Heimilisvinurinn - 01.07.1905, Blaðsíða 10

10
Jeg ætla ekki að lengja þessa frásögu, með
því að segja frá þeim þrautum, sem biðu okk-
ar enn. Sj'st.ir min dó nokkru síðar af hungri og
illum aðbúnaði; þá vorum við tvö ein, bróðir minn
og jeg, sem leituðum atvinnu og viðurværis, og
komum loks til Kalkutta á austurströnd Indlands.
Þar sem bróðir minn fjekk vinnu, var kaupið svo
lítið, að við urðum að iifa á grjónum bleyttum í
vatni og dálitlu af salti. Yið vorum klæðlítil og
berfætt, og gátum ekki varið oss fyrir hinum brenn-
andi sólarhita. fegar við vorum á ferð, gistum
við vanalega undir einhverju trje. Einu sinni urð-
um við að gtafa okkur tvær gryfjur niður i malar-
kamb, og sópa þurrum sandi yfir okkur, til að verj-
ast næturkuldanum. Stundum brögðuðum við ekki
mat svo dögum skipti, og gleyptum við þá vilt ber,
með hýði og kjarna, til að verjast hungurkvölum*.
Á þessu ferðalagi fóru að vakna efasemdir
hjá Eamabai um sannleika indversku trúarbragð-
anna. Systkinin komu viða og tóku vel eptir, og
sáu þá opt að heiðnu prestarnir iðkuðu öll svik,
til að auðga sjálfa sig og svala girndum sínum, og
hefir Ramabai sagt frá ýmsum slíkuin dæmum.
Annað var og, sem þeim blöskraði að sjá, hversu
auma æfi kvennfólkið átti og þó sjerstaklega ekkj-
urnar livar sem þau komu, og það engu siður með-
al „finustu" stjettanna. Eptir stuttan tíma fóru
þau systkjuip að þulda fyrirlestj-a um uppeldi og