Æskan - 01.08.1992, Blaðsíða 41

SÍÐDEGI
I SNJO
eftir Arnþrúði Dagsdóttur 14 ára.
Hvíta auðnin ætlaði aldrei
að taka enda. Fyrir ofan
þau var skærblár himinn
og sólin sem blindaði
hana. Ekkert hljóð heyrðist nema
marrið undan fótum hestsins.
í tíu tíma höfðu þau haldið áfram
í sífellu og nú var farið að líða á
daginn. Himnaríki var ófundið. Á-
fangastaður þeirra, hið æðra veldi
mannsins.
Allt í einu var eins og himinninn
fylltist af fuglum, svörtum, hvítum
og gráum. Þeir flugu í hringi og
kvak þeirra skar hljóðhimnur þeirra.
Hesturinn, sem hafði næma heyrn,
trylltist. Eitthvað í eðli hans sagði:
„Hlauptu, hlauptu." Og hann hljóp
og þau svifu áfram yfir auðnina.
Fuglarnir héldu áfram að fljúga
gargandi yfir sama blettinum eins
og vélar.
Sá einn sem riðið hefur um hvíta
auðn getur sagt hvernig það er,
hverjar hugsanir manns eru.
Hún hugsaði ekki um áfangastað
sinn heldur fortíðina. Barnæsku
sína, þegar allt var einfalt, ekkert
nema hestar og sól alla daga. Ung-
lingsár sín þegar alltaf var rigning,
alltaf haust og allt var rómantískt.
Allt hafði verið svo sérstakt, fallegt
í ljótleika sínum, Ijótt í fegurð sinni.
Allir þeir dagar þegar hún sveif á-
fram í undarlegum dofa. Og skól-
inn sem kenndi henni aldrei neitt
um lífið. Strákarnir sem gáfu henni
hýrt auga, eltu hana jafnvel á rönd-
um. Enginn þeirra átti Harley Dav-
idson og enginn sömu drauma. Því
átti hún þá bara að vinum og loks
misstu þeir áhugann.
Nú var hún 18 ára og enginn
karlmaður hafði birst sem stæðist
þessar sömu kröfur. Og nú hafði
hún ákveðið að skilja við þetta allt,
gleyma fortíðinni, gleyma draum-
unurri, halda áfram þangað til him-
inn og jörð mættust í sömu birtu og
hún yrði upp hafin.
Eitt var það þó sem hún saknaði,
tónlistarinnar. Tónlist var það sem
hafði (stundum) bjargað henni. Hún
hafði aldrei kunnað vel við þögn-
ina, hún hafði hlustað á allt sem
hafði eitthvað að segja henni. Nú
reið hún áfram í nær algerri þögn.
Um sólsetur myndi hún deyja, lík-
ami hennar.
Öskur hennar ómaði um allt.
Hún hafði næstum farið fram af
háu bjargi. Hún byrjaði að gráta en
hætti ekki að öskra. Fyrir neðan þau
var vegur og bílarnir streymdu fram
hjá. Hún var ekki lengur ein.
Hún steig af baki, tók reiðtygin
af hestinum og lagði þau á jörðina.
Loks kyssti hún hestinn og sleppti
honum síðan. Hún staulaðist niður
að veginum. Það var stígur alla leið.
Þar beið hennar maður á vélhjóli,
Harley Davidson. Hann var hávax-
inn og dökkhærður.
„Vantar þig far í bæinn?"
Rödd hans var djúp og falleg.
Hún settist fyrir aftan hann og
hann ók af stað.
Himnaríki varð víst að bíða henn-
ar dálitlu lengur.
Hesturinn beit grastopp sem hann
hafði krafsað ofan af. Loks hljóp
hann til baka, sömu leið og þau
höfðu komið, yfir auðnina.
(Höfundur hlaut aukaviðurkenningu fyr-
ir söguna í smásagnakeppni Æskunnar,
Barnaritstjórnar Ríkisútvarpsins og Flug-
leiða 1991)
Æ S K A N 4 5