Heimilisvinurinn - 01.01.1910, Blaðsíða 10

10
HTSiMiusvrNtmnra.
Af J’úsundum, sem vér gætum nefnt frá eldri og
íiýrri tímum, er lir. Buclianan, er var formaiSur akur-
yrkjudeildar lieímssýningarinnar í Chicago, eitt af hin-
um síðustu áœmum J’ess, hvíxð bændadrengirnir geta
•oröið, ef þeir af> eins vilja og vinna. Og livað var ]>að
svo, sein kom honum upp «og j>að svo hátt? í>að, að
bann vann, og a® hann vann alt vel, og ekaínmaðist
sín ekki fyrir aí> vinna að hverju sem var. Og |>essí
íxiaSur gat á endanum haft á hendi j>á stöSu, sem mjög
fáir á J>essu megínlandi gátu etaöið ú — Vinna, heiðar-
leg, gagnteg yinna, er annar steinninn í undirstöðu
j>ess heinútíslífs, sem vér höldum fram setn sonnu
heimiji. í }>essu landi er mikíð talað um frelsí, alls
konar frslsi, atvinnufrelsi, májfrelsi, trýarbragðafrelsí
og stjómfreksi. Eitt af því göfugasta í sambandi vi'§
frelsiS, er jafnréttiö, sern hverjum einstaklingi er yeitt,
Að eins dugnaður og framsýni er J>að, sem kemur
mönnum til valda og virðíngar. Fátækí bóndadreng-
ixrinn hefirsamaréttog hinn ættgöfgí til þess aðskipa
Jiinn æðsta sess, sem rílcið getur veitt.
Hvgrgi er, ef til vjll, eins míkil virðíng horin fyr-
jr almennri vinnu eins og hér. Og áfrani kemst eng-
jjxn, sem elvki vinnur á einhvern hátt.
{Niðurlag í næsta heftí).