Heimilisvinurinn - 01.01.1910, Blaðsíða 14

14
líElMlLlfeVlNt® I'NN.
en faöir yöar var; þér veröiö, ef til vill, ennj>á verri
skálkur, og þess vegnu vil ég —“
“Haldið þér yBur snöiaB, herra minti“, hrópaöi
Charies, “ekki eitt orö tneira. Hvernig dirfist pér aö
láta í ljós. aö faöir ininti hafi veriö skálktlr?1*
“Ég var eitt af fórnardýrum hans; en stillið yöur.
'— Það er ekki Vel gert af lnér, aö Varþa á yður ábyrgö
fyrir yfirsjóhir fóður yðar. Ég skaminast mín fyrir
nö liafa við lrnft þessi orð við soii fratniiðins tnanns,
en ég get ekki gefið yður lneöinœli tnín. En ég skal,
Batnt Seln áður, gefa yöur gott ráö; fariö þér lnð liráð-
usta burt frá Ne\v Orleahs, farið þér noröur f fyiki,
takið yður ahnað nafh, 0g ef þér hegðiö yÖur ráðvand-
legn, tuunuð þér koinast áfrain í )ieiminutn“.
Cliarles Dupoint var néfÖlur í ahdliti, bæði af
blygðun og reiöi, I fyrsth lá honum Við að rjúka upp
á manninn mcð skömmum, er þanhig hafði ausið aur
á orðstír fÖður lmhs, en liahh mintist j>ess, að maður
l’essi liafði um eitt Sihn Verið vihUl- foður lians, ogdatt
lionum )>vf í hug, að hér gœti, ef til vildi, eihhver mis-
skilnihgur étt sér stað. Hahn mælti;
“Þér getiö gcrt mér mikinn gl-eiða, herra mihh,
og það yður alVeg nö kosthnðariaUsu‘ ‘.
“Hvaða greiöi er )>að?“
“Að segja mér nákvœmlega frá öllli, ei' shertir
i'Öður minn — segja mér fyrir hvaða sakir )>ér kallið
lumn 8 k á 1 k. Ég veit að ]>ér, uð ástceÖulaUsu, hiund*
hð ekki segja syhi framliðins manns, aÖ faðir liahð
iiefði verið skálkur“.
Drengur minn, fyrirgefðið mér, ég brcytti rang*