Heimilisvinurinn - 01.07.1905, Blaðsíða 9

9
hittura við brjóstgott fólk, stm gaf okkur mat og
peninga í ferðakostnað til Raickúr Við urðum að
dvolja þar nokkrar vikur vegna veikinda móður
okkar, en iíf okkar var samanhangandi þrauiakeðja.
Bróðir minn þoldi ekki að vinna, og við gátum
ekki fengið af okkur að betla. Við og við gáfu
góðir menn okkur matarbita. Móður minni fór dag-
versnandi af hitaveiki og hungri, það var sárt að
horla á það, en vera með öllu ráðalaus og geta
enga björg veitt. henni. Einhverju sinni, þegar
hungrið var henni óþolandi, sendi hún mig til grann-
konu sinnar að biðja Iiana um brauðbita. Jeg fór
nauðug á stað, og þótt grannkonan talaði vingjarn-
lega við mig, var injer ómögulegt að stama fram
bón minni. Jeg forðaðist af alefli að fara að gráta,
en allt í einu streymdi táravatn úr nefinu á mjer,
og svipur minn heflr líklega verið alldapur. Grann-
konan gat sjer nú til tilfinninga minna, og spurði, hvort
jeg vildi borða. „Jeg vil ekki nema svolítinn brauð-
bita“ stamaði jeg. Hún fjekk mjer hann, jeg gat
ekki komið upp neinu orði til að þakka henni fyrir,
en hljóp á stað með brauðbit.ann til móður minn-
ar, en hún var þá orðinn svo veik að hún gat ekki
borðað hann. Rjett á eptir missti hún meðvitundina,
og dó nokkrum dögum seinna. Jarðarför hennar
var jafn sorgleg og jarðarför föður míns, nema
hvað tveir Brahminar hjálpuðu bróðuv minum að
bera lík hennar út fyrir þorpið, þar sem það var
bmint,