Heimilisvinurinn - 01.07.1905, Blaðsíða 20

20
Chanda: „Jeg er líka ekkja, minnsta kosti
sögðu foreldrar míuir það. En jeg veit varla, hvað
þeir hafa meint með því. Þeir sögðu, að jeg mundi
eiga bágt, þegar jeg eltist, af því jeg hefði drepið
manninn minn, þótt jeg hafi aldrei sjeð hann. En
síðan jeg kom liingað eru allir góðir, við mig og
tala ekkert um að jeg sje lánlaus8.
Prya: Móðir mín dó þegar jeg var ársgömul.
Faðir minn gipti mig 6 ára dreng þegai jeg var
rúmlega tveggja ára. Svo dó drengurinn og var mjer
þá komið fyrir. Litlu seinna fluttist faðir minn
til Bombay, og jeg var hjá honum í 4 ár, en mjer
leið illa, jeg varð að elda handa mjer sjer, og vera
hornreka. Pabba gat ekki þótt vænt um mig, af því að
jeg var ekkja. Ættingi minn kom mjer fyrir hjerna,
en faðir minn ætlaði að taka mig aptur og sagði,
að rjettast væri að raka höfuð mitt, en hann varð
veikur og dó áður en það yrði“. —
Ramabai var vön að fara á fætur kl. 5 á
hverjum morgni og varði fyrsta klukkutímanum t.il
biblíulesturs og bænagjörðar. Manórama dóttir
hennar, Sonderbai og þær scúlkur, sem hún kallaði
„sína fjölskyldu" tóku þátt í þessum guðræknissam-
komum. - -
Vinir Ramabai í Ameríku sendu henni sjálfri
til uppeldis talsvert meira fje, en hún þurfti, notaði
hún mestan hluta þess t.il að hjálpa munaðarlaus-
um ungum stúlkum eða konum, sem reknar höfðu