakka eftir pakka
og fer sér að engu óðslega. Hún les nafn-
ið á viðtakanda - stafar sig fram úr
ógreinilega skrifaðri jólastökunni og deil-
ir út gjöfunum.
Við erum næsta hljóðlát meðan við
18--—
losum um lakk og pappír. En brátt heyr-
ast gleðióp frá hverjum manni - svo
skröfum við og hlæjum og getum okkur
til um rithöndina - berum saman gjaf-
irnar og það er glatt á hjalla.
Þetta aðfangadagskvöld, sem ég hugsa
nú um, var ég nýlega orðin tíu ára - og
þarna sit ég við jólaborðið full eftirvænt-
ingar. Ég er ekki í vafa um það hvers ég
óska mér. Það er ekki fallegt kjólaefni,
blúndur eða brjóstnæla, skautar eða kon-
fektpokar, nei, það er allt annað. Bara að
einhverjum hafi hugkvæmst að velja mér
þá gjöf.
í fyrsta pakkanum, sem ég opna, er
saumakassi - ég átta mig strax á því að
hann er frá mömmu og í honum eru smá
hólf og í þau hefur hún lagt nálabréf,
stoppgarn og dokku af svörtu silki, vax
og tvinna. Mamma vill sem sé minna
mig á að vera nú dugleg að sauma en
ekki bara hugsa um að lesa.
Frá Önnu fæ ég ákaflega fallegan út-
saumaðan nálapúða sem fer vel í eitt
hólfið á saumakassanum. Lovísa frænka
gefur mér fingurbjörg úr silfri og Gerða
hefur saumað handa mér lítinn merki-
klút svo að héðan í frá geti ég sjálf merkt
sokkana og vasaklútana mína.
Ólína og Emma Laurell hafa farið
heim til Karlsstaðar en þær hafa hugsað
fyrir jólagjöfum handa okkur öllum. Frá
Ólínu fæ ég lítil skæri í hylki sem hún
hefur sjálf hnýtt saman með humarkló
og silkibandi. Emma gefur mér lítinn
broddgölt úr rauðu ullarefni, þakinn
títuprjónum í staðinn fyrir brodda.
Þetta eru allt snotrir hlutir sem ég hef
fengið en ég er farin að verða svolítið
óróleg. Þetta er svo mikið af saumadóti.
Hugsa sér ef ég fæ ekki það sem ég þrái
mest.
Ég ætla að segja ykkur frá því að það
er regla á Marbakka að þegar við göng-
um til náða á aðfangadagskvöld þá fáum
við að hafa borð við rúmið og kertaljós
og svo fáum við að lesa eins lengi og við
kærum okkur um. Þetta er það mikil-
vægasta af allri jólagleðinni. Ekkert jafn-
ast á við að halla sér með nýja og
skemmtilega jólabók, bók sem enginn
hefur séð áður og sem enginn á heimil-
inu þekkir og vita að hægt er að lesa síðu
eftir síðu eins lengi og unnt er að halda
sér vakandi. En við hvað á að una sér á
ÆSKAN