Heimilisvinurinn - 01.01.1910, Blaðsíða 26

26
HEIMILISVINURINN.
Hjólin spinna, liækkar fanna kyngi —
Hrœðist Vetur ei, að Stormar springi.
Kunnugt er skáldinu )>aÖ vitanlega, að Vetur kon-
ungur er ekki vinsœll af al]>ýöu, en það vill engan
fjandskap sýna ]>essum mikilúðuga gesti, ]>ótt hann
muni “stolt frá stóli jökulfanna, stjórna lengst, í óþökk
guðs og manna“.
Stephan býður hann velkominn.
Gistu, þigðu þessi kuldaljóð,
þér í sveig sem bind ég, stirð og frosin.
Vinargjöf þér valin er svo góð.
Verður betri ]>ér til handa kosin?
Ishönd ]>inni endast mun hún betur
anganrósum, sem ei þola vetur.
Og svo endar kvæðið á þeirri bón skáldsins, að Vetur
konungur vilji gefa því sem gistilaun.
“Nokkur fjölstirnd, frostheið tunglskins-kvöld,
fagurbeltuð segulstrauma ljóma,
og á veldisvængjum bylja þinna
Vetur, 1 y f t u þ r á t i 1 h æ r r i kynna!
Það er jafnan ]>essi sama þ r á, ]>essi óstö'Svandi ]>orsti
eftir að komast h æ r r a, fá aö vita meira og meira
um hið sanna og fagrá, >er einkennir allan fjölda ljóða
Stephans — í ýmsum myndum —. Og er sú ]>rá í
í sannleika göfug.
Þótt ]>að sé bæði synd og skömm, að höggva
slíkt kvæði og þetta í smábúta, er ]>að tvent til afsök-
unar: ad rúmið í riti voru er mjög takmarkað og ad