Heimilisvinurinn - 01.07.1905, Blaðsíða 34

34
barn-ekkjur, sem fengju að fara til mín, enda brast
mig þá bæði húsnæði og fje, ef fleiri kæmu. Af
þessum ástæðum þorði jeg ekki að fara af stað, en
samvizkan átaldi mig fyrir að hafa ekki hlýtt köll-
uninni, svo að jeg varð að hverfa frá skjólsæla
hreiðrinu mínu“.
Margur hofði líklega sagt í þessum sporum:
„Jeg skal fara þegar Guð gefur fjeð“. — En Drott-
inn ætlaði Ramabai meiri hlýðni. Að undanförnu
höfðu peninga gjafirnar frá Ameríku verið fremur
strjálar, og því ekki veitt af allri sparsemi. Þegar
Ramabai var að fara af stað í þessa björgunarferð,
voru aðeins fáeinar rúpiur í heimilis-sjóðnum, en
hún fór samt örugg í trúnni, trú, sem aldrei bregzt.
— Þegar frjettist að Ramabai væri að fara af
stað, sendi kristinn maður í Poona 100 rúpíur til
heimilisins og annar bauðst til að borga ferðakostn-
að fyrir ekkjurnar, sem Ramabai gæti bjargað. o.
s. fr. v.------
Þegar Ramabai kom til hallæris-hjeraðanna, sá
hún brátt, að þar var enginn hörgull á ekkjum, sem
vildu fara til hennar. Hún sendi þær i smáhópum
i,il Saðan þangað til 60 voru komnar. — Samdi
hún þá lítið rit um hallærið og björgunarstarfið,
sem varð til þess að hvetja marga til hjálpar.
Ritið endar svo:
„Hrollur og meðaurakvun gagntaka hjarta mitt,
er jeg hugsa um hætturnar, sem umkringja ungar
ekkjur í hallæris-sveitunum. Að vísa þeim til