Æskan - 01.07.1993, Blaðsíða 44

SLYSIÐ
eftir Önnu Dóru Valsdóttur 13 ára.
Hún lítur út um gluggann og sér
fuglana fljúga um og syngja. Sólin er
hátt á lofti, krakkar ab leika sér. Það
er greinilega heitt úti því að flestir
eru léttklæddir.
Allir ættu ab vera glaðir yfir svona
góðum degi en ein stelpa er ekki
glöð.
Hún horfir hatursfullum augum út
um gluggann. Hún er þrettán ára og
heitir Ásdís Cróa.
Fyrir tæpu ári lenti hún í slysi,
bílslysi. Hún sat frammi í með
mömmu sinni. Hún var ekki í bílbelti
en þab var mamma hennar.
Þær voru á Miklubrautinni þegar
bíllinn fyrir framan snarhemlaði.
Mamma hennar náði ab nema stað-
ar í tæka tíb en ekki bíllinn fyrir aftan
og hann ók aftan á bílinn hjá þeim.
Þótt bíllinn færi ekki hratt var það
nóg til þess að Ásdís hentist út úr
bílnum í götuna og missti meðvit-
und.
Hún man ekkert fyrr en hún hún
vaknaði á sjúkrahúsinu.
Hún gleymir aldrei þegar hún var
spurð hvers vegna hún gæti ekki
hreyft fæturna. Þab var eins og þeir
væru alveg dofnir. Hún gæti aldrei
gleymt svarinu þegar læknirinn sagði
að hún væri lömuö fyrir neban mitti
og gæti aldrei gengið framar.
Mamma hennar hafbi aðeins
tognab í hálsinum og fengið smá-
vægilegan heilabristing.
Allt í einu er kallaö á hana. Það er
mamma hennar.
„Ásdís Gróa! Viltu ekki fara út elsk-
an? Þab er svo hlýtt hér úti á verönd
og gott ab vera þar."
„Nei!"
Rödd Ásdísar er gremjuleg.
„Þú hefur gott af því. Komdu nú
út. Þab er ekki hollt ab vera alltaf inni
- í svona dýrlegu vebri."
Hana langar að öskra á mömmu
sína og segja:
„Þú ert ekki í hjólastól. Þú tognaö-
ir bara á hálsi. Þú veist ekki hvernig
það er að geta ekki gengiö."
Hún þolir hvorki mömmu sína né
bílstjórann sem ók á þau. Hún hatar
hann.
Hana langar ab fara að gráta en
heldur aftur af sér. Hún kennir mikib
í brjósti um sjálfa sig.
„Þú ferð út!"
Rödd móður hennar er ákveðin.
Ásdís þegir þegar mamma hennar
kemur og ýtir henni út. Frá verönd-
inni sér hún krakka leika sér á göt-
unni og fer að vorkenna sjálfri sér
enn þá meira en ábur. Þegar hún sér
þá hlaupa um og hlæja fyllist hún
hatri og öfund.
Hún óskar sér að hún hefði dáið,
þab hefði, hvort sem var, öllum stað-
ib á sama.
Fyrir slysiö átti hún marga vini en
núna hefur hún lokað sig inni og
flestir vinir hennar gefist upp á ab
tala vib hana.
Besta vinkona hennar, Edda, kem-
ur gangandi heim ab húsinu.
„Viltu vera meb okkur? Við erum
að tala saman."
Ásdís horfir á hana eins og hún
hafi spurt hana hvort hún vildi koma
í kapphlaup.
„Nei!"
Röddin er gremjuleg.
Edda fer svolítið undrandi. Ásdís
horfir á eftir henni svipbrigðalaus.
Hún hrekkur í kút þegar mamma
hennar byrjar ab tala við hana.
„Hvers vegna fórstu ekki meb
henni? Þótt þú sért í hjólastól þá get-
ur þú haft samskipti við annaö fólk."
Ásdís heyrir vel að mamma henn-
ar er gröm en hún lætur sem hún
hafi ekki heyrt hvað hún sagbi þó ab
hún hafi heyrt hvert einasta orð.
„Ég skil þig ekki, Ásdís. Þú sem
varst svo lífleg, alltaf svo hress og
glöð. En nú þekki ég þig ekki."
Röddin er að því komin að bresta.
„Þú starir út um gluggann allan
4 8 Æ S K A N