Afturelding - 01.01.1986, Side 19

Hún var send heim til að deyja
Þorpsbúarnir hengja gardín-
urnar fyrir gluggana þannig að
munstrið snúi að götunni. Kæli-
skápnum er kornið þannig fyrir
að þeir sem ganga framhjá eigi
ekki í neinum erfiðleikum með
að sjá hann. Oft er skáp með
glerhurðum stillt upp á miðju
gólfi, rétt fyrir innan útidyrnar. í
honum eru dýrgripir fjölskyld-
unnar geymdir, svo allir geti séð
þá. Thailendingar hafa ekki
sama mælikvarða á þægindi og
við. Við fyrstu sýn virðist svo
sem þeir hafi ekki neina þörf fyr-
ir einkalíf. Sá innhverfi, einangr-
andi lífsmáti, sem við erum svo
vön, á illa við hér í landi hláturs-
ms. Veðurfarið er jafn hlýtt og
þjóðarsálin. Fólkið er mjög til-
iinninganæmt. Komi einhver í
heimsókn, þá er best að láta öll
verk niður falla og gefa gestinum
allan þann tíma sem hann óskar.
Maður verður að gæta þess að
gefa klukkunni ekki auga, því
það merkir að gestinum sé best
að fara að hypja sig. Að gefa
hvert öðru tíma og njóta sam-
vista er mikils metið. Fólk á að
geta unað saman, án nokkurrar
sérstakrarástæðu.
Ó, hvað ntér urðu á mörg mis-
tök, áður en mér lærðist þetta!
Enn finnst mér ég vera líkt og
nemandi, þegar ég er innan um
Thailendinga. Tólf ár hafa
reynst of skammur tími til að
kynnast þessu sérstæða fólki.
Líklega hefðurn við vesturlanda-
búar gott af að tileinka okkur
eitthvað af visku og lífsreglum
austurlandabúa. Stundum er
erfitt að vera „hvítskinni“ í
Thailandi. Því miður eru ekki
allir ferðamenn til sóma fyrir
menningu hinna hvítu. Meðal
allra kynstofna má finna rnargt
ágætt og eitthvað miður gott. Ef
við aðeins gætum lært að gefa
gaum að hinu góða og lagt stund
á það.
11. apríl 1983
Jafnvel hér í Prachuab er ég sí-
fellt minnt á krabbameinið, sem
braust út í líkama mínum fyrir
rúmu ári síðan. Það var kátbros-
legt að sjá viðbrögðin á markaðs-
torginu þegar ég sýndi mig þar
daginn eftir að ég kom. Þau
höfðu síðast séð mig föla og ræf-
ilslega áður en ég kvaddi Thai-
land. Síðan höfðu þau heyrt að
ég væri á leið heim til að deyja.
Nú stóð ég hér á ný, sprelllif-
andi, full af lífsgleði og orku.
Þau störðu og störðu á mig, rétt
eins og þau hefðu séð aftur-
göngu.
Svo brutust út hjartanleg fagn-
aðarlæti yfir að sjá mig á ný -
lifandi, feita og fríska, eins og
þeir sögðu. Já, það er rétt að ég
hafði braggast um átta kíló í