Heimilisvinurinn - 01.01.1910, Blaðsíða 24

24
HEIMILISVINURINN.
Að minnast á al t ]>að í ]>essu ljóða-safni, er á-
,?ætt er, kemur oss ekki til hugar, enda væri það ná-
lega jafn mikið verk, og að rita upp öll Ijóðmælin. Að
eins munum vér taka nokkur dæmi hér og livar út úr
ö'Srum jafn góðiun ljóðum, rétt til sýnis.
Vantrúnni — trúnni hans sjálfs — (bls. 17.) lýsir
hann ]>annig :
“Hún kom eins og geisli í grafarhúm kalt,
og glóandi birtuna lagði yfir alt.
En verðmætin l)re}Tttust — sumt gullið varðgróm,
og gjaldeyrir svikinn og fjárhirsla tóm.
En hitt var ]>ó meira: að skúmið í skotum
og skarnið var alsett með gimsteinabrotum.
En eitt var þó berast: í sjálfum mér sá
ég samskonar gróm og í kringum mig lá —
svo glitti far líka í gimsteinabrotin,
sem glóðu ]>ar líka um rykugu skotin“.
Ekki benda þessi erindi á voðalegt svartsýni, ]>ar
sem skáldið er einmitt að benda á, at> ]>að séu til gim-
steinabrot, jafnvel í skarninu, mannsorpinu.
Skáíd segir St. (t. St. að sé: “djúpur eldur í
ösku þunnri falinn“. Stutt skilgreining en gagnorð.
All-víða koma í kvœðum Stephans sannanir fyrir
]>ví, að hann er mein-fyndinn, mein-hittinn; en af því
að meira mál ]>arf að rita um alvarlégu hliðina á lion-
um en gletnigáfuna, látum vér eftirfaiundi tvær stök-
ur nægja sem sýnishorn liins síðar nefnda.