Æskan - 01.08.1992, Blaðsíða 27

upp hálsmenið og rétti krossinn í átt til
vampíranna. Um leið var eins og þær
hefðu brennt sig. Þær hörfuðu.
„Ég var alveg viss um að ég væri í
dauðans greipum," sagði Kári feginn.
„Heppinn var ég að hafa hálsmen-
ið," sagði Jens.
„Já, heppnir vorum við," sagði Kári
sem var furðu lostinn yfir því hvemig
Jens hafði bjargað þeim.
„Fljótur! Við megum engan tíma
missa. Pabbi getur varla verið langt
undan," sagði Jens.
Það reyndist þó ekki rétt. Faðir hans
hafði komist þó nokkuð langt á þess-
um fáu dögum.
Drengirnir héldu nú frá Vampíru-
garði, út í óvissuna. Þeim reyndist ekki
erfitt að klifra yfir hlið sem þeir fundu.
Kári leit á klukkuna. Hún var orðin
fimm. Þeir höíðu aðeins sjö klukkutíma
til stefnu.
„Það væri kraftaverk ef við fyndum
pabba," hugsaði hann með sér.
„Ég veit ekki af hverju en einhverra
hluta vegna segir hugur minn mér að
pabbi hafi farið inn um þessa hurð,"
sagði Jens þegar þeir gengu fram hjá
einni hurðinni.
„Það má reyna á það en ef hann er
þar ekki þá gætum við villst þama inni.
Að vísu skiptir ekki miklu máli hvort
við villumst hér inni eða annars staðar
vegna þess að við erum hvort sem er
villtir," sagði Kári.
Þeir gengu inn. Þar vom þá milljón-
ir herbergja. Inni í hverju herbergi vom
margar hurðir og gengu inn í önnur
herbergi með hurðum sem gengu inn í
enn önnur herbergi og svo framvegis
endalaust. Sífellt þurftu drengimir að
velja á milli hurða og vom nú orðnir
rammvilltir.
„Jæja! Ekki komumst við héðan út
aftur," sagði Kári daufur.
„Nei! Hér munum við víst farast. Við
höfum verið hér í nær því tuttugu og
fjóra klukkutíma. Klukkuna vantar
fimm mínútur í tólf," sagði Jens.
Ekkert kraftaverk gat nú bjargað Jens
og föður hans. Þeir vom búnir að vera.
Kári mundi líka brátt láta lífiö.
Allt í einu varð loftið eins og gas.
Kaldur loftstraumur fór um herbergin.
Hvað var eiginlega að gerast? Strák-
amir áttuðu sig á því þegar allt fór að
titra. Afturgöngustormurinn var að
koma. Jens þreifaði eftir hálsmeninu
en það var ekki á sínum stað. Þeir vom
dauðans matur.
4* lirtfli
^rtvi fcvðt
Afturgöngustormurinn kom nær og
nær. Hann reif allt sem á vegi hans
varb. Afturgöngurnar í storminum
hlógu dátt. Allt í einu sogaðist Kári inn
í hann. Sömu örlög biðu Jens.
Á svipstundu breyttist Kári í aftur-
göngu. Hann var dáinn. Hann kæm-
ist aldrei til baka. Nú myndi hann elta
Afturgöngustorminn til eilífðar. Storm-
urinn nálgaðist Jens. Hann kom nær
og nær. Jens þreifaði eftir einhverju sem
nota mætti gegn ógninni.
Hann fann mynd af lærisveinum
Jesú og tók hana fram. Um leið hörf-
abi Afturgöngustormurinn.
Jens var borgið. En nú var Kári besti
vinur hans farinn. Jens varb þó ab
halda áfram. Hann varð að finna föð-
ur sinn. Hann leit á klukkuna og sá þá
að hún var fimm mínútur yfir tólf. Tím-
inn var mnninn út.
„En hvers vegna er ég þá ekki dá-
inn? Ég held að minnsta kosti áfram á
meðan ég er á lífi," hugsaði hann með
sér. Hann gekk nú aftur af stað í leit
að föbur sínum.
Eftir langa göngu hitti hann strák
sem hafbi rápab þama um í nokkur ár
og var oröinn nokkuð kunnugur hús-
inu. Þó hafbi hann aldrei vitað hvar
útgönguleiðin var. Það gladdi strákana
að hittast.
„Hvemig stób á því að þú fórst hing-
að inn?" spurði Jens.
„Ég var eitt sinn á leið til vinnu. Þá
birtist þetta draugahús. Ég fór inn af
forvitni og komst ekki út aftur. Ég hef
lent í ýmsu hér. Ég hef komið til Vam-
pímgarða, séð sjálfan Afturgöngustorm-
inn, lent í Vofutúni og komib á fleiri
hræðilega staði.
Einu sinni var ég á leið til Óskastað-
ar. Þar er öllum gefin ein ósk. Flestir
óska sér þess að þeir komist óhultir
heim. Þegar ég var að ganga að hliðinu
kom Afturgöngustormurinn. Ég gat
með naumindum hlaupið burt áður en
stormurinn náði mér. En þá týndi ég
staönum."
Jyrnnil)rtlð.