Heimilisvinurinn - 01.07.1905, Blaðsíða 46

45
kennslukonnr og vinnukonur íluzt frá Sharadan,
og í Mukti hafa þessi 3 ar nærri 80 lært að vinna
fyrir sjer og 65 fullorðnar stúlkur hafa ýmist gipzt
eða fengið aðra stððu.
Sumiv spyija: Hvað verður af öllum þessum
stúlkum? Það er hægur vandi að svara því. Ind-
land er stóit land og fávizkan er mikil. Því er
þörf menntaðra og gáfaðra manna og kvenna til að
ala upp þessa og aðra kynslóð. Það liggja hjá
mjer 100 fyrirspurnir eptir kennsiukonum, biblíu-
konum og forstöðukonum. Og ekki eru færri fyr-
irspurnir frá ungum heiðvirðum mönnum eptir
menntuðum konuefnum. — — En jeg andvarpa
er jeg hugsa um þær 145 mi.lliónir kvenna, sem
ekkert vita um kærleika Guðs. Allt, sem gjört er
í þessu landi, er eins og dropi i hafinu.1) Hann vex
æði hægt við vort starf, en samt er að því stefnt
að hann verði lifandi straumur í hafinu, sem flytji
þjóð vorri líf og gleði. — Hver stúlka lærir eitt-
hvert sjerstakt starf. Þannig eru núna 30 að læra að
gæta barna, 40 við garðyrkju, 40 við vefnað o. s. frv.
„Ein stúlkan, sem kom úr hallærinu 1897,
hefir lært hjá ungfrú Abrams að kenna blindum
l) í Bongal-fylkinu oru um 4000 stúlkubörn á 1 ári,
sem búið er að „gipta“, og 600 úr þessum hóp eru þcgar
orðnar ekkjur. Margfalda svo þessar tölur mcð f'vlkjatölu
Indlands og áratölu barnæskunnar, og mun þjer þá blöskra
að íbuga aragrúa þessara „óbamingjusömu fórnardýra11
beiðniunar. (The Missiouary fteview of the World, 05).
t